Did he save me?

0,8

Calum's point of view
Ik lag in mijn bed, nadenkend over wat ik vandaag zou gaan doen. Misschien ging ik wel wat gitaar spelen of, net zoals gister, de hele dag in bed liggen. Ik weet niet hoe het kwam maar Leah kwam steeds weer in mijn hoofd. Ze had een indruk op me gemaakt, ik weet alleen niet wat voor soort. Het voelde goed, maar een deel van mij zei ook dat ik niks met haar te maken wilde hebben. Het was al drie dagen geleden dat ik haar had gered. Voor mij was het een redding, maar voor haar? Waarschijnlijk vond zij dat ik het gedoemd had. Nu moest ze blijven leven; iets wat ze zeker niet wilde. Ik sloeg de zwarte dekens van me af en ging op de rand van het bed zitten. Ik pakte mijn mobiel erbij en keek of ik misschien nu een berichtje had van haar. Ik had alleen maar een berichtje van een vriend van Luke en mij en een paar van mijn moeder. Nog steeds niets van haar. Zou ze me ooit wel een berichtje gaan sturen?

Ik stond voor de geopende klerenkast en bedacht me wat ik vandaag eens kon aantrekken. Kleren ja, dat leek me duidelijk. Luke had gevraagd of ik mee ging om een cadeautje te kopen voor Cyara, omdat ze weer terug was. Ik had toch niks beters te doen en besloot daarom mee te gaan. Ik pakte wat kleren uit de kast en trok die gewoon maar aan. Luke zat op mijn bed te wachtte en was inmiddels druk bezig om iemand een bericht te sturen. 'Kom, lopen.' commandeerde ik Luke. We liepen naar de hal toe waar we onze schoenen aantrokken. Het was warm genoeg om zonder jas naar buiten te gaan. Een zonnebril zou nu wel handig zijn, maar ja die van mij was natuurlijk weer kwijt.

We stapten Luke zijn Audi A5 uit en liepen een bloemenwinkel binnen. We hadden al een doosje met bonbons gehaald en nu wilde hij ook nog een bosbloemen voor haar halen. Het was gelukkig niet zo heel erg druk in de winkel, maar daarentegen wel erg warm. Luke en ik gingen allebei een andere kant op en ik begon een beetje met zoeken. Een meisje zette wat bloemen in een emmer naast mij neer en liep toen naar Luke toe. Ze begon wat dingen aan hem te vragen waar hij antwoord op gaf. Ze kwamen mijn kant opgelopen en toen pas zag ik pas wie dat meisje was. Ze leek mij in eerste instantie niet te zien of te herkennen, maar toen ik een verwarde blik op haar gezicht zag moest ze me toch herkend hebben. 'Calum, wat doe jij hier nou?' riep ze geschrokken uit. 'Je helpt een vriend van mij bloemen uitzoeken voor zijn vriendin.' Zei ik en ik wees naar Luke. 'Huh, wacht. Jullie kennen elkaar?' vroeg Luke verbaasd. 'Ja, dit is het meisje waar ik drie dagen geleden mee heb gepraat.' Luke knikte begrijpend. Leah keek me geschrokken aan en werd lijk bleek. 'Nou ja ik ben in ieder geval Luke.' Ze gaven elkaar een hand en Leah stelde zich ook even voor. 'Is dit misschien wat voor haar?' vroeg ze. Ze pakte een bos met allerlei soorten bloemen die ook nog eens allemaal verschillende soorten kleuren hadden.
'Ik kan ook wat samenstellen, als je dat leuker vindt?' vroeg ze daarna. 'Als je dat zou willen doen, graag.' Luke lachte vriendelijk naar haar. 'Natuurlijk, het is nou eenmaal mijn werk.' lachte ze knipogend.

Voor iemand die niet heel positief in het leven stond kon ze wel gewoon vriendelijk zijn tegen mensen.

'Ik ga even kijken voor een leuke plant voor bij ons in huis, Cal.' zei hij en hij liep weg.
Het was vandaag best warm en dan heeft ze die kleren aan? Een lange zwarte skinny jeans en een zwart shirt met lange mouwen, het kon natuurlijk ook haar werk kleding zijn maar veel mensen die hier werkten liepen rond in een shirt met korte mouwen. Ze had haar mouwen wat opgestroopt en ik keek of ik misschien iets kon ontdekken op haar polsen. Haar ene arm was gewoon "normaal" zeg maar zonder allemaal sneeën. Op haar andere arm zag je wel wat littekens maar het viel niet heel erg op. Toch viel me een witte band om haar arm op, zou ze zich weer gesneden hebben?

'Heb je het hem verteld?' Vroeg ze direct aan mij nadat Luke weg gelopen was.
'Nee, natuurlijk niet. Zo ben ik helemaal niet.' ze zuchtte opgelucht.
'Oké, fijn.' mompelde ze zachtjes. Ze pakte wat bloemen bij elkaar en bekeek of dat bij elkaar paste. Ze schudde haar hoofd en zette het weer terug. 'Wat is dat witte om je arm.' vroeg ik nieuwsgierig. Ze stopte even met wat ze aan het doen was en schoof haar mouw naar beneden.
'Niks bijzonders.' gaf ze als antwoord. Dat was voor mij juist een teken dat het wel wat was.
'Je hoeft je er niet voor te schamen. Ik weet toch wat er aan de hand is.' Zei ik en ik probeerde haar op deze manier gerust te stellen. 'Je weet helemaal niks over mij en mijn leven.' zei ze boos. Wist ik niks over haar en haar leven? Ik wist toch dat ze depressief is en dat ze zichzelf snijdt? Of was dat maar een klein deel over haar en wist ik inderdaad niks over haar en haar leven?