Brieven van Zee

Deel 1, 29 mei 1624

Liefste Lynne,

Ik heb je net nagekeken, vol dubbele en vreemde gevoelens.
'Tot later!' riep je onwetend, vrolijk zwaaiend met je witte zakdoekje.
Maar waarschijnlijk, al hoop ik het niet, duurt het wel langer dan je denkt.
Ik hoop over anderhalf jaar terug te keren, als alles spoedig verloopt.

Ik weet niet hoe het gaat worden.

Ik weet niet of ik wel geschikt ben voor dit zware werk.

Ik weet niet of ik dit wel overleef, en of ik terug kan keren.

Ik weet niet of ik je ooit nog zal zien.

Het enige wat ik zeker weet, is dat ik jou verschrikkelijk ga missen...

Maar jij, lieve, kleine Lynne: Treur niet over mij in de tijd dat ik weg ben. Zoek steun bij je moeder en zorg voor haar. Ze heeft het erg zwaar. Als ik terugkom, ben ik rijk en zal het beter zijn.

Ik zal alles wat ik meemaak op dit schip, opschrijven. Als ik nooit terug zal keren, heb je mijn verhaal nog. Ik zal hem bewaren in een waterdicht en drijvend potje, zodat het verhaal nooit zal vergaan.

Ik geef je vanuit hier een hele dikke knuffel, net zo eentje als die we thuis altijd deden.

Je broer.

*

Al meteen toen het schip was vertrokken, moest er van alles gebeuren. Onder andere moest het dek geschrobt worden, er was echt geen tijd meer voor spelletjes.
Het begon al goed: ik was hier toch nog maar een "beginnertje", dus ik kon mooi het dek doen...
'Geen gezeur, anders is het gelijk afgelopen. Aan het werk!' De breed geschouderde kwartiermeester keek me de hele tijd op mijn vingers, en een touw, waar hij eventueel ook nog mee kon slaan, slingerde heen en weer in zijn handen. Wat irritant is dat zeg...
Ik deed zo goed mogelijk mijn best en schrobde hard met het borsteltje over de planken van het houten dek.
'Kom op zeg, noem je dit nou werken? Je bent toch geen oud dametje? Sneller! Je hebt niet alle tijd!' Alles wat ik deed leek wel fout te zijn in zijn ogen... Gelukkig ging hij na een tijdje weg om iemand anders dwars te zitten.

Het is echt druk, en het werk is ontzettend zwaar. De mensen hier zijn ook te druk om er echt goed mee te kunnen praten. Alleen 's avonds voor het slapen kan je even met iemand kletsen, al zijn de meesten ook veel te moe. Slaap is volgens sommigen té kostbaar om te verspillen aan een kort praatje.

Maar nu ga ik zelf ook slapen, de dagen zijn erg lang druk en dat blijft voorlopig nog wel zo...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hallo beste iedereen,

Bedankt voor het lezen tot hier toe ;)
Dit verhaal/dagboek heb ik samen met @Filia_Hiemis voor een geschiedenisopdracht geschreven toen we 13 of zo waren (ongeveer 1,5 à 2 jaar voor ik begon met schrijven), en omdat het vakantie is, dacht ik: Hé, laat ik dat verhaaltje eens op WattPad zetten! :)
We hopen dat jullie het leuk vinden,
Veel plezier verder!