Did he save me?

0,7

Ik staarde naar het scherpe, blinkende mesje dat ik vasthield tussen mijn duim en wijsvinger. Zal ik? Nog een paar sneeën erbij kon toch geen kwaad? Ik keek naar mijn heup, het was helemaal rood geworden van het bloed. De druppels stroomden in kronkelige lijntjes naar beneden, mijn voet op. Ik had het bloed net al weggespoeld maar het bleef maar bloedden. Ik stond in het douchehokje, tegen de muur aangeleund. Ik hield het mesje op ooghoogte voor me. Het riep me. De verleiding was te groot. Ik kon het niet laten. Ik moest. Ik kon er niks aandoen. Het waren de stemmen in mijn hoofd die zeiden dat ik het moest doen. Ik duwde het mesje in mijn arm, net iets na het midden van mijn onderarm. Ik duwde het iets dieper en zag al wat bloed tevoorschijn komen. 'Leah, schiet eens op!' Hoorde ik Barry luid schreeuwen. Barry was ook een van mijn huisgenoten. Persoonlijk vond ik hem heel erg vies en hij zag er onverzorgd uit. Hij stonk naar alcohol, seks en drugs en droeg altijd kleding waar gaten en vlekken inzaten. Van de drie mensen waar ik samen mee woonden vond ik hem het minst leuk.

Lars was de netste van de drie, hij zag er altijd goed verzorgd uit en rook gewoon fris. En als laatste hadden we nog Stan. Hij was niet vaak thuis maar kon wel een ongelofelijk teringzooi maken als hij er wel was. Hij zorgde altijd voor de drugs en de alcohol voor Lars, Barry en de rest van de mensen die hier over de vloer kwamen.

Doordat Barry zo luid riep schrok ik en was ik uitgeschoten. Er was nu een lange en diepe snee te vinden in mijn arm. Dit was een van de eerste keren dat het zoveel pijn deed.
'Ik ben bijna klaar.' piepte ik. Ik had het mesje laten vallen en moest uitkijken dat ik er niet in zou gaan staan. Snel deed ik de deur van het douchehokje open en pakte een handdoek van het rekje af. Ik drukte deze om mijn arm heen en beet even op mijn tanden. Het bloed kwam al snel door de handdoek heen en de handdoek die net nog wit was, was nu al voor een groot gedeelte rood geworden.

Ik pakte een drukverband uit de EHBO-doos en verbond snel mijn arm. Een zou nooit genoeg zijn dus deed ik er nog normaal verband omheen en nam ik voor de zekerheid wat extra verband mee naar mijn kamer. Het opgedroogde bloed op mijn heup zou ik er in mijn kamer wel afhalen met een vochtig doekje.

Ik trok mijn zachte, zwarte badjes aan en knoopte die goed dicht. Ik haalde het bloed weg dat ik "geknoeid" had en ruimde daarna de EHBO-doos op. De vuile handdoek spoelde ik snel uit en samen met mijn vuile kleren gooide ik die in wasmand. Barry stond al te wachten en zuchtte diep toen ik, voor hem na een eeuwigheid, de badkamer uitkwam. Ik liep snel door naar mijn kamer en deed de deur meteen op slot. Ik deed mijn badjas open en haalde als eerst met een vochtig doekje het opgedroogde bloed weg. Nadat dat gebeurd was trok ik mijn ondergoed aan en vervolgens keek ik naar mijn arm. Het bloed kwam nog niet door het verband heen dus daar hoefde ik me nu geen zorgen om te maken. Ik trok mijn werkkleding aan; wat bestond uit een zwarte lange skinny jeans en een zwart shirt met lange mouwen. Simpel, maar voor mij de beste kledingstijl die er was.

Ik werkte in een bloemenwinkel hier ergens in de buurt, ongeveer tien minuutjes lopen. Ondanks dat ik het leven best wel haatte, was mijn werk een van de hoogte puntjes. Het idee dat je mensen kon helpen door ze simpele vragen te stellen deed me wel goed. Je hielp mensen op een kleine manier maar toch werden ze daar zo gelukkig van.

Ik stopte mijn tas in mijn kluisje en liep weer terug de zaak in. Het was momenteel niet heel druk en alle mensen in de winkel werden momenteel geholpen. Er kwamen weer nieuwe mensen binnen of ze gingen weer weg, dat hoorde ik aan het belletje dat de deur maakte als mensen in en uit liepen. Ik keek op en zag dat er een lange, blonde jongen binnen was gekomen. Ik kon hem eerst zelf laten rondlopen, maar ik kon hem ook gelijk vragen of ik hem kon helpen. Ik besloot het eerste te doen. Ik pakte wat bossen met rozen en zetten die in emmers waar nog een plekje vrij was. De blonde jongen was nog steeds aan het rondkijken en ik besloot hem nu maar te gaan helpen.

'Kan ik ergens mee helpen?' Vroeg ik hem beleefd. Hij zette zijn zonnebril af en een paar fel blauwe ogen kwam tevoorschijn.
'Ja graag, ik ben opzoek naar een bos met bloemen voor mijn vriendin.' Zei hij, totaal niet verlegen. Sommige klanten waren heel verlegen en als je ze dan wilde helpen verstond je ze haast niet.
'Is het nog voor een speciale gelegenheid?'
'Niets speciaals, ze was een tijd in Europa en ze is nu weer terug, dus ik wilde haar gewoon wat bloemen geven.'
'Nog een speciale kleur?'
'Alles is goed, behalve roze. Daar houdt ze namelijk niet zo van.'
'Dan gaan we daarvoor zorgen. Volgt u mij maar deze kant op.' Ik maakte een handgebaar dat hij me moest achtervolgen en dat was dan ook wat hij deed. Ik liep naar het stukje waar vooral bossen met bloemen stonden en losse bloemen zodat je daar een boeket van kon maken. Het was toch wel warm hierbinnen en ik stroopte daarom mijn mouwen op, niet te hoog natuurlijk want anders zou je straks het verband nog zien. Ik keek op en daar zag ik opeens de jongen staan die ik drie dagen geleden had ontmoet. De jongen met die diep donkere ogen en donkere haren. De jonge met de getinte huidskleur en de tattoos op zijn armen en handen. De jongen die me in leven had gehouden en me had geholpen. De jongen van wie ik sinds kort pas wist dat hij bestond.

'Calum, wat doe jij hier nou?' riep ik geschrokken uit.