Size bir gün gelip on yedi yılınızın çöp olduğunu ve çektiğiniz acıların boşa olduğunu söylüyorlar. Ne yapardınız? Kendimce en mantıklı olanı yaptım. Kapıyı çarpıp Doktorun odasından ayrıldım.
Kalkmış 6 Abin bir de ikizin var diyorlar.
Onlarda esk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni bölüm sınırı: 40 Oy, 10 Yorum
Yazardan
Yol sanki bitmek bilmiyordu. Dinçer kucağında yatan kardeşini sarsmamaya özen göstererek sıkı sıkıya tutmuştu. Kalbi ağzında atıyordu sanki. Aklına sürekli kaza gecesi yaşananlar geliyordu. Poyraz'ı düşünmeden bir saniye dahi geçiremez olmuştu.
O kaza ondan kalbinin diğer yarısını almıştı. Hazar'ın da diğer yarısını kaybetmesine izin vermeyecekti. Kardeşi o acıya erişemeyecekti. Kız kardeşinin sarı saçlarında elini gezdirdi. Çok güzeldi. Usulca solgun yanağını okşadı. Canı yanıyordu.
Araba durduğunda o hala kardeşini izliyordu. Kapısı açıldı. Duru'yu ondan almaya çalıştıkları an kollarıyla kavrayarak almalarına engel oldu. O da Poyraz gibi ölecekti. İkizini hastaneye kucağında taşımıştı. Kardeşi de kucağındaydı. Kimseyi duyamıyordu. Tüm sesler kesilmişti sanki. Arın omuzlarından sarsarak kendisine getirmeye çalıştı.
" Dinçer bırak!" Kaşlarını çatıp kardeşini izlemeye devam etti.
" Gitme Poyraz..." Ne dediğinin farkında değildi. Travmaları tetiklenmişti sanki. Kolları gevşediğinde kardeşi kollarından alındı. Doktorlar sedyeye yatırıp uzaklaştırırken Dinçer aradan inip arkalarından koşmaya başladı.
" Götürmeyin! Kardeşimi götürmeyin. Poyraz ölme! Bırakma beni!" Kolları arkadan tutulduğunda daha fazla gidemeyerek dizleri üzerine çöktü. Ağlıyordu. Dağ gibi adam devrilmişti sanki.
" Ölme... Sen de Poyraz gibi ölme." Başka bir şey diyemeden Anıl'ın kollarına yana devrildi.
Anıl bayılan kardeşine şok içerisinde baktıktan sonra orada bulunan diğer doktorlara seslendi. Dinçeri kollarından tutup kaldırdıktan sonra sedyeye yatırdılar. O da gittiğinde ikizler yalnız kalmıştı.
" Babamı ara Arın. Gelsinler hastaneye." Arın öfkeyle kardeşine bakıp bir şey demeden yanından ayrıldı. Anıl elleriyle gözlerini kapatarak bulunduğu yerde yere çöktü. Herkes ondan nefret ediyordu.
Hak etmişti bu nefreti. Kardeşi ölebilirdi. Yaşadığı da kesin değildi. Şayet Duruya bir şey olursa kendisini asla affetmezdi. Dakikalarca orada öylece durdu. Arın da yanına oturdu ama konuşmadı. Ne Dinçer den ne de Durudan bir haber geldi. Yarım saatin sonunda hastanenin önünde bir acı fren sesi duyulduğunda tüm aile arabadan inip hastaneye giriş yaptılar. Hazar koşarak içeri girer girmez abilerinin yanına geldi.
" Abi nerede? İkizim nerede?" Anıl yutkundu. Arın ise kafasını iki yana salladı.
" Bilmiyoruz. Doktorlar aldı götürdü. İkisinden de haber yok." Demirkan Saral kaşlarıno çatarak oğluna baktı.
