Arkadaşlar size söylemek istediğim bir şey var. Ben lezbiyen değilim sadece bunun hakkında bir kitap yazıyorum ve kendini dışlanıyormuş gibi hissedenler için bir umut olmaya çabalıyorum. Bu olaylara şahit oldum ve herkes gibi onların da mutlu ve huzurlu bir hayat sürmelerini istedim ve destekledim. Ömrüm boyunca da buna devam edeceğim ve utanmıyorum. Ben utanılcak bir şey yapmıyorum.
Siz de biliyorsunuzdur, bu eşcinsellik olayları yüzünden intihar edenler bile oldu ve gün geçtikçe sayıları çoğalmaya devam ediyor. Neden önlerindeki upuzun bir hayatı ellerinin tersiyle itip böyle bir karara varıyorlar? Kirli önyargılar yüzünden. Hayır, yok. Benim kirli önyargılarım yok, ben bunun hakkında bir kitaba sahibim ve bunu sürdürebileceğim yere kadar sürdüreceğim. Ve bir gün bu kitabın sonuna geldiğimizde, belki de birkaç kişiyi kurtarmış olacağım. Sizi seviyorum ve daima her yerde, ne olursa olsun ve kimle olursanız olun kendiniz olmanızı istiyorum. Mükemmel kalbinizin atma sebebi olan mükemmel şeylere tutunarak hayatınızı sürdürebilirsiniz. Siz mükemmelsiniz.
Bu şarkıyı tavsiye ederim. Mutlaka birçok kişi biliyordur ama bilmeyenler için türkçe sözlerine bakmalarını rica ediyorum. Sizi seve seve çok seviyorum şapşikler shshshsj
Bu arada toplam 64 oy olmadan bölüm gelmeyecek bundan dolayı oy vermediğiniz bölümler ellerinizden öper shshsjsjjsjs
~~~~~~~~~~~~
*Cara*
Odama doğru ilerlerken, salondan gelen bağrışma sesleri koridorda duvara yaslanmama sebep oldu. Bu annemle babam olmalıydı. Bu kadar rahat kavga edebilmelerinin sebebi ise benim evde olduğumu bilmiyor olmalarından kaynaklanıyordu.
Annem çıldırmış gibi bağırıyordu.
"Ya biz ona bunu nasıl söyleyeceğiz? Delirdin mi sen? Bu konu burda kapandı ve birdaha bu konuyu açma."
Ardından babamın annemin aksine sakin çıkan sesi duyuldu.
"Söylememiz lazım, o gerçekleri hak eden bir kız. O yalanlarla mutlu olmaktansa, gerçeklerle mutsuz olmayı tercih eder. Bunu çözebilecek kadar iyi tanıyorum."
Eğer benden bahsediyorlarsa, babam beni gerçekten çok iyi anlıyordu. Fakat bununla birlikte içimdeki merakım iyice kabarmaya başladı ve salona biraz daha yaklaştım. Görünmemeye çalışıyordum.
Annem ağlamaya başladı.
"Ama o... Ama o "Sen evlatlıksın." sözünü hak eden bir kızda değil."
Duyduklarım içimde bir şeyler parçalanmasına sebep oldu. Gerçek anlamda yıkılmıştım.
Küçüklük zamanlarım beynimde yeniden canlanınca destek almak için duvara daha çok yanaştım ve gözlerimin görme işlevini yavaş yavaş kaybettiğini anladığımda olduğum yere çökmeyi tercih ettim.
Annemin bana küçükken okuduğu hep mutlu sonla biten masallar.
Beni öpüp koklayışı ve, "Dünyadaki en güzel kız çocuğuna sahibim." diyerek gururlanması.
Düştüğümde ve canımın acıdığını söylediğimde, onunda benimle beraber bunu hissetmesi.
Peki ya, babam?
Tüm herkese karşı tamamen özgüvenli olmamın ve kendimi bilmemin sebebi.
Anne kadar önemli aslında baba.
Bunu anlamak için hayatta gerçek bir anneyle babaya sahip olmak gerekir. Yalan söylemeyenlerine daha çok.
Düşündüğüm şeylerle birlikte kendimi kahretmekle meşgulken yanıma birinin geldiğini sonradan anladım. Kafamı kaldırmamla birlikte biricik psikoloğumu gördüm ve akan yaşlara aldırmadan gözlerimi devirdim.
