Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μην χαθείς

Αρχίζω να το κλωτσάω αλλά αυτό δεν νιώθει τίποτα. Με σφίγγει αρκετά, μα ματαφέρνω να παίρνω ανάσες. Τι θα κάνω τώρα; Από ότι φαίνεται ο πονοκέφαλος που με προειδοποιούσε πως υπάρχει πνεύμα κοντά με έχει εγκαταλείψει και είμαι τελειώς ανυπεράσπιστη μπροστά τους. Ωστόσο δεν τα παρατάω. Βλέπω το μπλε σημάδι στο μέτωπο του και έχω ένα προαίσθημα πως κάτι σημαίνει. Έτσι βάζω όλη μου τη δύναμη και το χτυπάω με τη γροθιά μου.

-Ααα!, το πνεύμα ουρλιάζει και απελευθερώνομαι από τη λάβη του.

Μα πριν σηκωθώ το άαλο πνεύμα με ρίχνει στη πλάτη του.

-Μικρή ανόητη! Τέρμα τα κόλπα. Ο αφέντης περιμενει. Έλα Σίλας οι άλλοι μας περιμένουν, λεει το πνεύμα και αφού συνέλθει ο Σίλας τρέχουν προς το φλεγόμενο σπίτι.

Δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα αλλά νιώθω τη ζέστη της φωτιάς και όταν με πετάει κάτω βλέπω τις φλόγες να έχουν τυλίξει μία αγροικία.

-Θεέ μου!, λέω με ένα λυγμό τρομοκρατημένη με την ιδέα ο Νίκολας και ο κύριος Φίλιπς να ήταν μέσα.

Ο Σίλας βγάζει μία κραυγή σαν γέλιο.

-Χάθηκαν και οι δύο. Έγιναν σκόνη και τώρα είναι η σειρά σου από τον αφέντη, λέει και μου δίνει μία κλοτσιά στα πλευρά. Βγάζω μία κραυγή και σωριάζομαι κατώ. Ήρθε το τέλος μου. Μα περισσότερο πόνο μου προκαλεί ο χαμός του Νίκολας. Δεν μπόρεσα καν να του πω πως τον αγαπώ. Νιώθω κάτι υγρό στα πλευρά. Ίσως πληγώθηκα σοβαρά. Ωστόσο μία γνώριμη ζέστη με καταλαμβάνει. Σηκώνομαι αργά όρθια. Η σαστισμένη έκφραση των πνευμάτων είναι το τελευταίο που βλέπω πριν η λάμψη τα κάνει στάχτη. Ακούω κάποιον να ουρλιάζει το όνομά μου αλλά δεν με νοιάζει κλαίω και ταυτόχρονα καίγομαι. Ώσπου νιώθω η ίδια τη λάμψη να φουντώνει και να αιωρούμαι!! Βγάζω μία κραυγή και ύστερα πέφτω στο έδαφος.

-Άντρεα! Μωρό μου είσαι καλά; ακούω τη φωνή του Νίκολας και  νιώθω το απαλό άγγιγμά του.

-Πέθανα; Είμαστε νεκροί; ψελλίζω.

-Όχι, είμαστε ζωντανοί. Είσαι ζωντανή.

-Ο κύριος Φίλιπς;

-Κατέφυγε στα κεντρικά γραφεία. Θεέ μου τι έκανες;

Ανοίγω τα μάτια. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου μόλις τον αντικρίζω. Τα μάτια του γυαλίζουν ή μου φαίνεται; Μου χαιδεύει το μάγουλο και ύστερα με παίρνει αγκαλιά. Ανοίγει μία πύλη και σε χρόνο ρεκόρ βρισκόμαστε στο δωμάτιό του. Με ξαπλώνει ατο διπλό κρεβάτι. Βγάζει τη στολή του και μένει  με το παντελόνι.

-Νόμιζα...νόμιζα ότι σε σκότωσαν Λύγισα...ψιθυρίζω αλλά το δάχτυλό του ακουμπάει τα χείλη μου.

Ξαπλώνει δίπλα μου και αρχίζει να με φιλάει από τον ώμο, στο λαιμό. Ύστερα ανεβαίνει στο μάγουλο και μετά στα χείλη. Είναι ένα φιλί λυτρωτικό, θεραπευτικό.

-Συγνώμη,  μου ψιθυρίζει.

Γυρίζω να τον κοιτάξω. Μοιάζει τόσο αδύναμός που το μόνο που κάνω είναι να φέρω το χέρι μου στο σβέρκο του και να τον τραβήξω κοντά.

-Μην απολογείσαι. Όλα είναι καλά τώρα.

-Κινδυνεύουμε. Κινδυνεύεις. Λάμπεις ακόμα το ξέρεις; μου λέει.

Ξαφνιάζομαι αλλά δεν με νοιάζει. Νιώθω θεράπευμένη, ερωτεύμενη.

-Θα το δούμε αύριο αυτό, απαντάω και κολλάω πάνω του.

Περνάει τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά μου και με φιλάει παθιασμένα. Βογκάω και αυτό τον κάνει να κάτεβάζει το χέρι του χαμηλά στη μέση μου. Τραβιέται για λίγο.

-Όχι ακόμα, λέω διαβάζοντας τις σκέψεις του.

-Εντάξει, απαντάει και με ξανά φιλάει.

Κάποια στιγμή μετά τον ακούω να ψιθυρίζει:

-Είσαι τέλεια για εμένα.

Νιώθω να πετάω στα σύννεφα.