The Forgotten Girl #2

17

{Melissa}

Wanneer mijn moeder de kamer uitloopt komt Mason de kamer weer in. Hij gaat naast me op bed zitten en pakt mijn hand vast.

'We hebben veel te bespreken' besluit hij.

'Ik weet het' zucht ik terwijl ik met zijn vingers speel.

'Maar eerst wil ik je iets vragen.' Mason schraapt zijn keel. 'Wil je met me mee op vakantie naar Spanje?' Mijn ogen worden groot en ik knik voor ik me in zijn armen stort.

'Heel graag. Maar mag dat?'

'Van wie?'

'Mijn moeder en de arts.'

'Ja, alles is geregeld.' Hij wrijft zacht over mijn rug. Ik hou hem steviger vast.

'Melis, je moet weer gaan liggen' zegt Mason dan.

'Blijf wel bij me' mompel ik.

'Ik ga niet weg.' Voorzichtig legt Mason me weer neer. Hij strijkt een pluk haar uit mijn gezicht en glimlacht naar me. Betekent dit dat Mason voor mij kiest?

'Het spijt me maar u moet gaan.' De arts staat in de deuropening en praat tegen Mason.

'Nog vijf minuten' smeekt Mason.

'Oke, maar niet langer. Melissa heeft rust nodig.' Mason knikt begrijpend en de deur valt weer dicht.

'Mason, ik wil niet dat je gaat' mompel ik.

'Ik ook niet. Maar ik kom morgen weer terug.' Hij drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd en kijkt me dan doordringend aan. Ik bijt op mijn lip.

'Heb je er bezwaar tegen als ik je zoen?' vraagt Mason. Ik schud mijn hoofd en meteen drukt Mason zijn lippen tegen de mijne. Ik ga erin mee en sla mijn armen om zijn nek.

'De vijf minuten zijn voorbij.' Mason laat me los en rolt met zijn ogen waardoor ik grinnik. Hij drukt nog een snelle kus op mijn lippen en verlaat dan de kamer.

(Dit hoofdstuk is echt heel kort en slecht maar ik kon even niets beters bedenken. Dit was ook het laatste hoofdstuk over het ziekenhuis want nu is er wel genoeg ziekenhuis in voorgekomen.)