Tell me you love me -1 en 2

22; Is ze veilig?

Manon's point of view.

Ik ga op Kaj zijn bed zitten. 'Jai, wat is er aan de hand?' vraag ik bang. 'Niks, maak je geen zorgen.' zegt hij. Ik frummel wat aan het shirt van Kaj. 'Is mijn vader hier?' vraag ik. Jai schudt zijn hoofd. 'Geen zorgen meis, er is niks.' zegt hij. Ik ril even. 'Waarom geloof ik je dan niet?' vraag ik bang. Jai trekt zijn dikke vest uit en hangt hem om mijn schouders. Rillend trek ik hem aan. 'Manon, je hoeft me niet te geloven. Maar het is wel zo verstandig.' zegt Jai. Ik staar bang voor me uit. 'D.. Denk jij dat mijn vader terug.. komt?' vraag ik bang. 'Daar moet je niet aan denken oké?' zegt Jai. Er rolt een traan over mijn wang. 'Na vannacht.. Ben ik.. gewoon zo bang.' snik ik. 'Hey, kom eens hier.' zegt Jai en hij trekt me tegen zich aan. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn.' sust hij. Hij wrijft over mijn rug. 'Manon, Kaj houdt ontiegelijk veel van je en hij zou je beschermen. Als is het het laatste wat hij doet. Geloof me, Kaj kan niet meer zonder je.' zegt Jai. Ik knik. Kaj komt de kamer binnen. 'Is het opgelost?' vraagt Jai. 'Voor voorlopig.' mompelt Kaj. Kaj zijn oog is dik. 'K..Kaj, wat is er gebeurt?' vraag ik. 'Het is niks liefje.' antwoord hij. Ik rits Jai zijn vest dicht en sta op. 'Kaj, wat is er aan de hand?' vraag ik. 'Lieverd, maak je maar geen zorgen oké?' zegt Kaj. Ik schud mijn hoofd. 'Kaj, je oog is dik, je wilt dat ik iets niet weet. Wat is er?' vraag ik. 'Baby, het belangrijkste is dat jij veilig bent en dat je je geen zorgen maakt oké?' zegt Kaj. 'Laat maar zitten Kaj.' zeg ik en ik loop langs hem heen naar beneden, naar buiten. 

Snikkend ga ik op de natte grond zitten. Het is donker, het regent en ik heb het enorm koud. Ik leun met mijn hoofd tegen de stenen muur van het steegje. Er komen twee jongens aan gelopen en ze zien er niet bepaald 'lief' uit. Ik slik even. 'Zo zo, wat doe jij hier helemaal alleen?' vraagt één van de twee. Ik kruip iets weg. Één van de jongens loopt naar me toe en pakt me vast. 'Kleine meisjes horen hier niet.' sist hij. Ik voel een trap in mijn maag. 'Hey! Eikels! Laat haar met rust!' klinkt een stem. Jai komt aan gelopen. De jongen gooit me op de grond. 'En wat bemoei jij je met haar?' bromt de jongen. 'Ze hoort bij mij, ik geef je één minuut om weg te gaan voor ik de politie bel.' sist Jai. De jongens vertrekken. Jai hurkt bij me neer. 'Jezus Manon.' zucht hij. Ik hoest bloed op. 'Mijn buik.' snik ik. Jai trekt zijn jas uit en helpt me hem aan te trekken. 'Je bent hartstikke koud en Kaj is super bezorgt.' zegt Jai. Hij tilt me op. 'Geloof me, Kaj had die jongens al lang in elkaar geramt.' mompelt Jai en hij tilt me naar zijn huis. 'Ik bel Kaj dat je hier bent.' zegt hij. Hij geeft me wat van zijn kleding en ik droog me af. Hij legt me in zijn bed en legt twee dekens over me heen. 'Ik haal wel een kop thee.' zegt hij en hij loopt naar beneden. 

Kaj's point of view.

Ik druk wel twintig keer op de deurbel. Jai doet open. 'Waar is ze?' vraag ik bezorgt. 'Kaj, rustig.' begint Jai. 'Jai!' schreeuw ik. 'Kaj, ze slaapt net, ze was onderkoelt en doorweekt. Doe even rustig, misschien wilt ze je wel niet zien.' zegt Jai. Ik zucht en knik. 'Is ze in jou kamer?' vraag ik. Hij knikt. Ik loop naar boven en loop Jai zijn kamer in. Misschien heeft Jai wel gelijk, misschien is ze boos en wilt ze me niet zien. Manon ligt met haar ogen dicht in het bed van Jai. Ik ga op het bed zitten en kijk naar haar. Er rolt een traan over mijn wang. Ik wil haar niet kwijt..