-Hikayemi yayınlayalı tam 1 ay oldu ve ilk defa bir kişiden hikayemle ilgili çok tatlı bir mesaj aldım :::) Ya valla ağzınızı yüzünüzü yerim çok teşekkürleer :*
Birde oylar var tabii, toplam 50 oy olmadan yb yayınlayamayacağım, bundan dolayı oy vermediğiniz bölümlere oy verirseniz iyi olabiliiir. Sizi seviyorummm çok mıncıkladım sizi kendinize iyi bakın bu arada Joseph çok tatlı yani hayır sadece belirteyim dedim shshshsshsj
~~~~~~~~~~~
*Cara*
Duyduğum şeyle birlikte gözlerimi kırpıştırıp tekrar idrak etmeye çalıştım. Ama doğru duymuştum, benim psikoloğumdu. Kafama aniden birçok düşünce geldi ve ben sadece bir tanesini mantıklı buldum, o da annemin hiç yemek yemediğim için psikolojimin bozuk olduğunu düşünerek bana psikolog bulduğuydu. Gerçekten sinirlenmiştim çünkü benim psikolojim falan bozuk değildi.
"Ben tanıştığıma memnun olmadım. Odamdan çıkar mısınız?"
Mavi ağırlıklı olan gözlerindeki duyguyu ben anlayamadan yaptığı işin aksine deli gibi sırıttı. Kapıyı yavaşça kapattıktan sonra çalışma masamdaki sandalyeyi benim yatağıma biraz yaklaştırarak oturdu ve siyah çantasındaki kalemle kağıdı çıkardı. Odamdan çıkmasını kibarca söylemiştim fakat sanırım başka bir dilden anlıyordu.
"Odamdan çık diyorum, istemiyorum sen benim psikoloğum falan değilsin. Benim de psikolojim bozuk değil. Vaktini gerçekten ihtiyacı olanlara ayır."
Kağıda diktiği gözlerini aniden benimle buluşturunca irktim ve o yeniden gülümsedi. Tamam, belki sempatik olabilirdi ama kesinlikle Amber gibi değildi. Karşılaştırma yaptığımı fark edince midem bulandı.
"Bayan Delevingne, emin olun ki vaktimi ihtiyacı olmayanlara ayırmam ama sizin fazlasıyla varmış gibi gözüküyor."
Sinir sınırlarımın zorlandığını fark edince aniden odadan çıkıp adamı saçmalıklarıyla yalnız bıraktım ve her zaman ki gibi masum gözüken ama masum olmayan ailemi salonda otururken buldum. Her zaman ki gibi televizyon izliyorlardı. Salona hızlı giriş yaptığım için annemle babam bakışlarını hemen bana yönelttiler.
"Ya siz ne yapıyorsunuz? Psikolog mu? Lütfen bunun bir şaka olduğunu söyleyin, lütfen."
Sesim fazla yüksek çıksa da aldırış etmedim çünkü bu hayatta en sevmediğim şey bana söylenmeden benimle ilgili bir iş karıştırılmasıydı. Annemle babam gözlerini pörtletmiş bir şekilde hayretle beni izlerken, annemin konuşamayacağını anlayan babam dikkatimi tamamen ona vermemi sağladı.
"Ah, kızım. Bu karara tamamen senin iyiliğin için vardık ve,"
Ayağa kalktı ve bana yaklaşarak kolumu sıvazladı. "Ve bu sadece biraz daha sağlıklı olabilmen için. Hepsi bu."
Duyduklarım bir kurşun sesi gibi teker teker beynime işlerken bu beni rahatsız etti ve hemen geri çekildim, babamın elinin boşta kalmasını sağladım.
"Sakın, sakın bana dokunmayın. Hep benim iyiliğim için bir şeyler yapıyorsunuz ama bu bana hiç iyi hissettirmiyor. Neden baba? Bana psikolog tutmak yerine hiç düşüncelerimi, ne hissettiğimi merak ettiniz mi? Hayır, tabii ki hayır. Çünkü ben sadece yemek yemediği için psikolojisi bozuk olan küçük bir kızdım sizin gözünüzde, hep bana acıdınız. Hep yemek yemem için çabaladınız ama hiç nedenini sormadınız. Şimdi kendini haklı çıkarmak yerine bana hak ver ve beni şaşırt."
Şuan tamamen kızım sana söylüyorum, gelinim sen anla modundaydım çünkü bu aslında anneme söylemek istediğim şeylerdi. Babam da bunu anlamış olacak ki hiç cevap vermedi ve ardından kapıya doğru baktı. Annemin de oraya baktığını hissedince bir şeyler olduğunu anladım ve bende sırtım dönük olan kapıya yüzümü döndüm. Bay Morgan kapıda dikiliyordu fakat bu sefer ciddi bir ifadeye bürünmüştü ve gülmüyordu.
