Kötülük Prensim

5.bölüm

Multimedya : Melek Toygar.

Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. Iyi okumalar...

Derin bir kuyunun içinde hapsolmuştum sanki. gözlerimi açmak istiyor , ama açamıyordum.
Kalbim sıkışıyordu.
Yavaş haraketlerle gözlerimi açmayı denedim ama sonuç hüsran.
1-2 defa denedikten sonra 3.sünde başarılı olmuştum. Gözlerimi araladığımda nerde olduğumu idrak etmeye çalışıyordum.

Kısa bir süre sonra evde olmadığımı anlamıştım. peki nerdeydim ?
Hızla yerimden kalkarak etrafa göz gezdirdim.

Hiçbirşey göremiyordum. Hertaraf karanlıktı.
Kısa bir süre sonra bir depoda olduğumu anlamıştım.

İyide kim neden beni bir depoya getirsin ?
Hafızamı zorlayarak dün akşam neler olduğunu hatırlamaya çalıştım.

Ahh kahretsin ! O bulmuştu beni , sonrada bir depoya kapatmış olmalıydı.

Söylediğim şeyleri idrak etmeye çalışıyordum.

O,
Depo ,
Karanlık,
Kapatılmak ,

Ohaa o beni bir depoyamı kapatmıştı ? Düşündüğüm şeyle, hızla ellerim titremeye başlamıştı bile, bedenim ise daha ne olduğunu anlamadan nöbet geçiren hastanın bedeni gibi zangır zangır titremeye başlamıştı. bu içimdeki panik , o adamın bana birsey yapacak olmasımıydı yoksa şuanda bir karanlık depoda tek başıma kaldığımın paniğimiydi.

Bence ikisiyde olabilirdi. Ama en ağır basan panik atağımdı çünkü burda 10 dakika daha kalırsam kesinlikle ölebilirdim hemde kalp krizi geçirerek.

Hızla titreyen ellerimi saçlarıma geçirdim ve çekiştirmeye başladım.

Görüş alanım bulanıklaşıyordu. Başım dönüyor , bacaklarımı ise artık beni taşımıyordu.

Etrafıma göz gezdirdim mutlaka bir çıkış yolu olmalıydı , çıkış yolu olmasa bile bir nefes alabileceğim pencere olmalıydı.

Hızla kafamı sağa sola döndürdüm , gözlerim radar gibi hertarafı taradıktan sonra tek bir noktada durdu. Ah işte orda bir kapı vardı.

Kapıyı görür görmez hızla kapıya doğru yürüdüm. Demir kapının kulpunu aşağı indirdiğimde kapının kilitli olduğunu anlayınca paniğim 2 kat daha çoğaldı.

Kapıya yumruklarımı geçirerek , deli gibi ağlamaya başladım.

"l-lütfen çıkar beni burdan.. nolur" dedim yalvaran sesimle.

Titreyen ellerimi hırsla kapıya vurmaya devam ettim.
Öteki yandan ise haykırıyordum.

"B-Benim p-panik A-atağım var " dedim hıçkırıklarımın arasından.
Şuanda hayatımın en kötü anlarından birisini yaşıyordum.
" v-ve şuanda kriz geçiriyorum ne olur yardım et " dedim çaresiz sesimle.

Ellerim kapıya vurmaktan kızarmıştı.
Başım ise acayip derecede ağrıyordu.
Sesim , bağırmaktan kısılmıştı.

Son defa şansımı deniyerek , yumruklarımı kapıya geçirdim ve yorgun olan sesimle kendimin bile zor duyacağı bir şekilde konuştum ;

" lütfen... çok korkuyorum , Bana herşeyi yap ama bunu yapma "

Bu son söylediğim kelimelerden de tepki gelmeyince , gidip bir köşede ölmeyi beklemekten başka çarem yoktu.

Titreyen ellerimi duvara sabitledim ve ilerlemeye başladım.
Daha iki adım atmıştım ki titreyen bacaklarım, artık beni taşıyamıyacaklarını anladıkları için , pes etmişler ve yeri boylamıştılar.