Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Μία ματιά

Αυτό που αντικρίζω με κάνει να ξεχασω πως βρίσκομαι στη γη. Ο μαυροφορεμένος είναι άντρας. Και όχι ένας οποιοσδήποτε άντρας. Είναι ψηλός, μυώδης και....πανέμορφος. Έχει τιρκουάζ μάτια, καστανόξανθα  μαλλιά και σαρκώδη χείλη. Οι γωνίες του προσώπου του τον κάνουν τόσο γοητευτικό και τη τελευταία στιγμή παρατηρώ μία ουλή στο μάγουλο του που σχεδόν καλύπτει τη μία πλευρά.

Με κοιτάει άγρια και παρότι φαίνεται λίγο μεγαλύτερός μου, με τρομάζει.

"Τι είσαι;"ρωτάει με επιτακτικό τόνο.

Καταπίνω και τον κοιτάω με ανασηκωμένα φρύδια. Αμέσως με απειλεί με το σπαθί και νιώθω ξανά να απειλούμαι.

"Βασικά, εσύ τι είσαι; Εσύ μπήκες στο σπίτι μου και κόντεψες να με σκοτώσεις κσι τώρα.."

"Ρώτησα τι είσαι!! Το συμβούλιο αποκλείεται να έκανε λάθος" σχεδόν μου φωνάζει.

Νιώθω να θυμώνω παρά να φοβάμαι περισσότερο. Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος και αισθάνομαι το υγρό τσιμέντο από κάτω και ανατριχιάζω.

"Έχεις πολύ μεγάλο θράσος!" του λέω παρόλο που δεν αλλάζει η έκφραση του" Μπουκάρεις στο σπίτι μου, με κάνεις να σφαδάζω από τον πόνο και εκεί που πας να με σκοτώσεις τρομάζεις από ένα μπιχλιμπίδι και το σπας. Ύστερα εμφανίζεσαι εδώ σκοτώνεις ένα πλάσμα-από που ήρθε αυτό;- και με απαγάγεις. Είσαι μήπως ψυχοπαθής;" λέω και μετά παίρνω μία βαθιά ανάσα.

"Μιλάς πολύ" είναι το μόνο που λέει και γυρίζει να φύγει.

Τον κοιτάω με ανοιχτό το στόμα. Σηκώνομαι απότομα και μπαίνω μπροστά του.

"Ώπα! Που πας; Δεν άκουσες τι σου έλεγα τόση ώρα;"

"Αν δεν είσαι πνεύμα, τότε τι είσαι;" ρωτάει ρητορικά και με περιεργάζεται ολόκληρη. Ύστερα αναστενάζει και με προσπερνάει. Πηγαίνει μπροστά σε ένα τοίχο, βάζει το χερι του πάνω του και αρχίζει να βγαίνει ένα φως. Έκπληκτη κοιτάω το τσιμέντο να έχει μετατραπεί σε ένα μαλακό πράγμα στις αποχρώσεις του μπλε.

"Θα έρθεις;"με ρωτάει. Τον πλησιάζω και πριν πω οτιδήποτε με σπρώχνει μέσα.

Αρχίσω να ουρλιάζω καθώς πέφτω σε μία περίεργη σήραγγα με πολλές πόρτες τριγύρω που περνάει σπό δίπλα μου σαν σίφουνας. Σε ένα λεπτό έχω πέσει σε κάτι ζεστό και μαλακό. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως βρίσκομαι σε ένα τεράστιο γραφείο. Έχει μία μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη στον ένα τοίχο και αρκετές καρέκλες με βελούδινο κάλυμμά. Σηκώνομαι και πετάγομαι
στην άλλη άκρη βλέποντας τον μαυροφορεμένο να κάθεται με τη πλάτη γυρισμένη στο παράθυρο.

"Που βρίσκομαι; Τι ήταν αυτό πριν; Και ποιος στο..."

"Μια νεαρή δεν μιλάει έτσι" λέει μία φωνή και γυρίζω να δω ένα μεσήλικα κύριο να μπαίνει στο γραφείο και να κάθεται. Φοράει μαύρο κοστούμι και έχει μακρύ μουστάκι.

"Θα πρέπει να είσαι η Άντρεα. Εγώ είμαι ο κύριος Φίλιπς" λέει και μου δίνει το χέρι. Χαμογελάει εγκάρδια και με κάνει κατά κάποιο τρόπο να τον εμπιστευτώ. Ανταποδίδω τη χειραψία.

"Συγνώμη για την περίεργη αφιξή σου αλλά το όλο γεγονός ήταν ξαφνικό" λέει.

Τον κοιτάω τελείως μπερδεμένη.

"Μα τι συμβαίνει εδώ; Ποιοι είστε;" ρωτάω.

"Όλα στην ώρα τους" μου απαντάει ο κύριος Φίλιπς.

Θυμάμαι τον μαυροφόρεμένο και γυρίζω να τον κοιτάξω. Κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μας κοιτάει με σκοτεινό βλέμμα. Καταφέρνω να τον παρατηρήσω ξανά. Το δερματινο πανωφόρι του παίρνει το σχήμα του γυμνασμένου στήθους και επίσης φοράει και μία ασημένια ζώνη στη μέση με ένα σχήμα σαν ανάποδο δέντρο.

"Και αυτός ποιος είναι;"ρωτάω.

Ο κύριος Φίλιπς τον κοιτάει σχεδόν έκπληκτος.

"Δεν της είπες;"

"Δεν χρειάστηκε" απαντάει ο μαυροφορεμένος.

Ο κύριος Φίλιπς γυρίζει και με κοιτάει.

"Αυτός είναι ο Νίκολας. Ο καλύτερος κυνηγός πνευμάτων"λέει.

Ελπίζω να σας άρεσε!!!!

Αστεράκι και σχόλιο!!!!♡♡♡♡

Στη φωτό ο Νίκολας!