အခန်း ၄၁၄ ။ အလံကိုထားခဲ့ခြင်း
"ဘာကိစ္စဖြစ်တာလဲ၊ ဘာလို့ ဒီဘုံတံခါးကနေ မသေမျိုးချီရော ဝိညာဉ်ချီပါ ထွက်လာတာလဲ" ကူယွဲ့ သိသိသာသာ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတယ်။ ရုတ်တရက် သူတစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားမိသွားပြီး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
"အရင်တစ်ခေါက်က အဲဘုံများနောက်ကဘုံဆိုတာ ဖြစ်နိုင်လား" သူတို့ အဲဘုံလေးမှာ မုန့်ဟုန်တို့နဲ့ ပိတ်မိနေခဲ့ချိန်တုန်းက အဲလိုပဲ ချီနှစ်မျိုးလုံး ရှိနေခဲ့တာ။
"မထင်ဘူး" ယိချင်းက တုံ့ပြန်တယ်။ သူ ဘုံတံခါးက ထွက်လာတဲ့ဝိညာဉ်ချီကို အနီးကပ်လေ့လာကာ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ်။
"ဒီမသေမျိုးချီက အားနည်းနေပုံပဲ၊ စောနကဖြစ်လာတဲ့ အမတရေပန်းက လောလောလတ်လတ် မသေမျိုးချီ ထင်တယ်၊ ဒီဘုံတံခါးနောက်က ကမ္ဘာငယ်မှာ မသေမျိုးချီ ရှိနေမယ်မထင်ဘူး"
ကူယွဲ့ စိတ်အေးသွားကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီအစုတ်ပလုတ်မိစ္ဆာနတ်ဘုရားချန်ထားခဲ့တဲ့ ထောင်ချောက်ဆိုတာ သေချာတယ်၊ ငါတို့သိရသလောက် အဲတံခါးနောက်မှာ တစ်ခုခုက ငါတို့ကို စောင့်နေတာပဲ" သူ သူ့လက်ထောက်တံဆိပ်ကို အသက်သွင်းကာ စုံစမ်းရေးသိုင်းကို သုံးလိုက်တော့ သူ့မသေမျိုးချီက ဘုံတံခါးကို ဖြတ်ဖြတ်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားတာပဲ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒီတံခါးက ဘယ်ကို ဦးတည်လဲဆိုတာ သိဖို့နည်းမရှိ။
"အာ ဒါဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ" သူ ထိတ်လန့်သွားတယ်။
"ဒီဘုံတံခါးက ဘယ်ကိုဦးတည်နေလဲဆိုတာ သိဖို့နည်း မရှိဘူးလား၊ စားဖိုမှူး မင်း ဘုံတံခါးကို ဖွင့်ချိန် ထူးဆန်းတာ တွေ့ခဲ့သေးလား"
ယိချင်း ခေါင်းယမ်းလိုက်တယ်။
"ဟင့်အင်း အခြေအနေတွေက တခြားဘုံတံခါးတွေကို ဖွင့်ချိန်နဲ့အတူတူပဲ"
"ဒါဆို ဒီတံခါးက ဘယ်ကိုများဦးတည်နေတာတုံး"
"ကြည့်ရတာ မဝင်ကြည့်ဘဲ သိဖို့နည်းမရှိပုံပဲ"
ကူယွဲ့ ထူးခြားတဲ့ ဘုံတံခါးကို နောက်တစ်ကြိမ် ကြည့်ကာ အမူအရာက မည်းမှောင်သွားတယ်။ သူ ရှန်းရင်ကို ထူးထူးဆန်းဆန်းကြည့်လိုက်တယ်။
