"Με την πρώτη ματιά" (Υπό διόρθωση)

Χίλια Κομμάτια

Ανοιξα τα ματια μου με δυσκολία και προσπαθησα να επεξεργαστώ το που βρίσκομουν.Ολο μου το σωμα ηταν παγωμένο και ειχα τρομερο πονοκέφαλο.Δεν ειχα δυναμη ουτε να κουνηθω.Κοιταξα γύρω μου και η Ελενα καθοταν σε μια πολυθρονα διπλα μου,κατακκοκινη ενω εκλεγε βουβα.Η πραγματικότητα με χτυπησε ξαφνικα και τα ματια μου θολωσαν ενω αρχισα να ουρλιαζω.

"Πες μου οτι είναι ψέμματα.Πες μου Σε παρακαλώ." Ουρλιαζα και τραβουσα τα μαλλιά μου σαν υστερικη.
Η Έλενα με αγκαλιασε σφιχτα και κλαιγαμε και οι δυο με λιγμους.

"Ηρεμισε κοριτσι μου,μην μου λυποθημισεις παλι,ησουν αναισθητη πανω απο 3 ωρες.Οταν το εμαθα ηρθα και σε βρηκα αναισθητη κατω."

"Η Χαρα με πηρε.Θυμάμαι τα ουρλιχτα της Έλενα και ποναει η ψυχη μου"

"Θες να φας κατι;εισαι χλωμη."

"Οχι δεν θέλω τίποτα,παμε θελω να τον δω.Χρειάζομαι μονο παυσιπονο γιατι με πεθαίνει το κεφαλι μου."

Σηκώθηκα και ενιωσα να ζαλίζομαι.Η ψυχη μου αιμοραγουσε,εσπαγε κομμάτι κομμάτι.
Οση ωρα εγω ντυνόμουν η Έλενα καλεσε ταξι ν μας παει στο νοσοκομείο.

Το μυαλο μου ηταν στην Νονα κ στον Νονο.Πως θα το ξεπερνουσαν ολο αυτο;Ειχαν τα παντα και σε μια στιγμη τα εχασαν ολα.Τι τα χρειαζονται τα λεφτα ; Την επιτυχία του ξενοδοχείου; Οταν δεν θα έχουν πια τον μοναχογιο τους.

Και η Χαρα..ωχ Θεε μου δωστης δυναμη.Της έφυγε η ευτυχία μεσα απ τα χερια.Αρκει μια στιγμή για να αλλάξουν ολα!Τίποτα πια δεν θα είναι το ιδιο.

Καθως μπηκαμε στο ταξι η Έλενα μου εδωσε τ κινητο μου.

"Δεν σταματησε να χτυπαει.Το ξεκλειδωνω και βλέπω 3 κλησεις απο μαμα 3 μηνύματα απ τον αδερφό μου και 5 κλήσεις απ τον Μαικλ.Μαλλον θα το είχε μάθει.
Δεν εχω τ κουραγιο να του μιλησω.
Ετσι πληκτρολόγο ενα συντομο μήνυμα.

"Μαλλον το εμαθες.Δεν εχω κουράγιο να σου μιλησω.Οταν θα είμαι καλύτερα θα σε πάρω."

Κατεβαινουμε έξω απ το νοσοκομείο και η καρδιά μου σφίγγεται.Δεν μπορώ να το συνηδιτοποιησω οτι ο Ανδρεας εφυγε απο κοντα μας.Η Έλενα με επιασε απ το χερι κ μου εδινε δυναμη.

Μολις φτάσαμε στο διάδρομο που μας είπαν στην ρεσεψιόν,μου κοπηκαν τα ποδια ενω τα δακρυα ετρεχαν ποταμι.Βλέπω τον πατέρα μου απο μακρυά και μόλις με ειδε ετρεξε κοντα μου.Τον αγκαλιασα σφιχτα και εκλεγα με λιγμους.

