Verborgen liefde in de schaduw van Joseon

8) Volgen, sterven, of allebei

"Wacht, wie bent u? Ken ik u misschien dan?", vroeg Ji-oh verbaasd.
De vreemde man deed het verhaal dat Ji-oh verlamd geraakte en dat ze daarom niets meer wist van hem. Ook al probeerde Ji-oh het zich te herinneren, ze wist dat ze nooit verlamd was geraakt.
De man vertelde meer: "Wij hadden zo een hechte band. Komaan, weet je dat echt niet meer? Het was zelfs zo hecht..."
Hij bleef eventjes naar Min-joon kijken. Net alsof hij hem ook al kende, maar niet op een goede manier. Min-joon wist dat er iets niet klopte aan hem. Dat was waarschijnlijk zijn instinct dat hem waarschuwde.
"Ji-oh...", probeerde hij haar te waarschuwen. Maar de man lachte vals en kwam tussenbeide.
Hij zei: "Weet je, Ji-oh... Deze man hier, kun je voor geen haar vertrouwen. Geloof me, niet doen. Dat had je vroeger ook gedaan, maar je ziet wel dat het niet goed is afgelopen."
Ji-oh keek naar Min-joon, al hopend dat hij wat zou zeggen. Maar dat deed hij niet. Haar intuïtie zei dat ze nooit mensen moest vertrouwen die ze nog nog nooit had gezien. Toch wist ze het niet. Haar buikgevoel zei dat ze hem niet zou moeten vertrouwen, terwijl haar verstand net het omgekeerde zei. Het was alsof ze in een tweestrijd zat.
De vreemde man vroeg: "Ji-oh, kun je met me meekomen? Dan leg ik alles uit onder vier ogen en dan hoef je je geen zorgen te maken. Ik wil alleen het beste voor jou."
Min-joon keek haar aan alsof ze het niet mocht doen, maar integendeel. Ji-oh accepteerde het verzoek en ging met hem mee. Voordat ze ging, moest ze nog even in haar vertrek wat gaan halen. Toen ze daarvan terugkwam, stopte ze stiekem een briefje in de hand van Min-joon.
Vragend keek hij haar aan, terwijl zij hem moedig terug aankeek.
Eens ze weg was, opende hij het briefje.

Ze gingen door de bossen. Ji-oh had geen flauw idee waarom. Ze gingen ook het pad af.
Daarom vroeg ze: "Waarom gaan we eigenlijk deze kant op? We kunnen ook op het pad blijven, toch?"
Daarop antwoordde de man: "Nee nee, we gaan van het pad af. Dat is veel leuker. Je weet toch dat ik dat doe omdat jij dat vroeger wou doen?"
Dat begreep Ji-oh helemaal niet. Zelfs als ze geheugenverlies had, zou ze zowieso nog altijd weten dat ze nooit van het pad mag gaan. Ji-oh maakte zich enkele bedenkingen, maar die had ze al toen hij voor het eerst voor haar neus verscheen. Zijn verhaal klopte gewoon niet. Als je verlamd bent, heb je normaal gesproken geen geheugenverlies. En daarop ging ze ook eerst nog naar haar vertrek. Om wat spullen te halen, spullen die haar zouden beschermen. Ze had geen zwaard ofzo. En ze wist ook niet hoe ze precies moest zwaardvechten, maar ze deed wel gevechtsport. Ze wist dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want ze had het allemaal al gepland.

Min-joon wist van zodra hij het papiertje las, dat hij meteen moest ingrijpen. Maar dat kon niet. Hij moest zich deze keer houden aan haar regels, in plaats van dat zij zich aan zijn regels hield.
Op het papiertje stond geschreven: "Enkel en alleen voor Min-joon. Bewaar dit briefje goed. Kom om 13:40 naar het einde van het pad aan de boom met de mooiste bloesems. Wacht daar op het bankje. Wees daar voordat ik er ben. Als ik er niet ben voor 14:00, ben ik waarschijnlijk al dood. Treur dan niet."
Min-joon las de laatste zin opnieuw. Steeds weer. Hij begon net te treuren van die zin te zien, maar hij kon niet anders dan gewoon het plan te volgen.

"Uhm... kunnen we misschien even terug op het pad gaan? Het voelt alsof we te ver aan het gaan zijn. Ik wil nog terug thuis geraken, weet je?", vroeg Ji-oh angstig om op tijd te zijn.
" Ji-oh, je hebt vast veel schrik. Ik ga niet terug op het pad. We zijn denk ik al ver genoeg nu", antwoordde de man.
Ji-oh wist niet wat hij daarmee bedoelde, maar dat werd al snel genoeg duidelijk.
De bladeren vlogen rond in een mini-windhoos rond de man. Dat betekende maar één ding: Shin-woo is terug. "Spijtig dat je me zo hard vertrouwde. Nu heb ik geen andere keuze dan je te vermoorden."
"Nee? Dan zal ik je keuze eens snel veranderen. Wat als ik de rollen deze keer omdraai? Wat als ik eens win?", zei Ji-oh zelfverzekerd.
"Jij wint nooit!", riep Shin-woo woedend en geïrriteerd.
Ji-oh pakte een sjaal uit haar tasje en wikkelde het met een snelle techniek om de nek van Shin-woo. Je moest haar in ieder geval niet onderschatten hoor. Maar Shin-woo had echter een mes bij zich en stak haar langs achter. Daarbij liet ze de sjaal los en ontsnapte Shin-woo.
Voor hij vertrok zei hij: "Je bent slim, maar onhandig. Volgende keer, als die nog komt, sterf je echt. Maar ik geloof dat dat nu al het geval is."
Hij lachte nog een keer vals en vertrok dan. Daar bleef Ji-oh dan achter. Verdwaald en met pijn.
Ook al had ze zoveel pijn, ze bleef doorzetten, want ze moest kostte wat het kost bij de bloesemboom komen op het pad. Ook al deed ze het dan wel kruipend.

Min-joon kwam eindelijk aan op de plek. Hij moest alleen nog wachten op Ji-oh. Maar hij had er vertrouwen in.
Seconden en minuten verstreken. Het was 13:40 en Ji-oh was er nog niet. Meer minuten en seconden verstreken. Toen het 14:00 was, was ze er nog niet. Min-joon verloor alle hoop. Er viel één druppel traanvocht, maar uiteindelijk barstte hij in tranen uit. Als het bos vol met mensen zat, had iedereen hem vast gehoord. Plots hoorde hij achter hem een geluid, en iemand, die klonk als Ji-oh zei uitgeput en verslagen: "Waarom huil je? Om mij? Ik zei toch dat je niet moest treuren als ik er nog niet was. Je kent me amper..."
Min-joon hoorde het en draaide zich om. Hij zag een vermoeide, bebloede Ji-oh. Hij liep naar haar toe, gaf haar een knuffel en zei: "Ji-oh, doe me dit nooit meer aan! Weet je hoe ongerust ik was? Je had wel dood kunnen zijn."
Hij tilde haar voorzichtig op en zette haar neer op het bankje dat daar stond. Ji-oh keek hem gelukkig aan en gaf hem een kus op de wang.
"Dankje dat je je aan de regels hebt gehouden en hier bent."
Daarna viel ze van vermoeidheid neer op zijn schouder. Terwijl ze langzaam in slaap viel, streelde hij zachtjes over haar haar.
Hij zei rustig in zichzelf: "Kon ik maar zeggen wat ik voelde..."