Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨
DÜZENLENDİ
~~~~~~~~~ Saral Malikanesi ~~~~~~~~~~
Demirkan Saral giden kızının arkasından öylece bakakalmıştı. Kulaklarında baba deyişi yankılanıp duruyordu. Kızı ona baba demişti. Hissettiği için demediğini biliyordu. Hazar ve Emir de gitmişti arkasından. Anıl şaşkınlığını kısa bir süre sonra atınca babasının yüzüne dahi bakmadı. Bora bile kızını savunmuştu. Haksız olduğunu bildiği halde içi ısındı. Tüm oğulları babalarına cephe almıştı. İstediği şey gerçekleşmişti. Dudakları yana doğru kıvrıldı. Oğulları dize geliyordu.
" Keşke değecek birisi olsaydı." Dinçer umursamaz ifadesiyle başını iki yana salladı. Kanı Duruya da ısınmamıştı ama Ayça gibi birisi olmadığının farkındaydı. Duruya karşı aldığı cephe konu Ayça olduğunda ortadan kalkıyordu.
" Abiciğim sende mi? Halbuki beni sevdiğini sanardım. Yazık oldu." Ayça sahte bir üzüntüyle Dinçere baktığında Dinçer yüzünü ekşitti. İğreniyordu bu kızdan. Kıza cevap vermek yerine babasına döndü.
" Gerçekten yazık. Bu kız mı yani baba?" Yüz ifadesi düştü. " Poyraz'ın kemikleri sızlayacak." Arkasını döndüğü gibi yanlarından ayrıldı. Orada sadece Arın kalmıştı. Konuşulanları sadece dinliyordu. Elini sıkmaktan bitap düşmüştü.
" Sana hiçbir şey söylemiyorum daha da." Arın onaylamaz bakışlarla annesine döndü. " En azından gerçek! Kızının yanında olabilirdin. Bu kadar olmamalıydı." Itır Hanım hatasının farkındaydı. İçi kan ağladı. Oysa baba kızın kurduğu plandan haberi yoktu.
" Ama ayıp oluyor sevgili ailem. Benim on yedi yılım geçti sonuçta bu evde. İstenmeyen falan ayıp yani. Neyse ben şuraya kıvrılırım. Odamı o kıza çoktan vermişsinizdir." Demirkan Saral'ın yüz ifadesi sertleşti. Öyle bir baktı ki Ayça bile yerinde gerildi.
" Bir zamanlar bende senin kızındım. Ama neyse. Bunu takacak değilim. Bu gece ve yarın burada kalacağım. Bu kadarına hatırım vardır diye düşünüyorum." Ayça ex annesine baktı.
" Ee anneciğim... Hiç sesin çıkmıyor. İyi misin? Kızını biraz üzdüm sanırım ama yapmam gerekiyordu. Sizde azıcık susu verin. Bir şeycik olmaz." Ayça kimseyi umursamadan koltuğa uzanıp kenarda duran örtüyü üzerine çekti.
" Çıkarken bir zahmet ışığı da kapatıverin." Demirkan eşinin belinden tutarak onu odalarına doğru yönlendirdiğinde ışığı bilerek kapatmamıştı.
" Hizmetçin yok burada. Git kendin kapat." Salondan ayrıldıklarında Itır Saral ağlamaya başladı.
" Kızımız bizi sevmiyor. O bakışını gördün mü? Neden böyle bir şey yaptırdın Demirkan? Kalçasını tutuyordu. Kızımız iyi değil belli bu." Demirkan Saral karısını odalarına götürdükten sonra yatağa oturttu. Şimdilik eşine kızı ile konuştuğu şeyleri anlatmayacaktı.
