Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Θα έρθω μαζί σου

-Πρέπει να επιστρέψω πίσω, λέει ο Νίκολας αποφασιστικά κοιτώντας τη πύλη. Αν κινδυνεύει ο Φίλιπς πρέπει να τον βοηθήσω.

Τον πλησιάζω.

-Θα έρθω μαζί σου.

Αυτός κουνάει το κεφάλι αρνητικά.

-Δεν πρόκειται. Αν του έστησαν ενέδρα όπως σε εμένα ίσως να είναι εκεί τα πνεύματα και να περιμένουν να έρθουμε. Όπως είπες εσένα κυνηγάνε και δεν νομίζω να είναι μόνο ένας εκεί. Δεν θα μπορέσω να σε προστατεύσω.

-Μα δεν χρειάζομαι προστασία. Έχω το μενταγιόν και με τη λάμψη θα καταφέρω να-

-Δεν είσαι σε θέση να ελέγχεις τη λάμψη ακόμα. Μπορεί να συμβούν πολλά, Άντρεα και δεν μπορώ να ανησυχώ και για εσένα εκείνη την ώρα, λέει καθώς ισιώνει το σπαθί.

Αναστενάζω ηχηρά. Το μισώ να με θεωρεί αδύναμη ακόμη και μετά από όλα αυτά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατι αντιδράει έτσι.

-Άντρεα σε αγαπάω υπερβολικά για να σε χάσω, λέει σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου.
Με πλησιάζει και βάζει τα χέρια του στα μάγουλά μου. Το άγγιγμα του είναι τόσο απαλό και προκλητικό που για μία στιγμή ξεχνάω τα πάντα. Κολλάει τα χείλη του στα δικά μου για φευγαλέο φιλί. Μόλις απομακρύνεται όμως, όλα επιστρέφουν.

-Δεν αλλάζει την απόφασή μου, λέω και κοντοστέκεται πριν μπει στη πύλη.

-Το ξέρω. Ωστόσο περιμένω να μείνεις εδώ. Ή μάλλον όχι, το απαιτώ.

-Δεν είμαι μωρό! Θα έρθω!, αναφωνώ και πλησιάζω τη πύλη.
Αυτός όμως βάζει το χέρι του μπροστά και με εμποδίζει.

-Είπα όχι! Μην με αναγκάσεις να κάνω κάτι που θα το μετανιώσω, φωνάζει.

Γουρλώνω τα μάτια σε αυτή
του την αντίδραση. Κατεβάζω το κεφάλι για μην τον αντικρίσω. Αυτός αναστενάζει και περνάει τη πύλη. Πριν όμως κλείσει βουτάω μέσα.

Προσγειώνομαι σε ένακοκκινο θάλαμο και έκπληκτη παρατηρώ το πόσο γρήγορα ο Νίκολας έφτασε στο προορισμό γιατί δεν τον βλέπω πουθενά.

Αν και πληγώθηκά πολύ από τα λόγια του δεν σκοπεύω να τον υπακούσω τυφλά. Μπορεί να ανησυχεί για εμένα αλλά το ίδιο κάνω και εγώ γι' αυτόν. Μολονότι έχει ένα σπαθί και κάποιες δεξιότητες και είναι πιο δυνατός από ένα μάτσο τεράστια πνεύματα. Επιπλέον θέλω να βοηθήσω τον κύριο Φίλιπς όπως έκανε και αυτός όταν το χρειάστηκα.

Βρίσκω τη πόρτα του 1995 ανοιχτή. Ο θάλαμος κουνιέται δυνατά και με πετάει έξω. Η πόρτα κλείνει και προσγειώνομαι σε γρασίδι. Σηκώνομαι όρθια και τινάζομαι. Αυτό που βλέπω με αφήνει άναυδη. Βρίσκομαι στην αγγλικη ύπαιθρο. Παντού υπάρχουν καταπράσινα χωράφια και κάπου- κάπου ένα μικρό δεντράκι. Μακριά, στα αριστερά μου ακούγονται ένα κοπάδι από πρόβατα και κάποια κότα. Ο αέρας μυρίζει λουλούδια και κοπριά και... καμμένο; Γυρίζω απότομα το κεφάλι στα δεξιά και βλέπω ένα σπίτι ένα χιλιόμετρο περίπου από εδώ να φλέγεται! Το ένστικτό μου μου λέει πως είναι του κύριου Φίλιπς αλλά πριν κάνω οτιδήποτε ένα υγρό χέρι με αρπάζει από το λαιμό.

-Επιτέλους, γρυλίζει ένα πνεύμα και ένα άλλο εμφανίζεται δίπλα του...

Νομίζω θα γράψω τρία-τέσσερα ακόμη κεφάλαια. Ισως λίγο περισσότερο αλλά να ξέρετε πως φτάνουμε στο τέλος. Ωστόσο οι εξελίξεις κορυφώνονται!!!!