Did he save me?

1,0

Calum's point of view                               
De bank lag toch een stuk minder lekker dan ik had verwacht. Om er een avond op te zitten was oké, maar om er een hele nacht op te slapen was wat minder. Ik had er zelf voor gekozen om hier te gaan liggen, aangezien Leah nu in mijn bed lag. Ik had er ook gewoon naast kunnen liggen, maar dat was raar geweest, zeker als zij eerder wakker zou worden dan ik. Toen we buiten zaten was ze inslaap gevallen. Ik heb haar toen opgetild en in mijn bed gelegd, zodat ze daar verder kon slapen.

Ik draaide me op mijn rug en genoot van de regendruppels die tegen het raam aan tikte. Ik vond het altijd fijner als er geluiden om me heen waren wanneer ik probeerde te slapen. Ik wilde weer proberen te gaan slapen, toen ik plotseling een geluid uit de keuken hoorde komen, waarschijnlijk iemand die wat ging drinken. Ik hoorde een lade opengaan waar vervolgens iets uit werd gepakt en daarna viel er wat. Dit klonk niet als een onschuldig glas. De nieuwsgierigheid nam het van me over, dus besloot ik toch om te gaan kijken. Ik wilde de persoon in de keuken niet laten schrikken dus deed ik het licht niet aan. Ik zag niks bijzonders alleen de besteklade die stond open, dat was alles. Verder zag ik helemaal niemand. Had ik me dan die geluiden ingebeeld? Ik knipte het licht aan en zag toen een meisje met rode ogen van het huilen staan.

'Leah, wat is er aan de hand?' Vroeg ik bezorgd en zette een stap in haar richting.

'Ga weg, Calum. Ik moet dit doen, alleen.' fluisterde ze. Wat moet ze alleen doen? Waarom moet ik weg gaan? Ze stond zo raar, haar ene arm over haar andere heen. Toen viel het me op dat ze een mes tegen haar pols aan hield.

'Ga weg, Calum. Ik moet dit doen, alleen.' herhaalde ze toen. Ze keek me aan en pas toen zag ik hoe kwetsbaar ze eruit zag. Ze leek zo moe, net alsof ze op was. Zo'n jong meisje en dan al klaar met het leven. Ik heb er geen woorden voor.

'Geef me dat mes, Leah. Ik weet dan misschien niet veel van je maar ik wil je wel helpen.' Ik zette en stapje in haar richting waardoor zij er een naar achterging.

'Dat gaat niet. Ik moet het doen, anders gaan ze nooit weg.' Haar lip begon te trillen en het leek even alsof ze het mes wilde loslaten. 'Van wie moet je het doen dan? Er is hier niemand anders, behalve jij en ik en Luke en Cyara, maar die liggen te slapen.'

'De stemmen, Calum. Alleen ik hoor ze, ze zitten in mijn hoofd. Als ik het niet doe dan laten ze me nooit meer met rust.' Ze keek me aan met haar grote grijze ogen. 'Ik ben zo moe, Calum. Ik wil het allemaal niet meer, ik ben er klaar mee. Elke dag weer een dag vol met pijn. Elke dag weer een dag langer niet dood. Ik wil niet meer, ik wil echt niet meer.' Ik wist niet wat ik hierop moest antwoorden. Hoe kon je zo'n persoon helpen?

'Vertrouw me Leah, ik ga je helpen en dan komt het allemaal goed.'

'Het kom niet goed, dat kan niet. Alleen als ik dood ben, het is allemaal mijn schuld.' Ze begon heel hard te huilen en liet het mes vallen. Het gekletter van het ijzeren stilet klonk hard op de tegelen vloer. Het galmde door heel ons appartement heen. Ik pakte het snel van de vloer af en legde het in de besteklade. Ik liep naar haar toe en pakte haar handen beet. 'Het komt allemaal goed, Leah. Ik ga je helpen, oké?'

Ze knikte voorzichtig met haar hoofd. Ik trok haar naar me toe en knuffelde haar stevig. Het verbaasde me dat ze haar armen ook om mij heen sloeg.

Ik kon het nog steeds nauwelijks geloven, dat stemmen in je hoofd je zulke dingen konden laten doen.

'Kom, dan gaan we slapen.' Ik liet haar voorzichtig los maar hield haar hand wel beet.

'Straks komen de stemmen weer terug.' fluisterde ze angstig.

'Die komen niet terug, niet nu ik bij jou ben.'

'Ik durf nu niet meer te slapen. Ik blijf wel wakker.'

'Zou het helpen als ik bij je kwam liggen?' Ze beet even op haar lip en keek bedenkelijk.

'Oké dan, maar ik kan niet garanderen dat ik rustig slaap.'

'Dat is niet erg, mijn bed is groot genoeg voor ons samen.' ze glimlachte lichtjes. Die glimlach die ik gisteravond zo vaak had gezien. Ze leek het echt naar haar zin te hebben, of speelde ze dat alleen maar? Ze was zo mooi. Die blonde, golvende haren bij die, normaal gesproken, blauwe ogen. Net waren haar ogen grijs, het leek net als of de lichtjes in haar ogen waren uit gegaan.

Ik ging in bed liggen en trok haar aan haar hand waardoor ze naast me kwam liggen.

'Vindt je het goed als ik mijn arm om je heen leg?' vroeg ik voorzichtig. Het kon natuurlijk zijn dat ze dat helemaal niet wilde. 'Ja, graag.' Ik wikkelde mijn armen om haar kleine lichaam heen en ik voelde dat ze een klein stukje je draaide. Ze pakte mijn hand beet en vouwde haar hand erin.

'Slaap goed, Calum.'

'Jij ook, Leah.' Ik vroeg me eigenlijk een ding af. Waarom deed ze dit zichzelf aan? Ik had wel meerdere vragen, maar het leek me beter om die later te stellen. Als ze me misschien vertrouwde, als ze dat tenminste ooit gaat doen.