Verborgen liefde in de schaduw van Joseon

10) Ongepaste dienstmeid

"Het lukt al beter, Min-joon!"
"Weet je zeker dat je meegaat naar het banket?", vroeg hij toch nog wat bezorgd.
"Min-joon," legde ze haar handen op zijn schouders,"als ik hulp nodig heb zal ik dat wel zeggen. Maak je geen zorgen."
Ze kon weer stappen en was blij, blij dat ze mee kon gaan naar het banket.
"Ik ga..." weer viel ze bijna om.
Min-joon had er genoeg van: "Ji-oh, als je straks nog mee wilt komen, moet je nu nog wat rust nemen, begrepen?"
Hij legde haar terug neer, terwijl ze dwingend ja knikte. Daarna viel ze in slaap.

Eindelijk waren hofdame Jin en de ruiter klaar met het organiseren van het banket. Ze gaven elkaar een high-five voor het harde werk.
"Ik hoop alleen dat het ook goed gaat met Ji-oh", zei hofdame Jin nog wat bezorgd.
"Het komt wel goed", troostte de ruiter haar.

Ji-oh stond eindelijk goed op. Je kon bijna niet meer zien dat ze pijn had.
"Gaat het wel?", vroeg Min-joon toch wat bezorgd.
"Ik heb me nog nooit zo fantastisch gevoeld!", antwoordde Ji-oh verheugd.
Plots klonk er geklop op de deur.
Hofdame Jin en de ruiter waren toch binnengeraakt blijkbaar.
"Wij kondigen aan", begon hofdame Jin,"dat het banket van start gaat."
Ji-oh begon te lopen zo snel als ze kon. Tenminste had ze nog wat humor in zich. "Haha, zie je wel dat ik veel sneller ben dan jullie? Jullie halen me toch nooit in!"
Maar Min-joon kwam naar haar toe om haar deze keer in te halen. "Je wilde dat ik geen medelijden had met je, dus haal ik je in."
"Jij valsaard! En ik die jou zo vertrouwde? Je haalt me toch niet in hoor. Zeg het zoveel je wilt."
"Zullen we nog wel zien!"

"Wow! Hebben jullie dat gedaan?", vroeg Ji-oh aan hofdame Jin en de ruiter.
"Nee, nee. Jij hebt dat gedaan", knipoogde de ruiter.
Ji-oh was zo blij. Ze wist niet dat er zoveel mensen haar wilden helpen. Er was tenslotte niemand meer in haar leven. Haar vader was gestorven, haar moeder... daar sprak ze niet graag over, want zij liet haar en haar vader in de steek en is weggevlucht.
Tranen van geluk overspoelden haar gezicht.
"Ji-oh, gaat het echt wel?", vroeg Min-joon nog.
"Ik denk echt dat ik de meest gelukkige persoon op aarde ben", zei Ji-oh gelukkig en ze gaf hen een knuffel.
De keizer kwam net binnengestapt met verwondering.
"Wow, de gasten zullen mijn koninkrijk eindelijk geweldig vinden! Ik mocht uiteraard niet aan u twijfelen, Ji-oh!"

