Eloise Belle

Hoofdstuk 3.2

Er was slechts één blik voor nodig om mij helemaal in de war te krijgen. Zijn mysterieuze ogen hadden mij grondig doorzocht. Ik voelde het op dat moment. De manier waarop ze alle informatie uit mijn ziel probeerden te zuigen. Ze drongen zo diep ze kunnen. En zoals ik nu naar hem staar, lijkt hij zo kalm dat het mij afschrikt. Die ogen. Dat boek..

'Hallo?' Terwijl ik dat zachtjes zeg doe ik een paar stappen terug naar het graf. Hij reageert niet op mijn stem. Hij doet vrij weinig. Zijn ogen concentreren zich op het graf. Alleen op het graf. Hij kijkt niet op of om. Misschien heeft hij mij niet gehoord? Ik schraap mijn keel. 'Hallo!' Weer geen reactie. Mijn geduld raakt op, maar dan zie ik dat hij in beweging komt. Het boek dat hij zo stevig tussen zijn handen hield, legt hij nu op het graf. Een dik oud boek. Je moet het goed bestuderen voordat je echt ziet dat het een kunstboek is. Eentje waarin je dingen kunt opbergen, maar ik zag het meteen. Danny had precies dezelfde zwarte boek.

'Ik zal mijn belofte nakomen, vergeet dat niet mijn vriend.'

'Het spreekt,' zeg ik quasi-verbaasd. Toch neemt dat niet weg dat mijn hart razend tekeer gaat. Zijn stem klonk zo zacht als fluweel, maar o zo kil. Ik krijg er echt de rillingen van. Nog meer dan dat ik van het weer krijg. Het zachte regen lijkt zich op mijn stemming aan te passen, want het begint te stormen.

Wie is hij? Danny heeft veel vrienden gehad, maar deze jongeman past niet in het totale plaatje. Zijn mysterieuze ogen zouden in mijn gedachten blijven hangen bij de eerste aanblik, denk ik verward. Maar dat is niet het geval. Ik ken hem echt niet. Hij kijkt onderbroken naar mij om. Zijn ogen staan vragend. Hij hoorde mij daarstraks echt niet.

'Ik zou het waarderen als je mij wat privacy zou schenken,' zegt hij commanderend. Ik haal mijn schouders op en schudt eigenwijs mijn hoofd.

'Ik dacht het niet,' mompel ik. 'Ik ga niet weg tot jij mij vertelt wat je met het boek van Danny doet.'

'Ik weet niet waar je het over hebt.' Zijn ogen. Die vervloekte ogen! Ze zoeken naar iets. Ze graven. En ze staan zo emotieloos. Kom op, concentreer je Eloise, spreek ik mezelf wat moed toe. Sinds wanneer vind ik het moeilijk om emoties van iemands gezicht af te lezen? Ongelofelijk!

'Staar niet zo naar me,' sis ik bot. Ik voel mij erg ongemakkelijk onder zijn stomme blik.

'Doe ik dat dan?' vraagt hij mij uitdagend. 'Jij bent namelijk degene die naar mij staart.' Daar! Er verscheen een kuiltje in zijn wang. Dat ondiepe kuiltje verdwijnt zo snel dat het maar één ding kan betekenen. Hij heeft mijn observatie door.

'Je mag ook dichterbij komen staan hoor. Dan kan je het misschien wat beter zien.' Het rood stijgt onmiddellijk naar mijn hoofd. Hij heeft mij inderdaad door.

'Wat doe je hier?' roep ik zijn vraag negerend. Mijn wangen gloeien. O, wat hoop ik dat hij dat door de regen niet kan zien.

'Zoals je ziet kom ik slechts een graf bezoeken. Wat zou iemand anders doen op een kerkhof?' vraagt hij mij met de nadruk op iemand. Hij doelt op mij. Ik recht mijn rug.

'Een paar minuten geleden stond ik op dezelfde plek.' Hij trekt zijn wenkbrauw op.

'Ben jij een vriendin van Danny?' Zijn stem klinkt niet meer zo kalm. Ook al is het maar een beetje, hoor ik de verbazing erdoorheen. Ik haal mijn schouders op.

'Wat is jouw naam?' vraagt hij mij oprecht geïnteresseerd. Waarom kan hij niet gewoon op een antwoord wachten? Omdat jij perse jouw schouders moest ophalen, beantwoord ik mijn eigen vraag.

'Mijn naam is Eloise Belle,' zeg ik. 'Maar wat kan jou dat schelen?'

'Eloise Belle?' herhaalt hij verbijsterd. Hij kijkt vol ongeloof op mij neer. Zijn lippen gaan een klein stukje van elkaar. Net genoeg om het gefluister erdoorheen te laten. 'Eloise Belle.' Waarom herhaalt hij mijn naam? Algauw merk ik dat hij dichterbij is komen staan. Hij gluurt om zich heen.

'Je weet dat het een kunstboek is? Je bent verdomme zijn zusje. Pak het en verlaat het kerkhof vanuit de achterkant.' Hij knijpt zijn ogen samen en lijkt erg gefocust. 'Nu!' beveelt hij mij en loopt direct bij mij weg. Ik staar hem met open mond na, maar wacht niet te lang. Ook al weet ik niet waarom ik het doe, pak ik het kunstboek en baan mij een weg naar het poort aan de achterkant.

Ik verlaat stomverbaasd het kerkhof.

Hallo allemaal! Dit is mijn eerste verhaal hier op wattpad. Ik ben benieuwd wat jullie er tot nu toe van vinden. Laat een reactie achter met het antwoord! Ik zal laat in de avond misschien nog wat vervolgen plaatsen en anders tot morgen!