Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Ενέδρα (συνέχεια)

Νιώθω ένα απαλό άγγιγμα στο μαγουλό μου. Ανοίγω αργά τα μάτια μου, τα οποία βυθίζονται κατευθείαν σε μία γαλάζια θάλασσα.

-Γεια σου, λέει ο Νίκολας με ένα αμυδρό χαμόγελο.

Δαγκώνω τα χείλη μου από την αμηχανία. Ο Νίκολας, το παρατηρεί και βάζει τα δάχτυλά του πάνω στα χείλη μου. Ύστερα επιστρέφουν όλα. Το διελυμένο σπίτι, ο τραυματισμένος Νίκολας.

-Τι συνέβη πριν; Όταν σε είδα έτσι κόντεψα να λιποθυμήσω, λέω ανήσυχα.

Αυτός ανασηκώνεται και βγάζει μία κραυγή όταν αυτές του οι κινήσεις τον πόνεσαν. Σηκώνομαι απότομα από δίπλα του και προσπαθώ να τον βολέψω. Ύστερα κάθομαι στη καρέκλα δίπλα του.

-Δεν ξέρω τι έγινε. Γύρισα στο σπίτι αφότου άφησα εσένα και είδα τέσσερις μαυροφορεμένους άντρες να με περιμένουν μέσα. Άρχισαν να με χτυπάνε. Προσπάθησα να αμυνθώ αλλά ήταν υπερβολικά πολλοί, λέει.

-Μα γιατί να σου το κάνουν αυτό; Δεν ήταν πνεύματα προφανώς και.. δεν βγάζει νόημα.

-Ίσως έμαθαν για εσένα. Είσαι πολύτιμη για ολούς.

-Μα πως; Εσείς είπατε πως οι μόνοι σας εχθροί είναι τα πνεύματα, λέω ανήσυχη.

-Πραγματικά δεν ξέρω. Με αιφνιδίασαν και δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ.

-Πρέπει να ενημερώσουμε τον κύριο Φίλιπς ή το Συμβούλιο. Θαμπορούσαν να σε είχαν σκοτώσει, συνεχίζω.

-Όχι δεν θα το πούμε σε κανέναν, λέει και μοίαζει απόμακρος σε σχέση με πριν.

Αναστενάζω.
Τώρα είναι ίσως η στγμή να μάθω περισσότερα γι'αυτόν. Δεν γίνεται να λέει κάτι δίχως εξήγηση και να θέλει να το εφαρμόσουμε.

-Νίκολας τι συμβαίνει; Πραγματικά τι είναι όλο αυτό; λέω τονίζοντας τη κάθε λέξη.

Κλείνει για λίγο τα μάτια του και ύστερα τα ανοίγει και με κοιτάει έντονα.

-Είμαι αθάνατος, λέει.

Μου ξεφεύγει ένα γέλιο. Αυτός όμως, παραμένει σοβαρός. Κλείνω με τα χέρια μο το στόμα. Μιλάει σοβαρά!!

-Ζούσα σε ορφανοτροφείο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά και το ήξεραν. Το ήξερα κι εγώ. Ήμουν πιο δυνατός και δεν αρρώσταινά σχεδόν ποτέ. Όταν παίζαμε μία
μέρα εμφανίστηκε από το πουθενά ένα πνεύμα. Όλα τα παιδιά έτρεξαν φοβισμένα. Εγώ όμως, του όρμηξα. Ένιωθα κάτι τόσο δυνατό και δεν τρομοκρατήθηκα καθόλου. Το μόνο που ήθελα και έπρεπε να κάνω ήταν να το σκοτώσω. Μετά από αυτό ήρυε και με πήρε ο Φίλιπς λέγοντας πως είναι ο νόμιμος κηδεμόνας μου.

Σταμάτησε λίγο για να δει αν τον παρακολουθούσα. Εγώ είχα μέινει με το στόμα ανοιχτό. Επεξεργαζόμουν την κάθε λέξη του αν και αυτό που με είχε ξαφνιάσει περισσότερο ήταν ότι είναι αθάνατος. Όλα τα υπόλοιπα εξηγούνταν εύκολα. Φαινόταν με κάθε κίνηση και λέξη του ότι αγαπούσε τον κύριο Φίλιπς και πως όταν σκότωνε πνεύματα ήταν σαν να έκανε δουλειά γραφείου, αλλά...αθάνατος;!

Σηκώνομαι όρθια από το σοκ.

-Γιατί...γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα; ψελλίζω.

Για πρώτη φορά τον βλέπω να αναστατώνεται με αυτές μου τις κινήσεις.

-Γιατί πίστευα ότι δεν θα δεθώ μαζί σου. Δεν ήθελα να το κάνω. Το να βλέπεις τους ανθρώπους που είναι γύρω σου να πεθαίνουν... το μισώ. Γι' αυτό το μόνο άτομο που είχα κοντά μου είναι ο Φίλιπς.

Τον ακούω έκπληκτη αλλά και πληγωμένη. Ύστερα μίαάλλη τρελή ερώτηση ξεπροβάλλει στο μυαλό μου.

-Πόσο χρονών είσαι; ρωτάω με ψιλή φωνή από τη νευρικότητα.

Αυτός προσπαθεί μάταια να σηκωθεί καθώς έχει πάρει μία πολύ ανήσυχη έκφραση.

-Όχι, όχι Άντρεα με παρεξήγησες! Είμαι 19 ακόμα, απαντάει.

Ένας δυνατός αναστεναγμός βγαίνει από μέσα μου. Ίσως τώρα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε όλα. Ξέρω πολύ καλάπως είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του αλλάτο ερώτημα είναι:νιώθει και αυτός το ίδιο;

-Νίκολας...τι νιώθεις για εμένα; Εννοώ δεν με πειράζει που είσαι αθάνατος και νομίζω ή μάλλον ξέρω πως περισσότερη σημασία έχει τι αισθάνεσαι, λέω και τον κοιτάω στα μάτια.

Αυτός κάνει το ίδιο.

-Άντρεα νομίζω πως...σε αγαπώ. Ίσως είναι λίγο νωρίς να το πω αλλά κατάλαβα πως σε αγάπησα από τη πρώτη στιγμή που σε είδα.

-Εννοείς όταν πήγες να με σκοτώσεις; λέω δακρύζοντας από χαρά.

Αυτός γελάει δυνατά και νιώθω τη καρδιά μου να πετάει. Ύστερα ξαπλώνω δίπλα του και με φιλάει βαθιά.

Στην αρχική δημοσίευση τα μπέρδεψα λίγο όμως τώρα διορθώθηκε. Ελπίζω να σας άρεσε☆☆☆