Gasten kwamen binnen met grote bewondering. Ji-oh mocht als eredienstmeisje gaan zitten aan de tafel van de keizer en Min-joon. Alleen de adellijke types zaten daar en die keken een beetje neer op Ji-oh. Gelukkig trok ze er niets van aan, want Min-joon bleef haar als iemand zien die gelijk stond met hem.
"Uhm... wat doet die dienstmeid hier?", bekritiseerde een vrouwenstem die naar Min-joon toe ging.
"Ik bedoel... een dienstmeisje aan de tafel van de keizer. Laat me niet lachen. Ze is helemaal niet van onze stand. Toch, mijn toekomstige?"
"Ah! Isabella! Mijn toekomstige schoondochter! Als je niet naast het dienstmeisje wilt gaan zitten, neem je mijn plaats maar en ga dan naast Min-joon zitten."
Min-joon keek naar Ji-oh alsof hij wat goed te maken had.
"Sorry, ik vind het gewoon zo vies dat er een dienstmeisje aan onze tafel zit", ging Isabella verder.
"Wat is dit? Ik dacht dat hij trouw was? Wie is die vrouw?",ging er door Ji-oh's hoofd.
"Maar goed. Eens ik de keizerin wordt, zit ze toch niet meer aan deze tafel. Dan zit ze aan die tafel daar!", zei Isabella terwijl ze wees naar een tafel waar alleen maar de armste dienstmeisjes zaten. Ji-oh had er genoeg van, dus zei ze boos: "Als u toch niet wilt dat ik hier ben, ga ik al weg. U hoeft me nooit meer te zien dan!" Daarna vertrok ze.
"Als zij denken dat ze geen dienstmeisjes nodig hebben, dan zal ik ervoor zorgen dat ze er ook geen meer hebben."
Ze liep naar een bruggetje in het paleis en bleef daar even staan. Ze had geen reden meer om te blijven.

"Ik heb gezegd dat ik niet met u zou trouwen! Dan moet u mijn dienstmeisjes niet ineens beginnen af te breken! Is zij zoveel minder dan u misschien?", schreeuwde Min-joon zodat iedereen op het banket dat kon horen.
"Heeft hij zoveel moeite gedaan voor ons in zijn hele leven?", vroeg een dienstmeisje aan een ander dienstmeisje.
"Nee, ze moet vast heel speciaal voor hem zijn.", zei het andere dienstmeisje. Nog een ander dienstmeisje antwoordde wat bozer: "Niet eerlijk dat zij zo betutteld wordt door de kroonprins. Waarom wordt alleen zij zo behandeld? Ik bedoel maar... moeten we niet in opstand komen ofzo?"
De andere dienstmeisjes knikten mee, maar wisten dat ze er toch niks aan konden doen.
"Weet u vader? Ik had toch wel verwacht dat u mij zou vertellen dat deze vrouw hier zou zijn, maar ook dat deed u niet. Ik ben hier ook weg trouwens"

Ji-oh stond te kijken naar het vijvertje met tranen in haar ogen. Ze wist zelfs niet dat ze ooit wat voor hem gevoeld had.
"Wat is dat nu toch met mij? Hij is toch gewoon de kroonprins die trouwt met een westerse prinses. Niets speciaal... maar toch ben ik verdrietig..."
"Ji-oh!", hoorde ze naast haar.
"Ji-oh... het spijt me. Ik had geen idee dat...", begon de kroonprins.
Ji-oh liet hem echter niet uitspreken.
"Wel, dat is toch niet zo erg? Trouw gewoon met haar. Dan zie je me niet meer en ben je van me af. Zij zal me toch ontslaan."
"Ji-oh, dat wil ik n...", ging de kroonprins verder.
Ook deze keer liet Ji-oh hem niet uitspreken. "Je moet gewoon doen waar je je goed bij voelt. En ik weet al dat dat trouwen met haar is. Je bent dan één van je ergste dienstmeisjes ooit kwijt, en dat is toch goed?"
"Je w..."
"Nee, trouw met haar. Zeg niets meer en trouw met die vrouw!"
"I..."
"Dan ben je vast gelukkig..."
Hij zei niets meer, omdat hij wist dat dat toch niets meer zou uithalen. Daarom pakte hij haar hand, terwijl ze met haar ogen rolde, en boog hij zich naar haar voor een kus. Ji-oh was zo verrast en geschokt tegelijkertijd.
"Ji-oh, ik wil die vrouw niet. Ik wil jou."
Ji-oh wou wel wat zeggen, maar kreeg de kans haast niet.
"Isabella wil u spreken, uwe...", zei een vrouw die op dat moment zag dat Min-joon en Ji-oh elkaars hand vasthielden.
"Wel... dat is niet gebruikelijk..."