Did he save me?

1,1

Leah's point of view
Ik staarde naar de bloemen en kaarsen die een stukje verder op aan de zijkant van de weg stonden. Elk jaar waren er weer mensen die bloemen neer legde en kaarsen aanstaken. Ik was een van die mensen. Tranen vulde mijn ogen als ik weer terugdacht aan het ongeluk dat vier jaar geleden gebeurde. Ik was er zelf niet bij, soort van dan. Ik zat niet in de auto, maar ik was wel degene die het ongeluk veroorzaakte. Ik had daar gewoon niet moeten staan, dan waren zij niet afgeleid en zouden ze niet aangereden zijn door een vrachtwagen. Ik had dood moeten gaan, zij niet!

Ik liep voorzichtig naar de bloemen en kaarsen toe. Tussen al die bloemen stond een foto van drie lachende gezichten. Alle drie dood. Een ter plaatse, de andere twee overleden aan hun verwondingen in het ziekenhuis. Ik kan het mezelf nog steeds niet vergeven. Al die mensen die tegen me zeiden dat het niet mijn fout was. Al die talloze gesprekken met psychologen om die gedachtes uit mijn hoofd te praten. Ik deed net als of ik ze geloofde zodat ik er niet meer naar toe hoefde, maar ik geloofde ze niet. Heb ik nooit gedaan, doe ik nu niet en ga ik ook nooit doen. Het is mijn fout en ik moet hiervoor lijden.

Snel legde ik de bloemen neer die ik gekocht had op mijn werk en liep daarna weg. Ik wilde niet dat iemand me herkende, dan zou ik weer een gesprek aan moeten gaan en misschien zelfs wel wat komen drinken. Daar had ik totaal geen zin in.

Ik voelde mijn mobiel in mijn broekzak trillen en besloot om te kijken wie mij belde. Het was Calum. Hij belde me echt veel te vaak op een dag en appen deed hij ook super vaak. Het werd wel een beetje vervelend. Ongeveer twee weken geleden had ik hem gebeld, wat een grote fout was. Sindsdien had hij mijn telefoonnummer en stopte hij maar niet met berichten sturen. Ik negeerde hem al vanaf de dag dat ik daar was geweest. Ik schaamde me zo ontzettend erg voor wat er in de nacht gebeurd was, dat ik hem niet meer wilde zien. De berichten die ik dagelijks van hem kreeg waren meer en deels over die nacht en dat hij zich zorgen over mij maakte. Ik snapte eigenlijk niet zo goed waarom hij nog zoveel moeite deed en waarom hij überhaupt zou willen helpen. Het zou gewoon beter voor iedereen zijn als ik dood was. Voordat ik er erg in had drukte ik op het groene knopje en bracht ik mijn telefoon naar mijn oor.

'Leah, eindelijk! Ik heb je zo vaak proberen te bellen, maar je neemt nooit op.' hoorde ik zijn ongeruste stem zeggen.
'Ik nam expres niet op.' zei ik. Ik beet op mijn lip om de tranen, die zich in mijn ogen hadden gevormd, tegen te houden.
'Ik was echt heel erg ongerust. Ik dacht dat je misschien dood was.' Was ik dat maar, dacht ik bij mezelf.
'Ik schaamde me zo erg voor wat er die nacht gebeurd was, dat ik dacht dat je niks meer met me te maken wilde hebben.'
'Als ik niks meer met je te maken wilde hebben, had ik je niet bijna twee weken lang gebeld en berichten gestuurd.' Ik hoorde hem zachtjes lachen en onvrijwillig kwam er een glimlach op mijn gezicht. Ik kende deze jongen nog geen eens zo heel lang, ik sprak hem nauwelijks en zag hem niet veel. Maar toch deed hij iets met me wat andere mensen niet voor elkaar kregen.
'Wat ben je nu aan het doen?' vroeg hij vervolgens.
'Zitten, op een bankje in een park. Mijn zorgen weg drinken.'
'Ben je nu al aan de alcohol?'
'Dat was een grapje, het is te vroeg voor alcohol.'
'Gaat het wel goed met je?' vroeg hij bezorgd. Ik wilde ja zeggen maar ik zei zachtjes nee.
'Nee, nee het gaat helemaal niet goed.'
'Moet ik naar je toekomen?' Ik schudde mijn hoofd maar dat kon hij natuurlijk niet zien.
'Nee dat hoeft niet. Ik red het wel alleen.' En dat was het moment waarop ik brak. Weer een schaamte puntje erbij. Gaat goed zo.
'Ik wil niet meer. Ze zijn dood en dat is allemaal mijn schuld.'
'Hee rustig, het is niet jouw schuld. Oké?'
'Je kende me toen niet eens Calum. Hoe weet je dan dat het niet mijn schuld was? Je weet niet eens waar het overgaat.' Toen bleef het stil aan de andere kant van de lijn, hij wist dat ik gelijk had.

'Ik ga nu naar de begraafplaats, dus ik ga ophangen.'
'O, wat ga je daar dan doen?' vroeg hij twijfelend. 'Ik denk dat ik een theekransje ga houden daar. Wat denk jezelf dat ik ga doen, Cal?' Ik hoorde zijn prachtige lach door de telefoon schateren.
'Je bent echt een sukkel, weet je dat?'
'Ja, dat weet hij.' hoorde ik opeens een andere stem zeggen.
'Wie was dat nou?' vroeg ik verbaasd.
'Dat was Luke, hij verveelt zich dus is hij mij aan het irriteren.'
'Kan hij zich niet vermaken met Cyara dan?'

Ik weet nou niet of ik iets heel raars gezegd had want er begonnen opeens twee jongens aan de andere kant van de lijn ontzettend hard te lachen.

'Nee, ze is boodschappen aan het doen.' hoorde ik Calum tussen het lachen door zeggen.
'En je laat haar gewoon alleen gaan? Wees eens wat manlijker en ga met haar mee, en vooral jij Luke het is jouw vriendin.' zei ik en legde de nadruk op jouw.
'Heb je zin om nog een keer langs te komen? Wij vonden het erg gezellig.' zei Luke, ontwijkend wat ik had gezegd. Ik besloot er niet op in te gaan en hem maar gewoon antwoord te geven.
'Als ik tijd heb kom ik nog wel een keer langs.'
'Je stuurt me maar een berichtje als je zin hebt om langs te komen.'
'Dat zal ik doen, tot later.'
'Tot later.' Zei Calum voordat hij de verbinding verbrak. Ik pakte mijn oude, zwarte, kapotte eastpak van de grond en sloeg hem op mijn rug. Op naar het kerkhof, ook al had ik geen zin, maar ik moest.