Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Ένας θάνατος

Την επόμενη μέρα, στο σχολείο, κάναμε μόλις τέσσερις ώρες μάθημα. Όλοι ήταν απασχολημένοι με την μεγάλη φιλανθρωπική γιορτή που οργάνωναν οι καθηγητές σε μία καφετέρια. Τα παιδιά κάθε τάξης είχαν χωριστεί σε ομάδες και η καθεμία ανέλαβε τη διακόσμηση, το μπουφέ και ούτω καθ' εξής.

''Δεν θα σου ζητήσω να έρθεις αν δεν θες''λέει η Κάιλι καθώς με πλησιάζει στο παγκάκι που κάθομαι. 

Κοιτάω κάπου αόριστα. Ίσως το απέναντι δέντρο ή μία παρέα παιδιών ή και τα δύο. 

''Θα έρθω''απαντάω.

Η Κάιλι με κοιτάζει έκπληκτη και χαμογελάει. Ύστερα σοβαρεύει ξανά.

"Είσαι σίγουρη; Μετά από όλο αυτό..."

"Είμαι μιά χαρά και ούτως ή άλλως σου το χρωστάω. Έχασα ολόκληρο το λόγο σου" της λέω και χαμογελάω.

Ύστερα χτυπάει το κουδούνι για να συγκεντρωθούμε όλοι στο κεντρικό χώρο.

Μετά από 5 ώρες....

Έβαζα τη τελευταία πινελιά συο μακιγιάζ μου και κοίταξα στον καθρέπτη αν είναι καλά. Ταίριαζε με το κοκτέιλ φορεμά μου και τις απαλές βαγκ των μαλλιών μου. Πήρα το τσαντάκι μου και κατέβηκα στο σαλόνι. Η μαμά έλειπε στη δουλειά όπως συνήθως και το σπίτι ήταν ήσυχο. Αφύσικα ήσυχο. Δεν το είπα στην Κάιλι αλλά από το πρωί έχω μία αίσθηση σαν να με παρακολουθεί κάποιος. Είναι τρελό. Ή μάλλον εγώ άρχισα να τρελαίνομαι.

Αναστενάζω και αφού κλειδώσω κατευθύνομαι προς τη καφετέρια που γίνεται η εκδήλωση.

Μόλις φτάνω ένα γλυκό άρωμα φρουτώδων κοκτέιλ με πλημμυρίζει. Η καφετέρια είναι σε στυλ μπιστρό και πολύ κομψή. Έχει μεγάλα ολόσωμα παράθυρα και κυριαρχεί το λευκό χρώμα.

Μπαίνω μέσα και προσπαθώ να βρω τη Κάιλι μέσα σε τόσο πολύ κόσμο. Όλα τα παιδιά και οι καθηγητές είναι ντυμένοι με κομψά κοστούμια και υπέροχα φορέματα. Νιώθω λίγο άβολα με το δικό μου τιρκουάζ φόρεμα.

"Εδώ είμαι" ακούω μία φωνή και γυρίζω να δω τη κολλητή μου.

Φοράει ένα μακρύ φόρεμα σε αποχρώσεις του μωβ που της πάει πολύ.

"Θέλεις με κάτι βοήθεια;"τη ρωτάω.

"Βασικά πρέπει κάποιος να δίνει αυτά τα καρτελάκια στους καλεσμένους" λέει και μου τα δίνει. Μου δείχνει να πάω προς τη πόρτα και το κάνω.

Έχει νυχτώσει αρκετά και τα ολόσωμα παράθυρα φαινόντουσαν κατά κάποιο τρόπο τρομακτικά. Έδινα καρτελάκια σε όποιον έμπαινε μέχρι που κάποια στιγμή με έπιασε πονοκέφαλος. Ένας δυνατός πονοκέφαλος που έκανε την όραση μου να θολώσει.Ξανά.

"Είσαι καλά;"λέει η Κάιλι που εμφανίζεται δίπλα μου.

"Ναι. Μια χαρά"απαντάω και προσπαθώ να χαμογελάσω.

Αυτή φαίνεται πως πείστηκε και έφυγε. Ξάφνικα βλέπω μία φιγούρα στο απέναντι παράθυρο και βγάζω μία πνιχτή κραυγή. Είναι ο μαυροφορεμένος! Αφήνω τα καρτελάκια μα μέχρι να γυρίσω έχει εξαφανιστεί. Κάν νόημα στη Κάιλι πως πρέπει να πάω στη τουαλέτα και μόλις κατανεύει, τρέχω.

Βάζω τα χέρια μου στον νεροχύτη και παίρνω βαθιές, κοφτές ανάσες. Ο πονοκέφαλος δυναμώνει και εκτός από αυτό έχω και παραισθήσεις.

Ξαφνικά όλα τα φώτα σβήνουν. Προσπαθώ να κινηθώ αλλά μάταια. Παραπατάω στα τυφλά. Ακούω τη πόρτα να ανοίγει, μα δεν βλέπω ποιος έχει μπει.

Σε μια στιγμή νιώθω όλο μου το σώμα να εκτοξεύεται στο υγρό τοίχο. Ουρλιάζω από τον πόνο και ύστερα ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος σαν να έσπασαν τζαμια. Ανάβουν μερικά φώτα και βλέπω μπροστά μου...τον διάβολο. Ένα ψηλό ανθρωπόμορφο τέρας με μαύρα μάτια, τεράστια νύχια και ένα μπλε σημάδι  ανάμεσα στα φρύδια. Βγάζει κάτι περίεργες κραυγές και έρχεται απειλητικά προς το μέρος μου. Αρχίζω να σέρνομαι και να νιώθω το φόβο να με έχει παραλύσει. Το τέρας, όμως με πιάνει από το λαιμό και με πιέζει στον τοίχο. Τα πνευμόνια μου αδειάζουν από οξυγόνο και ο λαιμός καίει.

Εκείνη τη στιγμή το τέρας εκτοξεύεται στο καθρέπτη του νιπτήρα και βλέπω μπροστά μου τον μαυροφορεμένο. Με μία κίνηση του σπαθιού του σκοτώνει το τέρας και αυτό γίνεται σκόνη.

Τον παρατηρώ κατατρομαγμένη και πριν προλάβω να κάνω κάτι με σηκώνει στους ώμους του και βγαίνουμε από το παράθυρο στο πίσω μερος της καφετέριας. Εγώ ουρλιάζω μέχρι που με αφήνει κάτω και βγάζει τη τεράστια μαύρη κουκούλα.

Σας αφήνω με την αγωνία μέχρι το επόμενο κεφάλαιο!!!♡♡♡

Αστεράκι και σχόλιο!!♡☆