The Forgotten Girl #2

20

{Melissa}

Na een vliegreis van ruim twee uur zijn en drama met de bagage zijn we eindelijk aangekomen in het hotel. Mason houdt de deur van onze kamer voor me open en ik loop naar binnen. De kamer is heel mooi en ruim. In het midden staat een groot tweepersoonsbed.

'Vind je het mooi?' vraagt Mason terwijl hij de deur achter zich sluit.

'Ja' zeg ik terwijl ik mijn koffer neerzet. Mason tilt me op en loopt richting het bed.

'Mason' lach ik. 'Wat doe je?'

'Genieten van onze vakantie' antwoordt hij terwijl hij zijn knie tegen de bedrand zet. Zacht legt hij me op het matras. Hij komt boven me hangen en streelt een pluk haar uit mijn gezicht.

'Hebben Sky en Max dezelfde kamer?' vraag ik.

'Ja.'

'Wordt een romantische vakantie voor hun' grinnik ik. Mason brengt zijn lippen naar mijn oor.

'Voor ons ook' fluistert hij voor hij er een kus op drukt.

'Als je me niet wakker maakt om zeven uur 's ochtends vind ik alles goed' mompel ik.

'Ben je nog steeds moe?' vraagt Mason. Zijn lippen strijken over mijn wang.

'Minder dan eerst. Maar nog wel een beetje.'

'Ik hou zoveel van je' zegt hij zacht. 'En het spijt me dat ik zo'n stomme idioot ben.'

'Mason, het is al goed. Iedereen maakt fouten' stel ik hem gerust.' Hij kijkt op, recht in mijn ogen.

'Dat weet ik wel maar ik heb gewoon het gevoel dat het nooit meer zal worden zoals vroeger.'

'Het wordt beter dan dat' verzeker ik hem.

'Nee, dat wordt het niet.' Mason gaat van me af en gaat op de rand van het bed zitten, met zijn rug naar me toe. 'Ik ben gewoon een klootzak en ik verdien je niet. Je verdient iemand die je altijd trouw is en je aan het lachen maakt wanneer je dat nodig hebt. Ik heb alles tussen ons verpest.' Ik ga rechtop zitten en kruip naar hem toe.

'Mason...' Ik wil iets zeggen maar ik weet niet wat. Ik wil hem vertellen dat het goed komt. Ik wil hem geruststellen.

'Nee Melissa, ik leef met een schuldgevoel. Ik voel me schuldig over wat mijn vader je heeft aangedaan, wat ik jou heb aangedaan, dat je in coma hebt gelegen. Niemand kan dat gevoel herstellen.' Ik leg mijn hand op zijn schouder. Hij draait zijn hoofd naar mij. Over zijn wangen rollen tranen. Mijn hart breekt langzaam in stukjes. Mason huilt niet vaak en hem zien huilen doet me pijn, alsof iemand me met een mes recht in mijn hart steekt. Dit heeft hij al die tijd in zich gehouden, zijn gevoelens. En nu komt het eindelijk naar buiten, eindelijk lucht hij zijn hart.

Ik sla mijn armen om hem heen in een poging om hem te troosten. Mason slaat gelijk zijn armen ook stevig om mij heen en legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Zijn tranen dringen door de stof van mijn shirt en op zijn shirt gebeurt precies hetzelfde.

'Ik hou van je, Mason' fluister ik. 'Ik hou zielsveel van je.'

'Het spijt me' mompelt hij.

'Waarvoor?'

'Voor alles.' Hij drukt me dichter tegen zich aan.

'Het is goed, oke?' Ik laat hem langzaam weer los. 'Het komt wel weer goed met ons. Ik ben niet van plan je te laten gaan.' Mason veegt zijn tranen snel weg.

'Sorry, ik zou jou juist moeten troosten.'

'Nee, dat moest je niet. Jij had het nodig nu.' Ik kruip tegen hem aan.

'Bedankt dat je me nog een kans geeft.' Ik glimlach naar hem en sta op.

'Wacht.' Mason pakt mijn handen en trekt me op zijn schoot. Hij veegt mijn tranen weg en de restjes mascara. Een paar seconden staren we elkaar aan tot Mason zijn lippen op de mijne drukt. Ik glimlach even en ga er dan in mee. Hij duwt me zacht in het matras en komt boven me hangen. Ik haal mijn hand door zijn haar en druk mezelf dichter tegen hem aan. Mason streelt met zijn vingers over mijn buik. Hij maakt zijn lippen los van de mijne en laat een spoor van kusjes achter van mijn mondhoek tot aan mijn hals. Ik sluit genietend mijn ogen en geef me volledig over aan Mason. Overal in mijn nek en hals voel ik Masons lippen. Na een aantal seconden open ik mijn ogen weer. Mason kijkt me aan en zijn lippen vinden de mijne weer. Teder bewegen onze lippen tegen elkaar aan maar al snel vraagt Mason om toestemming en wordt onze zoen ruwer. Ik trek hem aan de kraag van zijn shirt dichter tegen me aan.

'Hey, gaan jullie mee? Oh...' Mason gaat snel van me af en gaat rechtop zitten. Ik doe hetzelfde. Max en Sky staan in de deuropening.

'Wat is er?' vraagt Mason.

'We wilden vragen of jullie mee gaan om iets te eten, maar jullie zijn bezig dus sorry. We hadden moeten kloppen' zegt Max.

'Het geeft niet. Maar wij gaan niet mee.' Max knikt en hij en Sky sluiten de deur achter zich wanneer ze de kamer verlaten. Ik laat me achterover vallen en schiet in de lach. Mason kijkt me lachend aan en gaat naast me liggen.

'Was het zo grappig?' vraagt hij.

'Hun gezichten dan' lach ik.

'Dat is waar.' Hij glimlacht naar me en ik stop met lachen wanneer zijn vingers mijn wang raken. 'Je bent zo mooi.' Ik voel mijn wangen rood worden en ik sla mijn ogen neer.

'Niet verlegen worden.' Hij legt zijn vingers onder mijn kin en tilt mijn hoofd omhoog. 'Het is de waarheid. Je bent het mooiste meisje die ik ken.'

'En Sophie dan?' mompel ik.

'Het gaat niet om Sophie. Het gaat om ons, om mij die jou en compliment geeft. Sophie heeft hier niks mee te maken. Maar om antwoord te geven op je vraag, jij bent mooier dan Sophie, ook al zie je dat zelf niet in.' Ik glimlach naar hem en kruip tegen hem aan.

'Je bent de enige voor me' fluistert hij. 'Onthoud dat.' Opnieuw komt er een glimlach op mijn gezicht. Hij kan het weer zeggen, hij kan weer zeggen dat ik de enige voor hem ben. Hij heeft het hoofdstuk met Sophie volledig afgesloten en achter zich gelaten.