𝐀𝐫𝐚𝐬 𝐀𝐥𝐢 | 𝐆𝐞𝐫𝐜̧𝐞𝐤 𝐀𝐢𝐥𝐞𝐦

'14'

Yazmayan'dan;

24/08/2000

Mardin İl Sınırı...

"Baba! Ben büyüyünce ne olacağım biliyor musu-" direksiyona vurdu sertçe Ünal.

"Sabah sabah ne çevirmesi bu ya?! Bir de Jandarma!" Sabır çekip kemerini taktı hızla.

"Nefret ediyorum şunlardan! Bellerinde iyi ki silahları var!"

İşte o an Aras Ali tüm hayalini geri yuttu, babasının askerlerden nefret ettiğini daha yeni öğrenmişti. Halbuki asker olma hayalini babası duyarsa çok sevinir diye düşünmüştü...

Arabalarını durduran komutan gerekli bilgileri sorarken Aras Ali hayranlık duygusu dolu gözleriyle komutana bakıyordu.

Üniforması çok güzel gözüküyordu...

Hele ki beresi...

Komutan, üstündeki bakışlarla arka koltuğa baktı. Ona ağızı açık şekilde bakan bir çocuk beklemiyordu.

Gülümsedi genişçe, o gülümsemeyle Aras Ali'nin gözleri parladı. Hızla gülümsemesine karşılık verdi.

"Bekle bakalım." Dedi Aras Ali'ye, bir kaç adım geri çekilip askerine seslenip bir şeyler işaret etti.

Askeri getirince komutan arabanın camından Aras Ali'ye siyah, eski model bir oyuncak araba uzattı.

"Ben oğluma almıştım ama sana kısmetmiş." Dediğinde Aras Ali almadı. Utançla başını sağ ve sola salladı.

"Al hadi, uzun bir süre daha buralardayım. Ben alırım ona..." Aras'ın gülümsemesi genişlemişti.

Kızaran yanaklarıyla çekinerek aldı arabayı.

"Teşekkür ederim..." dedi mırıldanarak.

Komutan güldü keyifle.

"Rica ederim, ben Tarık. Senin adın ne bakalım."

"Aras... Aras Ali." Başını salladı komutan.

"Aslan parçası... Umarım bir gün karşılaşırız seninle." Ünal daha fazla dayanamamış derin bir nefes vermişti.

"İşimiz bitti mi komutan Bey?" Tarık komutan anında ciddileşip Ünal'a döndü.

"Bitti Ünal Keskin, bitti. Gidebilirsiniz..." Aras Ali'ye dönüp gülümsedi yine.

Aras Ali heyecanla el salladı.

Tarık komutan da gülüp el salladı.

Ünal hızla gaza basınca Aras koltukta dizlerinin üzerine çıkıp arka camdan bakmaya devam etti.

Onun gibi olacaktı!

🐺

Aras Ali Keskin [Karahanlı];

Bordo beremi düzelttikten sonra aynadan baktım kendime.