Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Στη πισίνα (συνέχεια)

Ο Νίκολας στεκόταν στις κερκίδες και με παρατηρούσε σαν κανένας βιαστής που ψάχνει το επόμενο θύμα του. Αναστέναξα ηχηρά. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ όταν είχα τα συγκεκρίμενα μάτια ΠΑΝΩ μου!

Ωστόσο συνέχισα την προπόνηση μέχρι που τελειώσαμε και βγήκα από τη πισίνα. Καθώς πήγαινα στα αποδυτήρια ένιωσα το κεφάλι μου να πονάει. Έναν ισχυρό και δυστυχώς γνωστό πόνο. Ακολούθησε η θολούρα. Έβαλα το χέρι μου στο τοίχο και προσπάθησα να βρω την πόρτα από τα αποδυτήρια. Με έπιασε πανικός. Αν το πνεύμα βρισκόταν εδώ τριγύρω τι θα έκανα; Ευχήθηκα για πρώτη φορά να ήταν εδώ ο Νίκολας.

Βρήκα τα αποδυτήρια και μόλις μπήκα μέσα εκτοξεύτηκα με δύναμη στα ντουλαπάκια.

-Που είναι; άκουσα μία συριστική φωνή αλλά από τον οξύ πόνο όλου του σώματός μου δεν μπορούσα να βρω την πηγή της.

Σωριάστηκα στο κρύο πάτωμα. Ένιωσα κάτι ζεστό να κυλάει από τα χείλη μου. Αίμα. Θεέ μου τι θα κάνω τώρα; Προσπάθησα, μέσα από τη θολούρα, να δω. Ένα τεράστιο πνεύμα με απαίσια τερατόμορφα χαρακτηριστικά στεκόταν εξοργισμένο από πάνω μου.

-Πες μου που είναι; είπε ξανά. Από πότε μιλάνε τα πνεύματα;

Με έπιασε από το λαιμό και με σήκωσε. Άρχισα να χτυπώ τα πόδια μου ανίκανη. Ένιωθα το οξυγόνο να εξαφανίζεται από τα πνευμόνια μου και ένας απίστευτος πόνος τύλιξε όλο μου το λαιμό.

Έβαλα τα χέρια μου πάνω στα δικά του και προσπαθούσα να τα τραβήξω. Αυτά έσφιγγαν όμως περισσότερο. Μου ξέφυγε ένας λυγμός και ύστερα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου. Σε λίγο θα ήμουν για τα καλά νεκρή.

Ξαφνικά ο λαιμός μου απελευθερώθηκε και έπεσα φαρδιά πλατιά κάτω. Άνοιξα ελαφρά τα μάτια και είδα τον Νίκολας να παλεύει με το πνεύμα. Στην αρχή αυτό τον κόλλησε στα ντουλαπάκια όμως, με μία λαβή, ο Νίκολας ανέβηκε πάνω του και του και κάρφωσε το σπαθί του στο λαιμό του . Σε λίγα δευτερόλεπτα έγινε σκόνη.

Ο πονοκέφαλος και η θολούρα υποχώρησαν αλλά ο λαιμός μου πονούσε αφάνταστα.

-Περίμενε, είπε ο Νίκολας και με έπιασε από τη μέση. Με σήκωσε απαλά και με έβαλε να καθίσω. Ακούμπησα με τα δάχτυλά μου το λαίμό μου αλλα τα τράβηξα αμέσως. Πονούσε πάρα πολύ. Κοιτάχτηκα απένταντι στον καθρέπτη. Είχε μία μωβ γραμμή κατά μήκος.

-Θεέ μου!, αναφώνησα.

-Ηρέμησε θα σε βοηθήσω. Έπρεπε να φωνάξεις, είπε.

-Συγνώμη που πνιγόμουν και δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω, ανταπαντάω και σηκωνόμαι.

Αμέσως διαπιστώνω πως είμαι ακόμα με το μαγιό. Τα μάγουλά μου κοκκινίζουν.

-Βγες έξω. Θα ντυθώ και θα έρθω στο αυτοκίνητο, λέω και ακούω τη πόρτα να κλείνει.

Μετά από λίγο τον βλέπω να είναι μέσα στο αμάξι και να με περιμένει. Μπαίνω στη θέση του συνοδηγού και κοιτάω ευθεία.

Θα πάμε στο σπίτι μου. Έχω κατι που θα βοηθήσει με τον λαιμό σου, λέει και βάζει μπρος.

Τελικά το σπίτι του ήταν ένα τετράγωνο μακριά από το δικό μου. Ήταν μία μονοκατοικία, με μικρή αυλή και γκαράζ.

Ανοίγει την πόρτα και περνάω μέσα. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Παντού κυριαρχεί το λευκό και το μαύρο. Στο σαλόνι υπάρχουν μόνο δύο καναπέδες και ένα τραπεζάκι. Ούτε πίνακες, ούτε τηλεόραση. Προχωράω προς την κουζίνα.

-Μην πας πουθενά. Έρχομαι, λέει ο Νίκολας και βηματίζει στο μικρό διάδρομο.

Μπαίνω στη κουζίνα. Λιτά κι εδώ. Ένα τραπέζι με δύο καρέκλες, μία μικργ κουζίνα με φούρνο και το ψυγείο. Το ανοίγω και στριφογυρίζω τα μάτια. Γάλα και φρούτα. Αυτό το περίεργο ον έχει και ελάχιστες ανάγκες.

-Φόρα αυτό, λέει και εμφανίζεται από πίσω μου.

Μου δίνει ένα μενταγιόν με μία απαλή μπλε πέτρα.

-Τι είναι αυτό; ρωτάω καθώς το δένω στο λαιμό μου.

-Είναι ένα ορυκτό που φοράνε όλοι οι κυνηγοί. Είναι θεραπευτικό και σου δίνει δύναμη μπροστά σε ένα πνεύμα.

Πράγματι μόλις η πέτρα ακουμπά στο λαιμό μου το μελάνιασμα υποχωρεί.

-Ευχαριστώ, λέω αλλά αυτός όπως πάντα δεν κάνει τίποτα. Έχει τη πλάτη του γυρισμένη και κοιτάει στο παράθυρο.

Αναστενάζω προσπαθώντας μάταια να του τραβήξω την προσοχή. Βλέποντας πως δεν αντιδρά γυρίζω να φύγω.

-Είμαι κανονικός άνθρωπος, σχεδόν ψιθυρίζει.

Γυρίζω να τον κοιτάξω. Συνεχίζει να έχει στραμμένη την πλάτη του.

-Τι είπες; ρωτάω.

-Δεν είμαι κανένας εξωγήινος. Είμαι κανονικός άνθρωπος. Από τη δική σου εποχή.

☆ και σχόλιο!!!!