Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Η πρώτη μέρα (συνέχεια)

Τα κτίρια γύρω μου είναι θολές εικόνες. Το σώμα μου πάει πέρα δώθε και ζαλίζομαι απίστευτα. Ο Νίκολας προσπερνάει τους πάντες με ιλιγγιώδη ταχύτητα!

-Κόψε λίγο! Κοντεύω να κάνω εμετό, φωνάζω απεγνωσμένα.

Τον κοιτάω. Το βλέμμα του είναι πέτρινο, απαθές, σχεδόν ειρωνικό. Κόβει απότομα ταχύτητα και το κεφάλι μου πετάγεται μπροστά πριν κολλήσει στο κάθισμα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Μπαίνει στο πάρκιγκ του σχολείου και παρκάρει σε μία θέση. Παίρνει μία τσάντα από το πίσω κάθισμα και ανοίγει την πόρτα.

-Τι είναι αυτό; ρωτάω έκπληκτη δείχνοντάς την.

Με κοιτάει σαν να λέει "είσαι τρελή;".

-Τσάντα όπως βλέπεις. Που θα βάλω αυτά τα ηλίθια βιβλία που έχετε;

-Θεέ μου! Μην μου πεις ότι γράφτηκες στο σχολείο για να με παρακολουθείς, φωνάζω σχεδόν.

Κάποιοι μαθητές γυρίζουν και μας κοιτάνε. Με πιάνει από το μπράτσο και με τραβάει κάτω από ένα δέντρο.

-Πρώτον σταμάτα να φωνάζεις και δεύτερον αφού δεν θες δεν στο λέω, λέει και έχει το πρόσωπο του μία ανάσα μακριά από το δικό μου.

Νιώθω το πρόσωπο μου να φλέγεται καθώς απομακρύνεται. Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά.

Τον ακολουθω και περπατάω δίπλα του.

-Και τώρα τι; Θα πηγαίνεις μαζί μου σχολείο; Μέχρι πότε; τον ρωτάω.

-Είναι προσωρινό. Νομίζεις πως έχω όρεξη να κάνω βαρετά μαθήματα με ένα μάτσο έφηβους γεμάτους ορμόνες ενώ θα μπορούσα να κυνηγάω πνεύματα;

Κάνει τα πράγματα να δείχνουν τόσο απελπιστικά χάλια. Και εκτός των άλλων νιώθω και κατώτερή του. Αλλά δεν θα το ανεχτώ αυτό με τίποτα.

Μπαίνουμε στο σχολείο και όλα τα βλέμματα πέφτουν πάνω μας. Ή μάλλον πάνω στον Νίκολας. Όλα τα κορίτσια τον κοιτάζουν και ύστερα ψιθυρίζουν μεταξύ τους ενώ τα αγόρια κοιτάνε από περιέργεια.

Μαζεύω τους ώμους μου και περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τόση πολλή προσοχή. Βλέπω την Κάιλι μαζί με κάτι κορίτσια. Μόλις με εντοπίζει και αυτή μένει με το στόμα ανοιχτό. Πως θα τις εξηγήσω τι έγινε χθες; Δεν γίνεται να της πω την αλήθεια. Ούτε εγώ δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει.

Μόλις φτάνουμε αντικριστά συνειδητοποιώ πώς ο Νίκολας έχει φύγει από δίπλα μου. Βασικά έχει εξαφανιστεί.

-Κάιλι να σου εξηγήσω...λέω

-Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Χαλάλι του, απαντάει αυτή.

Σμίγω τα φρύδια και την κοιτάω παραξενεμένη.

-Τι εννοείς;

-Μα φυσικά αυτόν τον κούκλο που ήταν δίπλα σου. Τον είδα χθες στην εκδήλωση. Επιτέλους βρήκες αγόρι, λέει.

Πιστεύει πως έφυγα με τον Νίκολας. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να της πω ψέματα. Νιώθω τόσο ανακουφισμένη και γεμάτη τύψεις ταυτόχρονα. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα και καλύτερα μαζί.

-Δεν είναι το αγόρι μου. Απλώς μιλούσαμε χθες, λέω με βαριά καρδιά.

-Ναι, ό'τι πεις. Πως τον λένε;

-Νίκολας, απαντάω.

-Όνομα τόσο υπέροχο όσο αυτός, συνεχίζει σχεδόν αναστενάζοντας

Που να έβλεπες τον χαρακτήρα του, λέω από μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι και όλα τα παιδιά τρέχουν στις τάξεις τους. Παίρνω τα βιβλία από το ντουλάπάκι μου και πηγαίνουμε με την Κάιλι στο μάθημα.

Μπαίνοντας στη τάξη σταματάω απότομα και γουρλώνω τα μάτια στο θρανίο πίσω από το δικό μου. Ο Νίκολας έχει απλωθεί και παίζει βαριεστημένα με το στυλό του. Σε κάθε κίνησή του οι μύες τεντώνονται μέσα από το μακό του και νιώθω να ζεσταίνομαι. Η Κάιλι με χτυπάει απαλά στον ώμο και μου κλείνει το μάτι καθώς πηγαίνει στο δικό της θρανίο. Επιλέγω να μην δώσω σημασία και κάθομαι στη καρέκλα μου. Γυρίζω αμέσως το κεφάλι στον πίνακα νιώθοντας την καρδιά μου να ετοιμάζεται να πεταχτεί από το στήθος μου.

Εκείνη τη στιγμή κάνω μία κίνηση με τον αγκώνα μου και ρίχνω το στυλό μου κάτω. Σκύβω να το πιάσω και μόλις σηκώνομαι βρίσκομαι μία ανάσα μακριά από το πρόσωπο του Νίκολας. Τα σκούρα, απόκοσμα μάτια του με μαγνητίζουν και νιώθω την αναπνοή του στο λαιμό μου. Το στομάχι μου σχηματίζει πενήντα κόμπους καθώς τον βλέπω να ανοίγει τα σαρκώδη χείλη του. Πλησιάζω λίγο ακόμα. Η έκφρασή του είναι σκληρή, τρομακτική αλλά διακρίνω και μία ιδέα...πόθου.

 Απομακρύνεται απότομα και κοιτάει τον πίνακα σαν να μην έγινε τίποτα. Γυρίζω μπροστά μου με μάγουλα να καίνε από ντροπή και διαπιστώνω πως τα βλέμματα όλης της τάξης ήταν στραμμένα πάνω μας και κάποιος σφύριξε προκλητικά. Η Κάιλι με κοιτάει βάζοντας το χέρι στο στόμα από την έκπληξη. Ύστερα μου κλείνει το μάτι.

Θεέ μου, τι μου συμβαίνει!

Juicy κεφάλαιο!!!!

Σχολιάστε και ψηφίστε...