ÜZGÜNÜM || KaiSoo ✔️

23.Bölüm

Jongin gözünü oldukça yabancı bir yerde açmıştı . Koluna bağlı olan boruyu takip ettiğinde onun serum olduğunu anlamakta gecikmemişti . Kafasını sağa çevirdiğinde Sehun'u gördü . Endişeli gözlerle kendini süzüyordu . Başına giren ağrıyla neler olduğunu bir türlü çözemiyordu ve daha sonra .. Kolları arasındaki dayısını hatırladığında ayaklanmaya çalıştı ama Sehun onu engellemişti .

" Sehun bırak gitmem gerek . "

" Hastasın Jongin . Dinlenmen gerekiyor . "

" Hayır Sehun . Bilmiyorsun . Lanet olsun dayımın yanında olmalıyım ."

" Soo bana her şeyi anlattı Jongin . Şimdi yat tamam mı ? Cenaze ile ilgili her şeyi halledeceğim ben ."

" Soo nerede ? " Sehun kafasıyla kapıyı işaret ettiğinde o yöne kafasını çevirdi ve biricik sevgilisini çökmüş bir şekilde gördü . Neredeyse yürüyecek hali bile kalmamış olan sevgilisi Chanyeol'e dayanarak zorla yürümeye çalışıyordu .

Chanyeol Soo için sandalyeyi çekti ve Jongin'in  yanına oturmasını sağladı . Soo kendini zorla sandalyeye bıraktığında Jongin'in ellerini tutabilmek için uzattı elini .

" S-sen .. İyi misin bebeğim ? "

Soo'nun konuşamayacağını anlayan Chanyeol gece olanları anlatmaya başladı .

" Soo gece rahatsızlandı Jongin . Yan odada da Soo yatıyordu . Serum verdiler ama hala düzgün bir şekilde konuşamıyor . Tek söylediği şey senin yanına gelmek istediğiydi ."

Jongin Soo'nun bu kötü halini gördüğünde dayanamamıştı . Kolundaki serumu çekip çıkardı ve yere attı. Soo'yu kollarına aldı ve sıkıca sardı minik bedeni . Odadakiler çıkmaları gerektiklerini fark edip gittiler . Şimdi yalnız kalmışlardı .

" Jongin.."

" Hm ?"

" Sen iyi misin ?" Soo pürüzlü ve kısık sesiyle zorla konuşmuştu .

" İyi olmaya çalışacağım Soo . Sende iyi ol . Anladın mı ?"

Jongin'in kolları arasında olan Soo kafasını belli belirsiz sallayarak karşılık vermişti .

" S-seni çok özledim meleğim ."

" Bende . Bende seni özledim Jongin ."

" O sana bir şey yapmadı değil mi ? Sana dokunmadı yani ."

" H-hayır Jongin . Bir şey yapmadı ."

Jongin derin bir nefes çekip Soo'dan ayrıldı . En azından son zamanlardaki olay için dayısı suçlanmazdı veya daha fazla saçma konuşma işitmezdi . Jongin'İn tek istediği şey buydu . Dayısının ölümü üzerine biraz anlayış istiyordu . Yapılan dedikodulara yer verilmesin istiyordu . Soo'nun iyi olmasına sevinmişti . Dayısının ona anlattığı çocuğun Soo olduğuna daha emindi artık . Ona kıyamamıştı . Ona dokunmamıştı . Ona zarar vermemişti .

" Dünki konuşmalar için üzgünüm Jongin . Onları susturmam gerekirdi ."

" Sorun değil . Gerçekten . Bundan sonra dayım hakkında konuşulmayacak ama . Tamam mı ?"

" Tamam . "

Jongin sarıldığı bedeni kendine çekip yatağa aldı . Şimdi ikisi de birbirlerine sarılarak küçük yatakta sıkışarak yatıyorlardı . Odanın kapısının çalınması ile bir 'of' çekmişti Jongin . Bir türlü rahat bırakılmıyorlardı . Onları rahatsız eden kişiye dönüp baktığında Sehun olmasına nedense şaşırmıyordu .

" Jongin . Dayının cenazesi öğlen yapılacakmış . Giyinsen iyi olacak . Bende çıkış işlemlerini halledeceğim ." dedi ve tekrar odadan çıktı .

" Bende gelmeli miyim ?"

" Gerek yok sevgilim . Sevmediğin bir adamın cenazesinde bulunmana gerek yok . "

" S-sana .. Destek olmak için gelmek istiyorum ."

" Peki öyleyse birlikte gidelim  ."

İkisi de hazırlandıktan sonra çıkışları hallolduktan sonra ayrılmışlardı hastaneden . Cenaze törenine gittiğinde Soo'nun annesi de oradaydı . Soo ve Jongin ne kadar rahatsız olsalar da cenazede olay çıkarmamaya özen gösterdiler. Jongin dayısının cenazesinin önüne geçti ve fotoğraftaki gülümseyen dayısına bakınca gözleri doldu .

' Keşke .' dedi . ' Keşke yaşasaydın ve o geniş gülümsemeni tekrardan görebilseydim . İnan senin yaşaman için Soo'dan bile vazgeçerdim dayı . Onun sevdiğin çocuk olduğunu bilsem .. Ondan vazgeçerdim ben . ' Jongin içinden kurduğu bu cümleleri dayısının duymasını umdu . Hıçkırmamak için dudağını dişlerken istemeden de olsa bir küçük hıçkırık kaçmıştı ağzından .

Soo ağlayan bedeni sardı . Elini omzuna koyarak ' Ben buradayım .' demeye çalışıyordu . Soo karşısındaki adamdan ne olursa olsun iğrenmiyordu . Kin beslediği doğruydu ama en azından onun duygularının gerçekliğine inanıyordu . O üvey babası değildi . Karşısındaki Jongin'in dayısıydı . Ona şimdilik böyle bakıyordu . Yaşadığı olayları biraz da olsa unutmaya çalıştı ama başaramıyordu . Karşısındaki fotoğrafa bakmak bile onu ürkütüyordu .

Birkaç baş sağlığından sonra ayrılmıştı tüm insanlar . Zaten dayısının yakın olduğu pek insan da yoktu . Suho her zaman kibarlıktan uzak olmuştu . Bu yüzden seveni yoktu fazla . Jongin baş sağlığı verecek insan kalmadığında boş odada Soo ile kalmıştı . Tabi bir de dayısı vardı .

Jongin dizlerinin üzerine çökerek ağladı . Dayısı ile olan sıkı bağını kimse anlayamayacaktı . Onlar farklıydılar . Jongin artık kendini yalnız hissediyordu . Başına bir iş geldiğinde onu koruyacak bir insan kalmamıştı .

Kimsesizdi  o . Dayısıyla hayatı da gitmişti Jongin'in . Yaşamak için tek sebebi Soo'ydu artık .

Onun için yaşayacaktı .

*********

Ya yeter bir sonraki bölüm final yapcam be >.< Kaldırmıyo kalbim daha fazlasını . T.T