The Forgotten Girl #2

5

{Melissa}

Met een glimlach op mjn gezicht loop ik mijn kamer in. Mason gaat erover nadenken. Ik heb nog een kans.

'Vertel' dringt Sky aan. Gelukkig is Sophie weg.

'Mason gaat erover nadenken' zeg ik. 'Hij heeft me zelfs gezoend.'

'Ah, wat lief.' Sky glimlacht. 'Je hebt een twinkel in je ogen als je over hem praat.' Ik haal mijn schouders op.

'Ik kan er niets aan doen.'

'Sky' begin ik. 'Wat kan ik doen om Masons hart terug te winnen?' Sky kijkt even bedenkelijk tot haar gezicht opklaart.

'Vraag hem op date!' roept ze enthousiast. 'Hoeveel meisjes doen dat? Een jongen op date vragen?'

'Ik weet het niet' zucht ik. 'Mason is echt iemand die liever een meisje op date vraagt dan andersom.'

'Is er iets dat hij graag zou willen?' vraagt Sky.

'Niet dat ik weet. Ik heb hem al lang niet meer gezien. En toen we iets hadden was hij ook gewoon gelukkig.'
'Ga bij hem langs' bedenkt Sky opeens. 'Gewoon om te praten en het is spontaan.' Ik knik.

'Dat is een goed idee. Wanneer zal ik gaan?' vraag ik.

'Morgenochtend.' Ik knik en loop richting de deur.

'Ga je alweer?' vraagt Sky verbaasd.

'Ja, ik ga even naar buiten. Ik heb frisse lucht nodig' leg ik uit.

'Oke, ik zie je zo wel weer.' Ik glimlach naar haar en loop dan de kamer uit. Terwijl ik de trappen afloop kom ik Sophie tegen. Ze is druk bezig op haar mobiel en lijkt mij niet eens op te merken. Onopvallend kijk ik wat ze aan het doen is. Ze whatsappt met Mason. Bij zijn naam staat zelfs een hartje. Snel loop ik verder naar beneden. Wacht maar Sophie, jij zal dit niet winnen. Misschien klinkt dat nogal onaardig maar wat Sophie Mason heeft aangedaan kon ze gewoon niet maken. Mason is de liefste jongen die ik ken en Sophie verdient hem niet. Wat ik heb gedaan was ook verkeerd, dat weet ik. Maar ik heb het zelf gezegd tegen Mason. Ik duw de deur open en ga op een bankje zitten. De frisse lucht dringt mijn neus binnen en ik slaak een zucht van opluchting. Eindelijk kan ik weer normaal ademhalen. Mijn rust wordt al snel verstoord door een oh zo bekende stem.

'We komen elkaar wel steeds tegen hè?' Ik kijk op en zie Mason staan.

'Klopt' lach ik.

'Mag ik naast je zitten?' Ik knik. Zwijgend neemt Mason naast me plaats. Ik staar naar de auto's die voorbij razen.

'Mason' verbreek ik uiteindelijk de stilte. 'Ik wil je bewijzen dat ik te vertrouwen ben maar ik weet niet hoe.' Ik begin met mijn vingers te spelen. Mason pakt mijn hand vast en geeft er een zacht kneepje in.

'Ik wil je een kans geven' zegt hij. Ik kijk hem vol ongeloof aan.

'Echt?'

'Het is niet dat we nu gelijk weer iets hebben, maar ik wil wel een aantal dagen, misschien zelfs weken met je doorbrengen zodat jij kan bewijzen dat ik je kan vertrouwen. Het zou immers niet eerlijk zijn als ik jou geen kans geef en Sophie wel.' Ik glimlach naar hem en knik.

'Dank je, je weet niet hoeveel dit voor me betekent' fluister ik.

'Zal ik je morgen op komen halen?' vraagt Mason.

'Ik kom wel naar jou' glimlach ik.

'Oke, maar wel voor twaalf uur hè.' Hij grijnst en er ontsnapt een korte lach aan mijn lippen.

'Ik zal om vijf uur bij jou zijn' grap ik.

'Dat is misschien iets té vroeg.' Mason lacht naar me. Mijn blik valt op onze handen. Onze vingers zijn in elkaar verstrengelt. Ik glimlach en kijk weer naar Mason. Hij buigt voorover en voor ik ook maar iets besef zijn zijn lippen tegen de mijne. Na zo'n twee seconden zie ik zijn felblauwe ogen alweer voor me.

'Ik ga weer naar binnen' zegt hij terwijl hij opstaat. 'Ga je mee? Dan breng ik je naar je kamer.' Ik knik en sta ook op. Zwijgend lopen we de trappen op.

'Al zin in morgen?' vraagt Mason als we voor mijn kamer staan. Ik knik.

'Jij ook?' Mijn blik valt op mijn schoenen.

'Zeker.' Ik kijk weer op. Onverwacht sluit Mason me in zijn armen.

'Mason' fluister ik. 'Ik hou van je.'

'Ik hou ook nog steeds van jou, Melissa.' Mason streelt over mijn rug. 'Onthou dat.'

'Zal ik doen.' Mason laat me weer los en meteen voel ik een leegte. Ik krijg het koud. Het is alsof mijn lichaam Mason nodig heeft om normaal te kunnen functioneren.

'Tot morgen.' Mason drukt kort zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

'Tot morgen' mompel ik terug. Na die woorden loopt Mason de gang door en loop ik mijn kamer in.