No shit sherlock.

21. Aankomst met Afscheid.

Ik had mijn handen op mijn knieën gelegt en verder mijn hoofd laten hangen. We zaten in het restaurant gedeelte van de trein, ons ontbijt stond al voor ons. Ik had een broodje toast met daarop wat kaas, ik had niet zo'n trek.

Arnoud had ook geen zin om te eten, hij had enkel wat thee besteld en verder keek hij uit het raam. Zijn haar zat weer netjes en hij had dit keer geen pak aan maar een wollen trui met een spijkerbroek. Ik had een geel jurkje aan getrokken en mijn haar zat in een losse knot. Ik nam een hap van mijn ontbijt en bekeek Arnoud zo dat ik elk moment plotseling zijn gedachten kon lezen.
We wisten beiden niet dat ik dat gisteren zou doen, was het fout? Heeft hij wel een vriendin? Ben ik het totaal verleerd?

De vragen die nooit beantwoord zouden worden, omdat ik het lef niet heb om dat wel te vragen. Hij trok niet terug, we gingen zelfs verder dan dat ik verwacht had, en het leek zelfs of we nooit uit elkaar waren gegaan.
Ik zuchtte onhoorbaar en staarde dan zelf ook uit het raam, 'Is alles ter wens?' Ik en Arnoud keken gelijk om naar dezelfde man die onze bestelling had geleverd. Ik knikte, 'Hoelang duurt deze rit nog?' Vroeg Arnoud aan hem.
Ik keek een beetje teleurgesteld, wat was dat met hem? Heb ik iets verkeerds gedaan?
Gefrustreerd nam ik nog een hap van de toast en keek ik de man afwachtend aan die de klok bestudeerde.
'Ik raad u aan, dat u zo begint met inpakken. Klein half uurtje nog.' Zei de man.

No shit sherlock, Arnoud wilt alleen maar voorkomen om met mij te hoeven praten, ziet u dat niet?!
Ik rolde mijn ogen en schoof mijn stoel naar achteren en stond op. 'Dan ga ik maar eens inpakken,' Arnoud had geen bezwaar, al wist hij dat mijn koffer al lang was ingepakt. Die eikel. Hij kan ook gewoon zeggen, 'Nee Elisabeth. Ik wil niet verdee dan het zoenen dat wekt gevoelens op. Ik wil niet eens zoenen, ik ga je morgen toch negeren.'.

Ik stapte de kamer binnen en keek naar het onopgemaakte bed, ik zuchte en liet mezelf erop vallen.

Waarom moet het nou altijd zo moeilijk gaan, alle raadsels behalve deze kan ik oplossen. Dat moet Arnoud zelf doen.

(...)

Ik had de koffer in mijn hand masr die werd al snel afgepakt door Arnoud, 'Ik kan zelf heus wel een koffer dragen, ' - 'Ik wil nog wel langer leven dan vandaag Holmes, wie weet wat je allemaal met een koffer kan,' grinnikte hij.
Een verkeerd grapje op het verkeerde moment.
Ik ben boos op je idioot. Krijg eens betere ogen kerel evht waar mannen kunnen me wat, eerst zo idioot doen dan ineens weer liefjes.
Zeker omdat onze wegen hier scheiden of niet?!

Ik voelde hoe de trein in stil stand kwam te staan, snel liepen we naar de wagon waar we uit de trein konden stappen en zo begroette Teresa ons.
Ze had weer een net pakje en haar haar zat in een staart, met een snelle pas liep ze op ons af en nam ze miin koffer van Arnoud aan.
'Heb je van de reis genoten Elisabeth?' Vroeg ze me.

Ik knikte,

'Jammer dat het voorbij is,' gaf ik als antwoord.
'Was het moeilijk?'
Ik schudde mijn hoofd.

'De man was niet zo goed in sporen uit wissen,' - 'Holmes hoef alleen in haar vingers te knippen en ze heeft het al opgelost.' Zei Arnoud.
'Zullen we zo wat gaan eten, ik sterf van de honger.' Zei ik plots.
Ik voelde Arnoud zijn blik, hij begreep eindelijk wat er was, altijd als hij me begint te begrijpen snuift hij lichtjes met zijn neus en beweegt hij even met zijn vingers.
Teresa knikte en liep met de koffer naar de auto terwijl ik recht voor Arnoud ging staan en in zijn ogen keek.
'Bedankt dat je dit met me wilde doen Arnoud,' zei ik zacht.

Hij leek verbaasd, ik heb ook zijn naam al die tijd niet uitgesproken, Enkel zijn achternaam.

'Van hetzelfde,' was zijn antwoord.
Daarna stak ik mijn hand uit, als hij mijn hand aan neemt is hij een zak.
Als hij me omhelst of een kus geeft, ben ik niks anders dan gelukkig.

Maar hij nam mijn hand aan, en gaf daar een kusje op, ik was teleurgesteld. Maar dat wil ik niet laten merken.

'Dag Sparks,'

'Dag Holmes.'

___