~CHAPTER 59~

34 0 0
                                        

ZHYRA LAVINE SMITH

Trixie was in ICU, she got shot at her heart. While Hazel, was also lost her consciousness. Ethan save us, and finish the task that needed to be done.

"Doc... kamusta po yung girlfriend ko?" I asked.

"So far, Ms. Hazel lost too much blood. We needed to gave her the A type blood so we can proceed on operation." the Doctor said.

I hurriedly contact Tita Lucille to come here, and she is the one who have the same blood type of Hazel.

"Doc, how about Trixie?" I asked again.

The Doctor sighed heavily. "The patient, was in coma. Her heart damage severely and we still don't know when she will wake up. We have a heart donor here, and we just need a consent on her guardian."

I sit down beside Amira, who is now shaking and crying.

She is praying.

"Magiging ayos ba daw sila, sabi ni Doc?" tanong niya.

Tumango lang ako. Tinawagan ko si Jacob para sunduin sina Tita kaya maya-maya ay nandito na sila.

I walked at the chapel of this hospital. I didn't cry and also I hurt someone in my own hands again.

"Lord...." I kneel and my voice cracked. "Please save them, please hear my heart out Lord..." I cried as I silently praying.

Even I know that Trixie like Hazel more than friends, I never wish her to disappear in her life. She is a good friend, and without her, Hazel and
Amira will never be here at my side.

I was lost in my own world, when someone sit beside me.

"Bakit ka umalis don?" I asked Amira.

"Nandito na sina Tita and also I contact Ethan's wife so she can help in the funeral of his mother. Ako na din ang pupunta para makilamay basta bantayan ninyo ang mga kaibigan ko." she looked down and tears stream in her face.

Agad kong niyakap si Amira na ngayon ay umiiyak, kanina pa niya ito pinigilan pero ngayon ay nilabas niya.

"Hush.... pareho tayong nasasaktan pero alam ko na mas nasasaktan ka kasi silang dalawa ay malapit sayo." pagpapatahan ko.

I leave Amira in this prayer room and proceed to greet Tita Lucille.

"Nako po Zhyra!" pagyakap sa akin ni Tita.

"Sorry po.... di ko po nailigtas ang anak ninyo." pagpapaumanhin ko.

Tumitig sa akin si Tita at hinaplos ang pisnge ko. "Sinisisi mo ba sarili mo? Nako, kaya ako sumalubong dahil nag-alala din ako sayo anak..." she look deeply at my eyes.

She call me "anak"? Di niya din ako sinisisi? Pero kung napigilan ko si Hazel ay di siya mapapahamak.

Kasalanan ko, oo kasalanan ko wala ng iba.

"Wala kang kasalanan anak.... di din gugustuhin ni Azel na sinisisi mo ang iyong sarili. Nagdonate na ako ng dugo at sa awa ng Diyos ay bumubuti na ang lagay ng anak ko. Kaya wag mo sisisihin sarili mo, kaya din ako natagalan kasi..." kinuha niya isang bagay na parang lunch bag at inabot sa akin.

"Tita, bakit po? Di na naman ninyo kailangan gawin ito." pagtanggi ko.

"Kumain ka at alam ko na pagod ka. Namamayat ka din nak, nako lagot ako kay Azel pag nalaman niya na pinabayaan kita!" puna niya habang konting tumawa.

Akala ko magagalit siya, nawalan na din kasi siya ng anak. Pero nagkamali ako, di pala siya talaga katulad ni Mommy.

Yumakap ako ng napakahigpit at umiyak sa mga bisig niya.

Calming The StormsWhere stories live. Discover now