အခန်း ၄၁၀ ။ အမတစုဝေးပွဲသို့သွားခြင်း
သုံးယောက်သား ငှက်ကျောပေါ် ပျံသန်းလာပြီးနောက်မှ ကျောပေါ်မှာ လူတချို့ဆန့်တဲ့ ကြာပန်းစင်မြင့်ရှိနေတာသိလိုက်ရတယ်။ ငှက်ကြီးက အတောင်တွေကိုဖြန့်ကာ ပျံတက်လာတယ်။ လမ်းတစ်လျှောက် ရောင်စုံတိမ်တိုက်တွေနဲ့ တောက်ပတဲ့ ဝိညာဉ်အလင်းက သူတို့ရှေ့ ဖြန့်ထားတဲ့ကော်ဇောလို လမ်းကိုဖုံးနေခဲ့တယ်။
ဝင်ပေါက်က မှင်တက်စရာပဲ။ ကံကောင်းတာက သူ မနေ့ညကတင် ဒီကြွားစရာပစ္စည်းကို ရှာတွေ့ခဲ့လို့ပေါ့။ ကူယွဲ့ စိတ်ကျေနပ်စွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ ပုံစံက လုံလောက်နေပေမဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က တောက်ပလွန်းလို့ လမ်းမှတ်မိဖို့ ခဲယဉ်းရုံပဲ။
"စားဖိုမှူး ကြည့်..."
သူ ဘေးကလူကို မေးမို့ရှိသေး ခေါင်းလှည့်လိုက်တော့ ယိချင်းက အူကြောင်ကြောင်အကြည့်နဲ့ ရပ်နေသေးတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ သူ့အကြည့်က ဘေးကလူဆီ အချိန်နဲ့အမျှရောက်နေတာက အတွေးတွေကို မစုစည်းရသေးတဲ့ပုံပဲ။ သူ့အကြည့်တွေက လုံးဝကိုရိုဆန်နေတယ်။
ကူယွဲ့ ။ ။ "..." သောက်ကျိုးနည်းငတုံးတွေ။
သူ လန်ဟွားဘက် လှည့်လိုက်တယ်။
"သူဌေးလန်၊ အဲဒီအမတရေပန်းကို အရင်က ရောက်ဖူးလား"
"ဟုတ်ကဲ့ အကြိမ်ရေတချို့ပါ" လန်ဟွားက သူ့ကောင်းကင်စိတ်အာရုံကို သုံးကာ လှမ်းကြည့်ပြီး ဘယ်ဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်တယ်။
"အဲဘက်တည့်တည့်ပျံသန်းမယ်၊ ကီလိုမီတာနည်းနည်းပဲ ဝေးတာ၊ ဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲ ကြာလိမ့်မယ်"
ကူယွဲ့လက်ထဲက ဓမ္မဂါထာက ပြောင်းလဲသွားကာ သူတို့ အဲဦးတည်ဘက်ဆီ တန်းတန်းမတ်မတ် ဦးတည်ပျံသန်းလာခဲ့တယ်။
ဘေးကရှန်းရင်က မျက်မှောင်ကြုတ်တယ်။ သူမ တစ်စုံတစ်ခုကို မှတ်မိသွားသလိုမျိုး ဖန်သားပြင်ကိုဖွင့်ကာ တစ်ချက်ကြည့်တယ်။
"နင်ပြောနေတဲ့နေရာက ဒီနေရာလား"
သူမက လက်ပတ်ကို နှိပ်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ အလင်းမျက်နှာပြင်တစ်ခုက သူတို့သုံးယောက်ရှေ့ ရုတ်တရက် ပေါ်လာတယ်။ အဲပေါ်မှာတော့ ပေါ်ပင်လယ်ရဲ့ ပထဝီမြေပြင်ကိုပြတဲ့ မြေပုံ။ သူမက လက်တစ်ဖက်ကို မြှောင်ကာ ဘယ်ဘက်က အနီစက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။
