Dolunay'ın Laneti

1.9

İyi okumalar...

Medya; Tove Lo - Thousand Miles

   MADISON

   Eric ve June'un yanından ayrıldıktan sonra David'le arabadaydık. Nereye gittiğimiz hakkında en ufak bir fikrim yoktu ama umurumda da değildi.

   Hayatım boyunca bu anın hayalini kurmuştum. Tanrıça'nın bunca zaman beni boşuna ümitlendirmediğini biliyordum. David'e olan duygularımdan her zaman emindim ama eşleşmemiş olmamız işleri karmaşık hale getiriyordu. Fakat sonunda olmuştu. David ve ben tamamen eşleşmiştik. Yüzümdeki sırıtışa, kalbimin yerinden çıkacakmışçasına atmasına engel olamıyordum. O kadar mutlu ve heyecanlıydım ki ellerim titriyordu.

   Yan tarafımda hiçbir şey söylemeden yola odaklanmış David'e kaçamak bir bakış attım. Gizlemeye çalışsa da onun da heyecanlı olduğunu görebiliyordum. Aklından ne geçtiğini anlayamıyordum. Hiçbir şey yapmadan beklemektense sessizliği bozmaya karar verdim.

"Nereye gidiyoruz?"

   David gözünü yoldan ayırmadan yutkundu ve "Bilmiyorum." dedi. Ben ona bakmaya devam ederken o kısa bir sürede arabayı yolun kenarına çekti. Ormandan hala çıkmamıştık. Etrafımızda ağaçlardan başka bir şey yoktu.

"Eşleştiğimize inanamıyorum. Bu şey... hala çok yanlış geliyor."

   David'e şokla baktım. Yanlış mı? Biz eşleşmiştik ve ona göre bu yanlış mıydı?

"Yanlış mı? Eşleşmemizi doğru bulmuyor musun yani?"

   David ne diyeceğini bilmez bir şekilde bana baktı. Ardından bakışlarını yere indirdi.

"Hayır... Yani evet... Lanet olsun... Bak Madison. Biz bebekliğimizden beri arkadaşız. Ailelerimiz bile birbirini tanıyor. Bunca zaman hep yakın arkadaştık. Sen benim kasabada 'o gözle' bakmamam gereken tek kızdın.

   Ama son zamanlarda kendimi sana yaklaşmaktan alıkoymak çok zor olmaya başlamıştı. Seni öptüğüm gün işler tamamen çığırından çıkmıştı. Yakın arkadaşım olmaktan da öte sen benim kız kardeşim gibiydin. Bunu anlıyor musun? Ailelerimiz her zaman böyle derdi. Hatırladın mı? 'Madison senin kız kardeşin David. Onu her koşulda korumalısın.' Bu yüzden sana karşı bir şeyler hissettiğimi kabul etmek istemedim. Seni öptüğümde kendimden nefret ettim. Çünkü tamamen yanlış geliyordu. Ayrıca senin kalbini kırmak, aramızdaki ilişkiyi bozmak istemiyordum."

   David bakışlarını yerden kaldırıp gözlerime sabitledi.

"Tüm bu korkularımın sebebi eşleşeceğimize inanmıyor oluşumdu. Aslına bakarsan hala inanamıyorum. Tabii sen de şaşırmış olabilirsin. Özellikle de seni öptükten sonra rahatsız olmana bakar-"

"Rahatsız olmak mı?"

   David'in hala hiçbir şeyi anlayamamış olmasını hayretle izliyordum.

"David. Seni adımı öğrendiğim günden beri seviyorum. Bu kadar zamandır eşleşmemiş olmamız umurumda bile olmadı. Çünkü duygularımdan emindim. Ama yine de eşleşmemiz gerektiğini biliyordum. Eşleşeceğimiz konusunda ne kadar emin olsam da bazen şüpheye düşüyordum. Senin başkasıyla eşleşeceğini düşünmek kalbimi parçalara ayırıyordu. Bu yüzden her gece Tanrıça'ya bizi eşleştirmesi için dua ediyordum."

   Fark etmeden gözlerim dolmuştu. Üzüldüğüm için değil, sonunda duygularımı gizlemeyeceğimin mutluluğu yüzündendi bu gözyaşları. Sonunda tüm yaşadıklarımı, tüm hislerimi sesli bir şekilde haykırmak rahatlamama sebep olmuştu.