The Forgotten Girl #2

14

{Mason}

Mijn been trilt en mijn handen zijn klam. Over vijf minuten is de operatie klaar. Ze zal het wel overleeft hebben, toch? Anders zouden ze het wel gezegd hebben.

'Dus ze heeft het niet gehaald?'

'Nee, ik zal het zo tegen haar ouders moeten zeggen. Ze heeft volgens mij ook een vriendje. Hij zal er wel kapot van zijn.'

'Ze was nog jong, hè?'

'Ja, zeer spijtig.' Mijn zicht wordt wazig als ik het gesprek tussen de twee artsen hoor. Heeft Melissa het niet overleefd? Is ze dood? Er komt een arts naar ons toe.

'Familie van Melissa Evans?' vraagt hij. Kimberley knikt.

'De operatie is geslaagd maar Melissa ligt nog altijd in coma. De kans dat ze daaruit komt wordt steeds groter maar honderd procent zeker is het niet.'

'Dus Melissa is niet verlamd?' vraag ik ter verduidelijking.

'Nee, ze is niet verlamd.' Ik zucht van opluchting en sta op als het bed met Melissa erin de operatiekamer uitkomt.

'Jullie kunnen maar beter naar huis gaan. Melissa heeft rust nodig.' Ik knik en loop richting de lift. Ze gaat dit overleven.

Ik open de deur van mijn kamer en zie Max zitten op zijn bed.

'Hey!' zegt hij enthousiast.

'Hey, hoe gaat het?'

'Goed. Heeft Melissa het overleefd?' Ik knik en laat me op bed vallen.

'Is het erg dat ik meerdere keren seks heb gehad met Sophie?' mompel ik.

'Ligt eraan. Je bent toch aan het kloten met Melissa?' vraagt Max.

'Ja, maar ze is nog steeds maagd en ik wil haar eerste keer speciaal maken.'

'Stop met Sophie. Dit kan je Melissa niet aandoen. Of vergeet Melissa, dan kan je weer verder met Sophie.'

'Maar ik heb ook gevoelens voor Sophie' zucht ik.

'Weet je het zeker?' vraagt Max. 'Zijn het niet gewoon je verlanges? Iets wat Melissa je nu niet kan geven?'

'Misschien heb je wel gelijk.'

'Misschien? Ik héb gelijk.' Ik lach. 'Wat heb je trouwens met je schouder gedaan?'

'Ik was ook betrokken bij het ongeluk.'

'Oh.' Er wordt op de deur geklopt en vrijwel meteen gaat hij open. Sophie staat in de deuropening.

'Max?' vraagt ze verbaasd. 'Wat doe jij hier?'

'Ik slaap hier nu ook' antwoordt hij. Sophie knikt en loopt naar mij toe. Max rolt met zijn ogen naar me. Ik steek mijn middelvinger naar hem op en richt me dan op Sophie.

'Wat is er?' vraag ik.

'Gewoon, ik heb je gemist.' Ze gaat op mijn schoot zitten. Ik sla mijn armen om haar heen.

'Ik ga even een rondje lopen.' Max staat op en loopt de kamer uit.

'En? Heeft Melissa het overleefd?' vraagt Sophie. Ik knik.

'En de operatie is geslaagd. Nu nog wachten tot ze uit haar coma komt.' Sophie drukt haar lippen op de mijne. Ik ga erin mee en leg haar neer op het matras. Sophie trekt me aan mijn kraag dichter tegen haar aan en zoent mijn nek.

'Sophie, ik uh... Ik wil dit niet meer' zeg ik terwijl ik weer rechtop ga zitten. 'Ik wil niet meer samen met je zijn.'

'Oh.' Sophie staat op en slaat haar ogen neer. 'Het spijt me.' Ik sta ook op en sluit haar in mijn armen.

'Nee, het spijt mij. Bedankt voor alle leuke avonden.' Sophie kijkt op en glimlacht naar me.

'Jij ook bedankt.'

'We houden nog contact, oke?' Sophie knikt. Ik druk een kus op haar lippen en dan verlaat ze de kamer. Meteen komt Max de kamer weer in.

'Ik ga naar het ziekenhuis' zeg ik en ik loop de kamer uit.

(Dat eerste stuk was lekker origineel, niet dus. Maar oke, laat me weten wat je van dit hoofdstuk vindt x)