"Πονάει μπαμπα."
"Ξέρω ψυχη μου,θα περασει στο υπόσχομαι."

Μεσα στα τοσα αγνωστα ατομα εντωπισα την Χαρα.Διπλα της σαν βραχος η μαμα της η Κυρία Μαρια.Της κρατουσε το χερι και της χαιδευε τα μαλλια.

"Η μαμα; "
" Είναι σε ενα δωματιο με την Ελευθερία.Η νονα σου επαθε σοκ και της δωσανε ηρεμιστικο.
Πηγαινε διπλα στην φιλη σου,σε χρειάζεται.Να εισαι δυνατη κόρη μου."
Ειπε και με φιλησε στο κεφαλι.

Με αργα βηματα πλησιασα προς το μέρος της Χαρας.Επεσα στα ποδια της και την αγκαλιασα σφιχτα.Κλαιγαμε και οι δυο με λιγμους.Ετρεμε ολοκληρη.

Της επιασα το προσωπο ενω της σκουπιζα τα δάκρυα.Επρεπε να φανω δύνατη για κεινη κιας ξεσκιζοταν η καρδια μου.

"Ηρεμισε εγω είμαι εδω.Μαζι θα το ξεπεράσουμε"

"Γιατι μου τον πηρε ο Θεός Ευα; Γιατι με τιμωρει ετσι; "

"Ετσι ηταν γραφτώ μωρο μου,δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την μοιρα".

Ωρες αργοτερα η Χαρα ειχε ξαπλωσει στα καθησματα και το κεφαλι της πανω στα ποδια μου.Δεν ήθελε να γυρισει σπιτι οσο κιαν την παρακαλεσαν.Ουτε εγω ηθελα να φυγω.Ηθελα να τον δω.

Ειχα τα ματια μου κλειστα και το κεφαλι μου ακουμπουσε στο τοίχο.Σκεφτόμουν το πρόσωπο του και το ποσο όμορφος ηταν οταν χαμογελουσε.Ηταν ο μεγάλος μου αδερφός και δεν είναι πλεον κοντα μου.Εκλεγα βουβα ,μεσα μου αιμοραγουσα.

"Ευα" ακουσα καποιον να με καλει.Ανοιξα τα μάτια μου αποτωμα.Ειχα αποκοιμηθει για δευτερόλεπτα ισως και λεπτα.

Πρασινα ματια γεματα πονο με κοιτούσαν με ανησυχεία.Χρειαστικα μια στιγμή για να καταλαβω οτι μπροστα μου ήταν ο Μαικλ.Ηταν εδω κοντα μου.Τωρα που τον χρειαζόμουν πιο πολύ απο ποτε.

Μου επιασε το χερι σφιχτα ενω με φιλησε στο μετωπο.

"Πώς είναι ; μου ψιθυρισε ενω κοιτουσε την Χαρα.

"Εξαντλημενη"ψιθυρισα.

Ειχε βουρκωσει,ουτε ο ιδιος αντεχε αλλα ηθελε να φανει δυνατός για μενα.Τον Ανδρεα τον ηξερε απο μικρο παιδι.Ηταν κατι παραπανω απο φιλοι.Και σίγουρα ο χαμος του θα τον διέλυε, οπως ολους μας.

Hellooo im back! Ηταν ενα δυσκολο κεφάλαιο που μου εφερε οδυνηρες αναμνήσεις.Ελπίζω να σας αρεσε.Δυστυχώς η ζωη εχει κι αυτα.Ο θάνατος είναι μεσα στην ζωη και δεν μπορούμε να κάνουμε τιποτα για αυτο.
Υπόσχομαι θα εχει happy ending :)

Αγκαλιαστε τους ανθρώπους που αγαπατε πριν γινουν φωτογραφίες!
Σας φιλωω :*
Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στην καινούργια μου ιστορία "7 χρόνια έρωτας" θα χαιρόμουν πολυ αν ψηφιζατε και σχολιαζατε.♥