EFNAN

On Bir

•

Elim ayağım birbirine dolandı. Ne düşündüğünü görememek beni alt üst ediyordu. Kesintisiz saniyelerdir baktığı fotoğraf kalbimi sıkıştırırken elimdeki bardağı kenara koyarak yanına ilerledim.

Direkt olarak elinden çekip aldım. O fotoğraf elimde bize ait olan yüzüğümden sonra tek hatıraydı.

Soluk soluğa komodinin boş çekmecesini hızlıca açtım. Tek istediğim fotoğrafı içine koymaktı. Fakat aynı yere koymuş olduğum yüzüğü unutmuştum. O hızla açınca çıkan şıngırtı tam olarak dibimdeki adam tarafından fark edildi.

Görmüştü.

Fakat uzanıp almadı. Belki de dokunmak istemedi. Ellerinin yumruk oluşunu izlerken yüzüm tenim alev ateş yanmaktaydı.

Fotoğrafı koyduğum çekmeceyi kapatıp önünden kaçtım. Orada odada biraz daha kalırsam nefessizlikten ölecektim. Hızlı adımlarla elim boynumda iken salona doğru koşturmuştum.

Ne diyeceğim ben şimdi? Ne diye saklıyorum diyeceğim?

Odadan kaçmış gibi mi oldum acaba diye daha çok strese girerken adım seslerini duyduğum adama bakmak için geriye döndüm.

Utançtan yerin dibine girmek istiyordum. Biliyorum saçma geliyor ama bu şekilde görmesi beni çok utandırmıştı.

-"Devran...ben..yani..."Cümleyi nasıl tamamlayacağımı bilemeyince sustum.

Ellerimle oynuyor durmadan göğsüme hava dolduruyordum.

-"Neden hala saklıyorsun?"diye sorarken çenesi kaskatı duruyordu.

Ne duymayı bekliyordu ki?

Ağzımı açtım geri kapattım. Konuşma yetimi kaybettiğimi düşünüyordum. Sonra köşeye sıkışmış gibi görünmekten hoşlanmadığımı fark ettim.

-"Başka fotoğrafımız yoktu. Annemle babamla çekilmiş son fotoğraftı. Hem seni ilgilendirmez."dedim çabucak.

Yanından gitmek için attığım adımları devam ettiremedim. Bileğimden tuttuğu gibi beni durdurdu ve önüne çekti. Göğüs kafesim deli gibi sallanırken yaptığı hamleyle dip dibe geldiğim adama baktım.

-"Alyanstan bahsediyorum."

Omuzlarımı düşürüp gözlerimi göğsüne diktim.
-"Açıklama yapmak zorunda değilim."derken tir tir titriyordum.

İki eli bileğimi sarmıştı ve çok fena bir haldeydim.

-"Zorundasın."dedi gözleri beni delip geçerken.

Ne duymak istiyordu anlamıyorum.

-"Bırakır mısın? Konuşmak istemiyorum." Ellerimi çekmek istedikçe tutuşu sertleştiği için ondan azıcık bile uzaklaşamıyordum. Göğsüne çarpıp duruyordum ve şimdi şuraya düşecektim.

-"Nasıl başardın? Hadi gittin tamam eyvallah. Bunca zaman gelmemeyi nasıl başardın?" Bana hesap sorarken agresif tavrı beni ürkütüyordu. Gözleri bir başka bakıyordu sanki.

-"Sana mı gelecektim? Sende kollarını açmış beni mi bekliyordun?" Sinirle güldüm.
-"Benim neler yaşadığım hakkında en ufak bir fikrin yok. Keşke düşündüğün gibi kolay olsaydı da koşup sana gelebilseydim. Benim hayatımı karartan ailen varken-"