Eloise Belle

Hoofdstuk 19.2

Wat voorafging:

In de deuropening staat een oudere man. Hij draagt een witte pak en straalt onmiddellijk zoveel macht uit. Met een strak gezicht kijkt hij de menigte in. Zodra zijn ogen de mijne ontmoeten verzacht zijn blik. Op dat moment staat iedereen weer recht en ben ik hem kwijt.

Er wordt een hand voor mijn mond gehouden en zonder dat iemand het doorheeft word ik een donkere ruimte in getrokken.

'Waarom luister je ook nooit, Eloise Belle?' klinkt een gevaarlijk kalme stem door de ruimte.

...

Nee niet doen, schreeuwt mijn onderbewustzijn terwijl hij zich van me los maakt. Zijn hand blijft nog even op mijn schouder rusten en ik voel hoe de vlinders zich in mijn onderbuik voortbewegen. De warmte van zijn lichaam overmeestert mijn hart. Mijn lichaam. Ik houd mijn adem in. Aleser.

Ik durf me niet om te draaien en word helemaal warm van binnen. Ik probeer zoveel mogelijk van zijn zachte, maar vooral vertrouwde stem te genieten.

'Kijk me aan, Eloise Belle,' gromt hij. Ik sluit mijn ogen. Plotseling hoor ik een luide gepiep. Het alarm is afgegaan. Ik draai me verschrikt naar hem om en word verwelkomt door zijn ijskoude ogen die onmiddellijk verzachten wanneer ze de mijne kruisen.

'Hij heeft je herkent,' spreekt hij ernstig. Ik voel hoe de angst mijn gedachten overneemt. Aleser mag hier niet zijn. Als de koning mij met hem ontdekt, vermoord hij hem. Mijn onderbewustzijn raakt in paniek. Ze slaat haar armen om Aleser heen en smeekt hem om weg te gaan.

'Het is al goed,' fluister ik. Ik probeer me op te pakken en sterk over te komen. Maar in feite voel ik me slechter dan verwacht. Aleser is er en ik kan er niet eens van genieten.

Hij schud hevig zijn hoofd.'Natuurlijk is het niet goed. Waar ben je mee bezig, Eloise Belle?' vraagt hij me gefrustreerd. Hij moet weg. Hij moet weg. Ik bijt op mijn onderlip. Zijn ogen schieten naar mijn mond en zijn vinger maakt direct mijn onderlip van mijn tanden los. Bij deze aanraking voel ik de liefde door mijn aderen razen. Hij moet weg.

Ik recht mijn rug en kijk hem met een strakke blik aan. 'Dat gaat jou niks aan. Ik wil dat je gaat, Aleser,' zeg ik met geforceerde kalmte. Hij pakt mijn arm stevig vast en trekt me in een snelle beweging naar zich toe.

'Ik ga nergens heen,' spreekt hij met een gevaarlijk kille stem. Ik voel hoe zijn warmte weer mijn lichaam binnen dringt. Zijn ogen staan weer ijskoud en ze dringen tot diep in mijn ziel. Mijn hart. Mijn lichaam. Mijn gedachten. Het is allemaal een open boek voor hem.

'Je hebt jezelf in gevaar gebracht, Eloise Belle. En nu zijn er honderden mannen naar jou opzoek.' Ik laat mijn hoofd zakken en staar naar zijn borst. Hij gromt.

'Dat was ook de bedoeling, is het niet?' Ik kijk weer naar hem op en probeer zijn lippen te vermijden. 'Laat me raden, je denkt hiermee alle anderen in veiligheid te brengen?' lukt het hem weer om de waarheid uit me te zuigen.

'Je moet gaan, Aleser,' herhaal ik dit keer niet meer zo zeker van mijn zaak. Hij schud zijn hoofd. Het lijkt erop dat hij niet meer zo kalm is als voorheen, wat bij mij nog meer negatieve gedachten losmaakt.

'Nu hij je heeft herkent zijn jouw ouders de eersten die na jou worden vermoord, Eloise Belle. Je hebt zo'n grote fout gemaakt door je hier te vertonen.' Ik neem een groot stap achteruit en kijk radeloos naar de grond. Het klein beetje licht dat hier schijnt vertoont nu nog net Aleser' grijze ogen.

'Je liegt,' roep ik vol ongeloof. 'Als ik me overgeef zal iedereen leven. Als ik dood ben zullen mijn ouders veilig zijn.' Je hebt nooit aan zijn veiligheid gedacht, Eloise. Ze zullen hem vermoorden.

'Maar jij niet,' fluister ik met betraande ogen.

'Je hoeft niet aan mij te denken, maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat hij iedereen zal vermoorden die je kent. Iedereen.' Wat heb ik gedaan? Ik heb hun doodvonnis getekend. Zijn doodvonnis.

Aleser stapt naar me toe en neemt mijn gezicht tussen zijn handen. 'Je hebt nog een hele leven te gaan, Eloise Belle. Je bent toch niet echt bereid om dat nu op te geven?' Ik was wel bereid om dat op te geven. Maar als ik dat nu doe zullen ze sterven. Zal hij sterven. Ik schud mijn hoofd, maar mijn ogen schieten abrupt naar zijn mond. Ze blijven hangen bij zijn perfect gevormde lippen. Zijn gezicht komt dichterbij. Zo dichtbij dat zijn neus langs de mijne strijkt.

Mijn hart gaat razend tekeer. De vlinders verdubbelen zich. En mijn hele lichaam staat in vuur en vlam. De ruimte lijkt geladen met een enorme hoeveelheid elektriciteit. Ik sluit mijn ogen en voel hoe onze lippen zachtjes in contact komen. Hij kust me. Ik leg mijn handen op zijn borst en kan niet wachten om ze door zijn haar te halen. Elke aanraking voel ik in mijn onderbuik. Ik trek me rustig terug en open mijn ogen.

'Ik zal jou met mijn leven beschermen, Eloise Belle. Altijd,' fluistert hij met een zwoele stem en strijkt liefdevol een haar uit mijn gezicht. Mijn ademhaling versnelt zich. Ik glimlach. Opeens vliegt de deur open en word ik uit zijn armen gerukt. Ik kan nog net zien hoe Aleser verwilderd naar me kijkt en de twee mannen die hem aanvallen binnen enkele seconden neerhaalt.

'Aleser,' schreeuw ik geschrokken en probeer me los te rukken. Er wordt een doekje voor mijn mond gehouden en even later wordt het zwart voor mijn ogen.

'ELOISE BELLE,' galmt zijn geschreeuw door de ruimte.

Geniet van het vervolg meiden. Bedankt voor jullie lieve reacties en stemmen. En vergeet ook niet hier te stemmen en een reactie achter te laten. Welterusten en tot hoofdstuk 20!!