No shit sherlock.

23. Bang om je kwijt te raken.

'Ja ja, nee nee kijk nee. Dit is.. Nee ik nee.' stotterde ik, 'Jeetje Holmes, kies gewoon dat verdomde jurkje daarmee kan Arnoud je niet afwijzen!' riep Teresa geïrriteerd.

We waren al een uur lang wat aan het zoeken voor mij om aan te trekken. Toen ik Arnoud gebelt had had ik gezegt dat ik nog wat dingen moest oplossen die me niet lekker zaten.
Aan de ene kant klopte het ook maar hij vatte het op als een zakelijk iets.

En dan nu, zit ik hier tegenover hem in mijn witte jurk met mijn haren opgestoken. Hij bestudeerde me, ik voelde zijn ogen op mij gericht maar ik deed net alsof ik geïnteresseerd was in de kaars van onze buren.
'Ga je nog wat bestellen?' vroeg Arnoud liefjes.

Kut kut kut, nu moest ik hem wel aankijken.

Ik draaide mijn hoofd een kwartslag zodat ik hem recht in de ogen aankeek, een mislukte glimlach verscheen op mijn gezicht en ik duwde mijn dijen tegen elkaar aan vanwege de zenuwen.
'Hoe was het om weer eens thuis te komen?' besloot ik maar te vragen.
Ik kon mezelf wel fysiek slaan, waarom doe ik zo? Het is Arnoud maar.

'Het was normaal, alsof je gewoon na een dagje weg thuiskomt, alleen dan word je gebelt door iemand die niet weet wat ze wil zeggen en er een half uur over doet om te zeggen wat ze wil.' zei hij. Er volgde een zucht en hij staarde me aan, zijn vingers tikte op de tafel en mijn mond vormde een O.

'O, je had het over mij!' zei ik alsof ik dat nog niet wist, het was niet dat ik mezelf dom wil lijken maar ik kan niet zeggen wat ik wil. Ik wil niet de enigste zijn die zijn gevoelens uit
Ik beet op mijn lip en keek weer naar de kaars, Arnoud deed niks anders dan me aan staren. 'Je nodigde me uit om wat met me te bespreken Elisabeth, waarom zo sprakeloos?' klonk zijn stem zacht.
Ik balde mijn vuist en weigerde om hem aan te kijken.

'Ik, eh.. Ar.. Sparks,'.

'Wil je misschien even een luchtje scheppen?' voordat ik kon antwoorden was Arnoud al opgestaan en stak hij zijn hand uit. 'Kom,' klonk zijn stem.
Ik stond met een zucht op en legde mijn hand op de zijne, hij begeleidde me naar buiten en ergens deed dit me denken aan onze zaak.
De koude lucht begroette mijn gezicht en langzaam doemde er kippenvel op.
'Je ziet er leuk uit vanavond Holmes.'.

Ik voelde dat mijn wangen verkleurde.

'Dankje,' klonk mijn stem zacht, langzaam liepen we langs de cafeetjes af en de stilte die was goed op te merken.

Maar dan klinkt ee een hoog melodietje. Arnoud haalde iets uit zijn zak en hield dat tegen zijn oor aan, zijn telefoon dus.
Ik was teleurgesteld maar liet dat niet merken. Hij voerde zijn gesprek, en het klonk alsof...

'Ik moet gaan,' zei Arnoud.
Ik knikte enkel.
Ik gaf me een kus op de voorhoofd en wilde aan lopen, maar ik pakte met mijn vingers zijn jasje.
Hij keek verbaasd om en recht in mijn ogen, zijn ogen reflecteerde de maan en ze waren prachtig.

'Wat is er Holmes?'.

'Ik wil niet dat je weg gaat..' fluisterde ik.

--