The Forgotten Girl #2

11

{Mason}

'Mason, what the fack?!' Ik open mijn ogen en zie Sophie in de deuropening staan.

'Wat is er?' mompel ik.

'Wat er is?!' roept ze. 'Je laat mij alleen om vervolgens in Melissa's bed te liggen?!'

'Sophie, sorry.'

'Mason kon niet slapen' zegt Sky.

'Dan had hij mij ook wakker kunnen maken.'

'Sorry, je lag zo lief te slapen en ik wilde je niet lastigvallen.' Ik sla mijn ogen neer. Sophie komt naast me zitten en drukt een kus op mijn lippen.

'Het is al goed.' Ik sta op en trek Sophie mee. Snel doe ik mijn mitella om en loop vervolgens achter Sophie aan naar mijn kamer.

'Ik ga straks even naar Melissa' zeg ik terwijl ik op bed ga zitten.

'Oh, ik had eigenlijk gehoopt dat we vandaag iets samen zouden doen' mompelt Sophie.

'We kunnen daarna toch iets doen?' stel ik voor.

'Mason, als Melissa verlamd raakt, wil je haar dan nog?'

'Ik hou van haar, Sophie. En als ze verlamd zou raken maakt dat me niets uit. Liefde gaat verder dan alleen het lichaam.' Sophie plukt aan het dekbed.

'Dus ik heb geen kans meer?'

'Dat zeg ik niet' zucht ik.

'Maar dat bedoel je wel.'

'Soof, ik heb ook gevoelens voor jou' zeg ik terwijl ik haar hand vastpak. 'Jij maakt ook een kans.' Sophie legt haar hoofd op mijn schouder en zucht.

'Ik hou van je, Mason' fluistert ze. Ik zou willen dat ik het terug kan zeggen maar ik kan het niet. Ik weet niet of ik van haar hou. Ik weet ook niet hoe ik erachter moet komen.

'Sophie' begin ik terwijl ik haar hand loslaat. Ze kijkt me vragend aan. 'Zoen me, alsjeblieft.' Langzaam drukt ze haar lippen tegen de mijne. Ik ga erin mee en sla mijn vrije arm om haar heen. Ze legt haar hand tegen mijn borst en haar andere hand verdwijnt in mijn haar. Langzaam laat ze me weer los.

'Ga naar Melissa. Ik wacht in mijn kamer op je.' Ik knik en sta op.

'Ik zal snel terug zijn' beloof ik haar terwijl ik haar voorhoofd zoen. Ze knikt en loopt dan mijn kamer uit. Ik loop de badkamer in en breng mijn haar in model met wat gel. Vervolgens trek ik mijn schoenen aan, wat nogal moeilijk gaat met een hand. Nadat ik mijn veters in mijn schoenen heb gepropt loop ik mijn kamer uit, op naar Melissa.

Zodra ik het ziekenhuis in kom loop ik naar de goede kamer. Als ik door het raam kijk zie ik Melissa niet meer liggen. Een angstig gevoel schiet door mijn lichaam. Waar is Melissa? Waarom is ze niet in haar kamer? Ik voel een hand op mijn schouder waardoor ik opschrik. Snel draai ik me om en kijk recht in de ogen van een arts.

'Waar is Melissa?' vraag ik.

'Ze is naar een andere kamer gebracht. Loop maar mee.' Ik loop achter hem aan.

'Waarom is ze naar een andere kamer gebracht?' vraag ik.

'Haar situatie is verbetert. Die kamer was voor de slechtste gevallen.' Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. De arts opent een deur en laat me binnen. Melissa ligt in bed, haar ogen nog altijd gesloten.

'Je hebt een half uur' vertelt de arts. Ik knik en ga naast Melissa zitten.

'Melis, wordt alsjeblieft wakker. Je hebt nu wel lang genoeg geslapen. Je ligt hier nu al drie weken. Ik mis je.' Ik pak haar hand vast. 'Het maakt me niets uit of de operatie goed of fout gaat. Het belangrijkste is dat je de operatie overleefd. Als ik niet voor je zou kiezen, hoop ik dat een andere jongen je gelukkig maakt. Ik hoop dat hij nog net zoveel van je zal houden als je verlamd ben. Ik hoop dat hij verder kijkt dan je been. Je verdient het om gelukkig te zijn. Ik hou van je, Melissa maar ik denk niet dat ik de juiste voor je ben. Ik ga al naar een ander als het even niet mee zit. Je verdient iemand die alleen maar naar jou kijkt, die goed voor je zorgt, die van je houdt zoals je bent.' Ik voel een traan over mijn wang rollen.

'Hoe gaat het met haar?' Ik kijk op en zie Kimberley staan. Ik haal mijn schouders op.

'Iets beter.'

'Gaat het wel?' Kimberley komt naast me zitten.

'Melissa verdient beter dan ik' mompel ik.

'Maar jullie zijn toch uit elkaar?' Ik knik.

'Ja, maar we hebben nog gevoelens voor elkaar maar ik heb ook gevoelens voor een ander.'

'Ik weet zeker dat Melissa jou graag wilt. Ze was altijd zo gelukkig met jou. Als ze uit haar coma komt zal ze hopen dat jij naast haar bed staat.'

'Ik heb niet eens gemerkt dat ze anorexia heeft.'

'Ik had al zo'n vermoeden' zegt Kimberley. 'Sinds jullie uit elkaar zijn eet ze veel te weinig. Ze gebruikt als excuus dat ze een gebroken hart heeft, dat is ook wel zo maar ze moet inzien dat ze verkeerd bezig is.'

'Ik snap het niet' mompel ik. 'Ik heb haar zo vaak verteld dat ze mooi is maar ze geloofde me blijkbaar niet.'

'Vind je het erg dat ik de operatie door laat gaan?' verandert Kimberley van onderwerp.

'Ik wil dat ze het overleeft. Meer niet.'

'Ze hebben nog uiterlijk een week om de operatie uit te voeren. Anders raakt ze sowieso verlamd.'

'Ik vind dat je het moet doen' zeg ik. 'Maar dan moet ze wel sterk genoeg zijn.'

'Volgens mij is ze dat nu.' Ik knik.

'Mooi. Zou u ons even alleen kunnen laten?'

'Ja.' Ze staat op en loopt de kamer uit. Ik ga boven Melissa hangen en streel over haar wang.

'Als je uit het ziekenhuis mag gaan we naar de McDonald's. Dan krijg je een extra groot menu. Melissa, je blijft het mooiste meisje ooit, onthoud dat. Ik weet zeker dat je uit je coma komt. Ik geloof in je.' Ik druk een kus op haar zachte lippen en glimlach. Vervolgens breng ik mijn lippen naar haar oor.

'Je eerste keer zal speciaal worden. Dat beloof ik je.'