The Forgotten Girl #2

15

{Mason}

'Mag ik bij Melissa?' vraag ik aan de arts. Hij knikt.

'En er is goed nieuws. Melissa kan elk moment wakker worden. Dat kan over vijf minuten maar ook over een week. Maar ze wordt wakker.'

'Fijn' glimlach ik. Ik kan het wel uitschreeuwen van blijdschap maar ik hou me rustig. Snel loop ik Melissa's kamer in.

'Ik ben blij dat je eindelijk wakker wordt' zeg ik terwijl ik naast haar in bed kruip. 'Ik wil je iets vertellen maar daarvoor moet je eerst wakker zijn.' Ik sla mijn armen stevig om haar heen.

'Ik blijf vanaf nu bij je tot je wakker wordt.' Langzaam val ik in slaap.

*****

{Melissa}

Moeizaam open ik mijn ogen. Naast me zie ik Mason liggen. Zijn armen zijn om me heen geslagen en zijn ogen zijn gesloten.

'Mason?' Mijn stem klinkt vermoeid en zacht. 'Mason, wordt wakker, alsjeblieft. Ik weet niet waar ik ben. Ik weet niet eens of dit wel echt is.' Langzaam opent hij zijn ogen.

'Melissa, ben je wakker?' vraagt hij.

'Ik denk het.' Masons ogen worden groot en meteen zit hij rechtop in bed.

'Godzijdank, je bent wakker. Ik heb je zo gemist. Ik hou van je, Melissa.' Ik schud verward mijn hoofd.

'Wat is er gebeurd?' vraag ik terwijl ik overeind probeer te komen. Mason houdt me tegen.

{Mason}

Langzaam open ik mijn ogen. Melissa probeert zich los te wurmen uit mijn armen. Heeft ze een nachtmerrie? Kan je dat überhaupt wel hebben als je in coma ligt? Buiten is het al licht dus het is ochtend. Voorzichtig plaats ik een kus op Melissa's voorhoofd voor ik uit bed stap. De arts komt de kamer in.

'Kan je een nachtmerrie hebben als je in coma ligt?' vraag ik meteen.

'Niet dat ik weet. Het is nog nooit voorgekomen. Hoezo?'

'Melissa draaide zich steeds om.'

'Dan is ze waarschijnlijk uit haar coma ontwaakt. Maar laat haar maar even uitslapen.' Ik knik en ga op de stoel naast haar bed zitten. De arts kijkt even of alles goed gaat met Melissa en verdwijnt dan weer. Vervolgens komt er een zuster de kamer in.

'Alles goed?' glimlacht ze.

'Gaat wel' mompel ik. Ze vervangt de infuuszak.

'Krijg je nog wel genoeg slaap?'

'Ja, redelijk.'

'Je kan best naar huis gaan. We houden je op de hoogte als er iets over Melissa bekend is' zegt ze. Gelijk schud ik mijn hoofd.

'Ik blijf hier. Ze kan elk moment wakker worden.'

'Oke.' Ze verlaat de kamer weer. Ik pak Melissa's hand vast en wrijf met mijn duim er over heen. Ik voel een zwakke kneep in mijn hand. Gelijk kijk ik naar haar gezicht. Een aantal seconden gebeurt er niks tot ze haar ogen opent. Mijn hart maakt een sprong. Ze draait haar hoofd naar me toe.

'Mason?' vraagt ze vermoeid. Ik knik.

'Ik ben zo blij dat je wakker bent' zeg ik. Ze glimacht zwak naar me.

'Kom.' Ik kruip naast haar in bed en sla mijn armen om haar heen.

'Ik was zo bang dat je niet meer wakker zou worden. Het is mijn schuld dat je in coma lag. Als ik je geen reden had gegeven om weg te rennen lag je hier nu niet en...' Ik kan mijn zin niet afmaken want Melissa drukt haar zachte lippen kort op de mijne.

'Het is niet jouw schuld' fluistert ze.

'Jawel, ik was gewoon stom bezig.'

'Mason, kunnen we dit gesprek een andere keer voeren? Ik heb er nu de energie niet voor.' Ik knik en druk haar tegen me aan.

'Ik hou van je' fluister ik als ze haar ogen sluit.