Did he save me?

0,2

Ik viel met een klap op de grond en zag de persoon die mij, waarschijnlijk, weg had getrokken. Ik kon hem niet goed zien, want zijn benen bewogen zich snel voort. Hij rende van mij weg. Ik stond te snel op en voelde m'n hoofd bonken. Ik moest weten wie dat was en waarom hij/zij dat had gedaan, mijn hoofd kwam later wel. Ik griste mijn kapotte, zwarte eastpak van de grond en sloeg hem op m'n rug. Ik rende achter de persoon aan die mij weg had getrokken, die me in leven had gelaten. Ik hoorde wat mensen achter me roepen, maar ik was al ver genoeg om niet te kunnen horen wat ze riepen. Ik had een aardig goed uithoudingsvermogen en een goede hardloopconditie. Ik liep meestal drie keer per week hard en deed thuis nog wel eens wat kracht trainingen.

Ik denk dat de persoon die mij weg trok een jongen was. Dit kon ik zien aan de manier hoe hij rende, wat voor kleren hij aan had en aan het postuur. Hij droeg namelijk een zwarte broek, een paar zwarte Nike schoenen en een zwarte hoodie. Totally black.

Gelukkig was het niet op het hoogste punt van de brug gebeurd, want dan was het een aardig stuk naar beneden rennen. De persoon voor mij keek even snel achterom en toen hij mij achter hem aan zag rennen, versnelde hij zijn pas. Ik wist nu trouwens wel zeker dat het een jongen was. Ondanks dat ik niet veel van zijn gezicht had gezien vielen me zijn ogen en een blonde pluk van zijn haar me het meest op. Met een tas op je rug rennen was echt heel erg zwaar en oncomfortabel. Vooral als er spullen in zaten die steeds heen en weer rolde. Volgens mij zag het er best raar uit, een meisje dat achter een jongen aan rende op een brug. Je zou haast denken dat hij wat van mij had gestolen en dat ik het terug wilde hebben.

Mijn arm deed pijn en ik was bang dat sommige wondjes waren opengesprongen door de spanning die er net op mijn arm stond. Gelukkig droeg ik een zwart shirt met lange mouwen, zo zou je niks zien. Het enige probleem straks zou het shirt uitdoen zijn. Maar ja, pijn is fijn en bloed is goed.

Ik was zo bang geweest voor wat er net gebeurd was. Ik had gewoon meteen moeten springen toen ik op het hek zat en niet pas na vijf minuten. Natuurlijk zou iemand me tegen houden toen ze me op dat hek zagen zitten. Misschien zouden ze me er niet af trekken maar ze zouden er toch wel wat van zeggen. Of zouden ze er naar kijken en vervolgens doorlopen en doen alsof ze niks zagen. Maar waarom had die persoon, die mij eraf had getrokken, er niks van gezegd. Dat was toch een stuk makkelijker geweest. Voor hem én voor mij. Ik wist niet of ik er dan naar had geluisterd om eerlijk te zijn, maar waarschijnlijk wel. Zou het iemand zijn geweest die ik kende? Waarom had hij het anders gedaan? Ik had nou niet echt veel vrienden en de vrienden die ik had waren er net allemaal bij. Een vriendin had me proberen tegen te houden, maar ja ik luisterde daar niet naar. Ik had trouwens wel vijftig dollar gekregen als ik was gesprongen, beetje jammer nou dat ik ervan af was getrokken. Ik had het geld makkelijk kunnen gebruiken om drank of iets anders te kopen. Roken deed ik niet en aan de drugs zat ik niet.

Doordat ik een beetje in m'n eigen wereldje zat, had ik er geen erg in gehad dat we al in de stad waren aan gekomen en dat de persoon voor mij al ver voor mij rende. Ik rende nog steeds achter hem aan maar kon hem nog nauwelijks in het zicht houden. Hij liep steeds van die smalle paadjes in en dan opeens weer naar de overkant van de straat. Ik had het rennen opgeven en was rustig gaan lopen, het was hier best gevaarlijk om te rennen. Er liepen veel mensen op de stoep die echt niet voor jou aan de kant gingen, ze hadden het veel te druk met naar huis gaan of op andere mensen te lopen zeiken. Ik had m'n zoektocht eigenlijk al opgegeven totdat ik opeens iemand snel de straat over zag steken. Ik ging erachteraan en werd bijna geraakt door een auto, sorry meneer de bestuurder. Door al het getoeter van de auto was ik de jongen weer kwijt geraakt en ik besloot het op te geven. Ik liep weer terug naar huis. Ik moest toch naar huis om wat te gaan eten. Ik wilde net de straat weer terug over steken toen ik opeens een steegje werd ingetrokken