Eloise Belle

Hoofdstuk 1.2

Hij is te snel. Ik heb geen tijd om hem te ontwijken en wordt keihard tegen de grond geslagen. Ik verlies de controle over mijn staven waardoor ze door de ruimte slingeren. Hij komt op mij zitten en pakt mijn polsen stevig vast.

'Wie kijkt er nu bang, prinsesje?' vraagt hij mij uitdagend. Het vuur in zijn ogen licht nog meer op als voorheen. Ik probeer hem met al mijn kracht van mij af te schudden, maar hij is te sterk. Ik moet dit onschuldig aanpakken.

Ik glimlach gemaakt. 'Kom eens dichterbij,' zeg ik rustig. Ik probeer de woorden zo charmant mogelijk uit te spreken. Zo dom als dat de meeste mannen zijn buigt hij zich voorover. Ik bijt speels op mijn onderlip als ik opmerk dat de greep om mijn polsen verzwakt. Hij komt zo dichtbij dat onze lippen slechts een paar centimeters van elkaar verwijderd staan.

'Zoek nu eens naar de angst in mijn ogen,' fluister ik tegen zijn lippen aan. Voordat hij beseft wat ik ermee wil zeggen pak ik zijn shirt vast en duw hem in een snelle tempo een paar centimeters van mij af. Daarna laat ik het over aan mijn benen die hem wegtrappen.

Ik sta in een sierlijke beweging op en pak zijn staaf van hem af. Hij ligt nog na te kreunen van de trap in zijn zij. Ik sla hem genadeloos op dezelfde plek. Hij hapt naar adem en krabbelt overeind. Deze keer wacht ik tot hij bijna op beide benen staat en trap hem met een hoge schop in zijn nek. Hij valt opnieuw op de grond en dit keer blijft hij liggen. Dat hoop ik tenminste, want meer dan dit kan ik niet. Ryan heeft gisteren een paar technieken met mij doorgenomen, maar het was onmogelijk om alles in een paar uurtjes onder de knie te krijgen. Deze hoge schop is het enige wat mij is bijgebleven.

De trainer blaast in zijn fluitje waardoor ik meteen maak dat ik weg kom. Ik ga bezweet naast oom Steve staan. Hij kijkt trots op mij neer.

'James, kom erbij staan,' gromt hij streng. Zo heet hij dus. James loopt krom naar ons toe. Hij kijkt verslagen naar de grond. Arme jongen, hij schaamt zich vast voor het trappen in mijn korte act.

'Ik weet dat het een schoonheid is, maar wat hebben mijn mannen jou nou geleerd over vrouwelijke tegenstanders?' vraagt Steve hem hoofdschuddend. Het rood stijgt meteen naar mijn hoofd. Schoonheid? Oom Steve weet niet waar hij het over heeft.

'Het spijt mij baas,' fluistert James beschamend. Oom Steve is de directeur van het FBI Hoofdkwartier waarin wij nu trainen. Het komt bijna nooit voor dat hij aanwezig is tijdens trainingen. Dus ik begrijp waarom James zich zo beroerd voelt.

We worden onderbroken door een man die de zaal binnenstormt. Hij loopt in een nette pak naar ons toe. Zwart en glad gestreken. Met in zijn ene hand een telefoon en in de andere autosleutels. Zijn ogen staan gejaagd.

'Baas, ik krijg net een telefoontje binnen. U moet Eloise Belle met spoed naar het lab van haar vader brengen. Hij riep iets over zwarte auto's die voor zijn huis geparkeerd staan.' Oom Steve pakt de sleutels uit zijn hand.

Hij pakt mijn hand vast en rent zowat naar de uitgang.

'Stuur er een paar agenten op af,' beveelt hij de man.