Badboys

hoofdstuk 13

De ochtend erna besluit ik om iets simpel aan te doen dat toch luchtig is.

Na veel wikken en wegen kies ik voor een losse short met een licht roos en bordeaux accenten erin. Het topje daarop is een bordeaux blauw en simpele witte gehaakte vest. Het is handig dat er gaten in waren gehaakt dus blijft het goed. Ik doe licht bruine sandaaltjes aan en neem een bruine tas.

Ik ben eindelijk is een keer optijd wakker dus kan ik alles op mijn gemak doen.

Dat dacht ik toch tot ik weer beneden kwam en ze weer op mij zaten te wachten.

'Serieus? Nu was ik echt vroeg wakker hoor.' zeg ik verbaasd.

Mama geeft lachend mijn lunch en nog een kus op mijn wang.

'Heb veel plezier op school meisjes. En Ellen vergeet niet wat ik heb gevraagd hé.' zegt ze nog als we in de auto stappen.

'Wat mag je niet vergeten?' vraag ik als we in de auto zitten.

'Niets belangrijk ik leg het een andere keer wel uit.' zegt ze met een knipoog.

Ik kijk haar vragend aan door de spiegel wat gemakkelijk gaat omdat ze vooraan zit.

Ik zucht en kijk naar buiten.

Toen mama dat had gezegd leek ze ongerust.

Was er iets gebeurd dat ik niet weet?

Had ik teveel bezig gezeten met mijn eigen problemen?

Ik wou niet dat de band met Ellen zou verdwijnen.

Het is misschien raar, maar ze is mijn beste vriendin.

Ze kent me volledig.

En ik haar ook natuurlijk.

Dus waarom wou ze me nu niet vertellen wat er was gebeurd?

Aangekomen op school springt Ellen de auto direct uit, maar als ik dat ook wou doen houd mijn papa me tegen.

'Zou je iets voor mij willen doe?' vraagt hij zijn gezicht staat sip.

'Ja, natuurlijk.' zeg ik en zet me terug neer.

'Let een beetje op Ellen. Ik zou het niet kunnen verdragen dat er iets met haar zou gebeuren. Hetzelfde geld natuurlijk voor jou, maar ik maak me nu meer zorgen om Ellen. Ik wil niet dat ze in de verkeerde handen valt. Op mijn werk hebben ze me al een verteld over een paar jongens van deze school.' zegt hij tikkeltje nerveus.

Ik knikt.

Ik denk dat ik weet over welke jongens dat de collega's van mijn papa het hadden.

En als er iemand iets tegen Ellen zou doen, zou hij niet meer dat vijf stappen kunnen zetten.

'Ik beloof je papa, dat ik haar zal beschermen met heel mijn hart.' zeg ik plechtig, ik hoop dat hij ook de eerlijkheid hoort dat ik in de woorden leg.

Hij knikt alleen en ik stap dan ook uit de auto.

Ik zie Ellen nog op me wachten en ik ga iets sneller naar haar toe.

'Wat heb je gedaan?' ik probeer mijn ongerustheid ook te onderdrukken.

Ze zucht.

'Heeft papa gevraagd om op mij te letten?'

Ik knikt.

'Dat zou hij me toch niet vragen als er niets is?' zegt ik dan.

'Eigenlijk had hij wat hij net tegen jou heeft gezegd tegen mij moeten zeggen.' antwoord ze terwijl we verder wandelen.