Badboys

hoofdstuk 62

P.O.V. Jasper

Ik doe de deur van de bureau open en zie Ian al in een zetel zitten met een papier in zijn handen.

'Wat is dat?' vraag ik terwijl ik naar een stoel in de bureau stap.

'Gedachten, wat is er allemaal gebeurd daarbuiten?' vraagt Ian serieus.

'Die klote Ndrangheta's hadden wapens meegenomen. Ze zaten er niets mee in hun nieuwe bondgenoot te vermoorden.' zei ik kwaad.

'Ja, Canadese zijn niet om mee te lachen.' zegt Ian en schrijft iets op het papier.

Ik snuif.

'Ik had mijn vader het nog zo gezegd om niet met die debielen te gaan samenwerken. Ze zijn niet te vertrouwen.' ik ga kwaad in de zetel zitten.

'Hé Jasper, ik wil echt niet...,' ik kijk Lena fronsend aan terwijl ze ongemakkelijk in de deuropening staat, ze zucht.

'Kun je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is? Ik vind het niet zo fijn om plots achtervolgd te worden door mensen met geweren.'

'Het waren canadezen waar we nog maar pas mee samenwerkte. En ze hebben ons verraden, dat wouden ze doen door me te vermoorden. Wat niet heeft geholpen, maar ze zullen wel opnieuw proberen. Dus ik moet me gaan voorbereiden.' leg ik snel uit.

Ian wenkt me en geeft het papier aan me af.

Het stond vol met lijnen en willekeurige woorden. Een normaal mens zou er geen ballen van begrijpen, maar ik moest geen moeite doen om er iets van te begrijpen.

'Weet je, liefje, misschien kan Ian je beter naar huis brengen. Ik blijf hier waarschijnlijk nog wel een tijdje om alles te regelen. Daar moet je echt niet bij blijven. Dus wil je dat doen, Ian?' vraag ik en kijk even naar Ian.

Hij knikt en staat al recht.

'Wat?! Denk je nu dat ik je hier zo maar alleen ga laten? Je word achtervolgd door canadezen met wapens, godverdomme. Denk dus maar mooi niet dat ik je zomaar alleen ga laten in dit verdomde wegrestaurant!' roept ze kwaad en gaat op een van de vele stoelen zitten.

'Lena, wil je alsjeblieft vertrekken? Ik zie je nog wel. Ik kom je morgen vroeg halen begrepen?' vraag ik aan haar. Ik wil haar niet weg, maar ik kan haar niet bij me houden. Ik voelde me zo benauwd als ik dacht dat er iets met Lena zou gebeuren. Ik ben normaal nooit bang dat er iets met mij zou gebeuren, maar met Lena bij me in de auto. Ik kon er gewoon niet aan doen, ik moest Lena er zo snel mogelijk weg halen.

Net zoals nu. Ik moet haar uit al de gevaren halen, wat als ze me hier vinden?

Dan vinden ze Lena.

Als ze Lena vinden nemen ze haar mee.

Als ze Lena meenemen dan gaat ze gebruikt worden.

Als speeltje, als lokmiddel, om haar te vermoorden.

Ik weet het niet, maar ik wil het ook niet weten.

Ze zucht en slaagt haar armen over elkaar.

'Je haalt me morgen op? Beloof het.' zegt ze dan.
Ik zucht, ik doe niet aan beloftes omdat ik nooit weet of ik ze kan nakomen.
Mijn leven bestaat uit vluchten, moorden en niet vermoord proberen te worden.
En nu Lena.

'Ik beloof dat ik zal zijn.'
Ze sluit haar ogen alsof ze de woorden wilt opslaan in haar geheugen.

'Prima, dan zie ik je morgen.' Zegt ze en loopt naar de verlate keuken en naar de verroeste achterdeur.

'He gast, als je iets nodig hebt laat het weten. En ik wil je niet kwaad maken, maar probeer haar minder weg te jagen.' Zegt Ian en loopt ook naar buiten.