ငါ့စေ့စပ်ပွဲ ဖျက်သိမ်းပြီးတဲ့နောက် ဩဇာကြီးမားတဲ့ ဝန်ကြီးရဲ့ ရတနာလေး ဖြစ်လာခဲ့တယ်

Ch-157

အခန်း(၁၅၇) - အဖွားကြီး ရူးသွားတာလား

တစ်ဖက်က စာဖတ်ခန်းထဲတွင် ဖြစ်သည်။

ရှောင်ယွမ်ရှစ်က လူလွှတ်ပြီး ဒီနေ့ကိစ္စကို စုံစမ်းခိုင်းခဲ့သည်။

စားသောက်ဆိုင်ထဲဝင်ပြီးနောက် ဖြစ်ခဲ့သမျှကို တတ်နိုင်သမျှ ပြန်စဥ်းစားခဲ့သည်။

မေးခွန်းထုတ်စရာ အချက်တချို့ရှိနေခဲ့သည်။

ပထမဆုံးအနေနှင့် စားပွဲထိုးလေးက သူ့အတွက် အရက်ငှဲ့ပေးရင်း လက်တွေတုန်နေကာ ဖိတ်ကျတော့မတတ်ဖြစ်နေသည်။

ဒုတိယအနေနှင့် သူ့နှင့် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ သောက်နေသည့် အချိန်မှာ ထိုပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား လူတစ်အုပ်က ဘာကြောင့် တိုက်တိုင်စွာ ထိုနေရာမှာ ရှိနေရသနည်း။

ပိုအရေးကြီးတာက ရှီလွေ့က သူတို့နှင့် ရှိနေတာဖြစ်သည်။

ထို့နောက် သူက သူ့လူတွေဖြင့် ရှီလွေ့နှင့် ဘုရင့်ဦးရီးတော်ကို စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားခဲ့သည်။

ရှောင်ယွမ်ရှစ်က သာမာန်တပ်သားလေးကနေ စစ်သူကြီးအဖြစ် တက်လှမ်းနိုင်ခြင်းကြောင့် သူက တကယ်ပဲ ထူးချွန်တာဖြစ်ရမည်။

ရှီလွေ့နှင့် လျန်ယို့ရှောင်က သတင်းတွေဖြန့်ပြီးနောက် ရထားလုံးထဲ ဝင်သွားခဲ့သည်။

သူတို့ရဲ့ လက်ထောက်တွေကလည်း မရိုးရှင်းပေ။

သူတို့နောက် တစ်စုံတစ်ယောက် လိုက်နေတာကို သတိထားမိပြီး သူတို့ရဲ့ သခင်တွေကို ပြန်တင်ပြခဲ့သည်။

လျန်ယို့ရှောင်က လက်ဝေ့ယမ်းပြခဲ့သည်။ "ပေးလိုက် လိုက်။"

ရှီလွေ့က မျက်ခုံးပင့်ခဲ့သည်။ "ရှောင်ယွမ်ရှစ်က တော်တော် ဉာဏ်ကောင်းတာပဲ၊ ငါတို့ကို သံသယဝင်တာ မြန်သားပဲ။"

လျန်ယို့ရှောင်က သူ့ကို အဓိပ္ပာယ်ပါပါ ပြုံးပြခဲ့သည်။ "ငါတို့မဟုတ်ဘူး သူက မင်းကိုပဲ သံသယဝင်တာဖြစ်မယ်။"

သူလည်း လူကောင်း မဟုတ်ကြောင်း ရှီလွေ့က တွေးခဲ့သည်။

သူက စိတ်မဝင်စားဟန်ဖြင့် ပုခုံးတွန့်ကာ ပြောခဲ့သည်။ "သူရှာတွေ့သွားတော့ကော ဘာဖြစ်လဲ၊ ငါကလည်း ဖုံးကွယ်ထားဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မရှိဘူး။"