Eloise Belle

Hoofdstuk 11.2

De woorden klinken als gif. Pijnlijk en dreigend. Alsof het zich met mijn bloed mengt, en me de adem beneemt. Ik voel een diepe pijn, maar negeer hem. Met een lijkbleek gezicht ga ik de anderen één voor één af. De blikken, vol medelijden en angst. Het kost me moeite om niet te kokhalzen.

Dit had ik wel van Aleser verwacht. Maar de anderen? Hoe kunnen ze achter zijn besluit staan? Ze moeten toch ergens weten dat ik mijn ouders nooit achterlaat? En vooral niet als ze denken dat ik dood ben. Onmogelijk.

'Dit is belachelijk. Mijn dood in scene zetten is al heel wat. Maar om dan ook nog mijn ouders te verlaten en definitief te verdwijnen? Dat is krankzinnig!' snauw ik ze toe. Ik probeer Aleser' ogen te ontwijken. De emotie die hij toont zal me ongetwijfeld van slag brengen. Dat heb ik nu niet nodig. Ik heb kracht nodig. Al het kracht wat nodig is. Alles om ze maar te overtuigen. Ik moet ze op andere ideeën brengen.

'Kalmeer, Belle. Het is voor je eigen veiligheid,' zegt Ryan. Mijn ogen spuwen vuur. Hoe durft hij? Kalmeren? Mijn veiligheid?

'Wat? Brengen mijn ouders me in gevaar? Is dat wat je probeert te zeggen?' De woede flitst in mijn ogen.

'Natuurlijk niet,' fluistert hij. Hij kijkt aarzelend om zich heen. Zijn ogen staan vragend.

'Je kan beter jouw mond houden,' brengt Aleser in. Ik kijk opzij en zie dat hij het niet tegen mij had. Hij kijkt met een glasharde blik naar Ryan. Wat is zijn probleem? Ryan vermant zich. Hij wilt wat zeggen, maar Aleser is hem voor.

'Je ouders vormen inderdaad een gevaar. Een groot gevaar. Als zij weten dat je niet echt dood bent, zullen ze onder genoeg druk gaan praten. Jouw dood faken is slechts het begin. We moeten die mannen laten geloven dat je daadwerkelijk dood bent. De kop in het krant, de bijbehorende foto en de beelden op het nieuws. Voor hun is dat allemaal geen echte bewijs. Ze willen meer zien. Jouw ouders zijn daarom ook hun eerste doelwit. Elke woord die ze wisselen, elke beweging die ze maken, alles zal in de gaten worden gehouden. Deze mannen willen duidelijkheid. En die krijgen ze pas als ze zien dat de mensen echt rouwen,' vervolgt hij. 'Wij kunnen dat niet riskeren,' gaat hij door.

Het idee dat ik had, om ze op andere gedachten te brengen, vervaagt. Hij heeft ergens gelijk. Natuurlijk is mijn plotselinge dood ongeloofwaardig. Hebben ze wel gedacht aan het lijk? Aan de begrafenis? Als we het slechts met het spul doen zullen zijn partners snel argwanend worden.

'En wat gaan jullie met mij doen?' besluit ik te vragen. Ik kan niet op zijn verhaal ingaan. Er is niks wat ik daarop kan zeggen. Ik moet hem gewoon uithoren en als ik dan nog niet helemaal overtuigd ben kan ik nog altijd iets anders proberen.

Hij glimlacht. Een korte, snelle glimlach. Toch is hij adembenemend. Ik besef nu pas hoe knap hij is. Goddelijk, als je het mij vraagt. Ik voel weer een vervelende kriebel opborrelen. Verdomde onderbuik!

'Ik keek al uit naar die vraag, Eloise Belle. Nadat deze vrouw jou het spul heeft toegediend zal het lijken alsof je een hartstilstand krijgt. De dokter zal net op tijd zijn om jou je laatste adem uit te zien blazen. Ze gaat vast proberen om je te reanimeren, maar dat gaat geen effect hebben.' Ik sluit mijn ogen. De beelden van twee jaar geleden schieten binnen. Danny die zijn laatste adem uitblies. En dat in mijn bebloede armen.

'Maak je geen zorgen. Als alles volgens plan verloopt, komt het goed,' zegt oom Steve die mijn abrupte afwezigheid heeft opgemerkt. Hij weet waar ik aan dacht. Hij dacht er vast zelf aan.

'Steve zal de dokter apart nemen. Zij zal hem naar het kantoor van de directrice begeleiden. In de tussentijd bereiden Ryan en ik ons voor op het volgende deel.' Ik luister aandachtig naar wat hij zegt.

'En dat is?' 'Wij gaan de ziekenboeg platbranden.'