Σε αγαπώ πέρα από το χρόνο

Απρόοπτα

-Ετοιμαστείτε κορίτσια, φωνάζει η προπονήτρια και όλες βουτάμε στη πισίνα.
Μολονότι, λατρεύω το κολύμπι θα προτιμούσα, αυτή τη στιγμή, να μάθαινα τι μας ήθελε ο κύριος Φίλιπς. Από την άλλη, όμως υποσχέθηκα στη μαμά να μην παρατήσω αυτά τα φυσιολογικά πράγματα και ο Νίκολας συμφώνησε πως δεν έπρεπε να κινήσω τις υποψίες.
Παρόλ' αυτά ήρθε μαζί μου για να με προστατεύει, όπως είπε, και μαζί ακολούθησε και η Κάιλι.
Στο τέλος της προπόνησης κατευθύνθηκα προς τα αποδυτήρια. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πως κόντεψα να πεθάνω από τα χέρια ενός πνεύματος ακριβώς εδώ. Και....Θεέ μου με πιάνει πάλι πονοκέφαλος!! Χωρίς δεύτερη σκέψη τρέχω προς τη πισίνα και και προσπαθώ να βρω τον Νίκολας στις κερκίδες. Μα που στο καλό πήγε; Κοιτάω ξέφρενα αριστερά και δεξιά αλλά είμαι μόνη. Ο πονοκέφαλος αυξάνεται αναγκάζοντας το σώμα μου να καταρρεύσει συο έδαφος. Αυτός είναι πιο δυνατός από τους προηγούμενους και με κάνει να ανησυχώ.
Ξαφνικά ακούω θόρυβο γύρω μου και βλέπω έντρομη τρία μεγάλα πνεύματα να με πλησιάζουν. Δεν μπορώ να αντιδράσω από τον πόνο.
-Νίκολας!, φωνάζω.
Τα πνεύματα αρχίζουν να βγάζουν κάτι ακατάλυπτους ήχους μέχρι που διακρίνω της λέξεις.
-Αυτή είναι, λέει ένα.
-Πρέπει να την πάμε στον αφέντη, ακούω κάποιο άλλο.
-Άντρεα, φωνάζει η Κάιλι και τη βλέπω λίγο πιο πέρα με τον Νίκολας.
Αυτό ήταν! Ο θυμός μου με κυριεύει καθώς τα πνεύματα πάνε να επιτεθούν στη Κάιλι. Νιώθω κάτι δυνατό μέσα μου. Με πιέζει να το βγάλω και αυτό κάνω.
Ουρλιάζω. Ουρλιάζω τόσο δυνατά που δημιουργώ μία δύνη ανέμου, τόσο δυνατή που καταστέφει τα πάντα. Ένα ισχυρό και λαμπερό φως πηγάζει από μέσα μου και με σηκώνει στον αέρα. Νιώθω να ζεσταίνομαι, αλλά είναι τόσο αναζογωνητικό.
Όταν σταματάω και ανοίγω τα μάτια μου, τα πάντα είναι κατεστραμένα και τα πνεύματα έχουν γίνει σκόνη. Ο Νίκολας και η Κάιλι έχουν μείνει στήλη άλατος με ανοιχτά τα στόματα.
Μετά όλα σβήνουν.

Μετά από 2 ώρες....

Ανοίγω διστακτικά τα μάτια. Προσπαθώ να καταλάβω που είμαι και αφου παρατηρήσω το λιτά διακοσμημένο δωμάτιο, διαπιστώνω πως βρίσκομαι στο σπίτι του Νίκολας.

-Άντρεα! Επιτέλους ξύπνησες! Θεέ μου, κόντεψα να πεθάνω, αναφωνεί η Κάιλι πάνω από το κεφάλι μου.
-Πως είσαι; συνεχίζει με πιο ήρεμο τόνο.

Παραδόξως, μετά από αυτό που έκανα νιώθω απλώς τέλεια. Το κεφάλι μου δεν πονάει και δεν βλέπω θολά ενώ αισθάνομαι πιο δυνατή από ποτέ.

-Είμαι πολύ καλά, αρκούμαι να πω και ανασηκώνομαι.

Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει μέσα ο Νίκολας και κάθεται από την άλλη πλέυρα του κρεβατιού. Το βλέμμα του είναι ανήσυχο αλλά όχι σοβαρό.

-Πως αισθάνεσαι; Αυτό που έκανες πριν...τι ήταν; Δεν έχω ξανά δει κάτι τέτοιο, λέει και μου χαιδεύει το χέρι.

-Είμαι μια χαρά. Και πραγματικά δεν ξέρω ούτε εγώ. Απλώς μου βγήκε τόσο φυσικά λες και ήμουν καταπιεσμένη τόσο καιρό, απαντάω.

-Ήσουν πιο φωτεινή και από αστέρι και νομίζω πως το φως σου ήταν θανατηφόρο για τα πνεύματα. Τα έκανε σκόνη. Τα εξαφάνισε, συνεχίζει η Κάιλι με ένα τόνο φόβου στη φωνή της που με κάνει να ανησυχήσω.

-Κάιλι εγώ είμαι. Μην τρομάζεις, λέω.

Αυτή ξαφνιάζεται.

-Το ξέρω, τρελή. Απλώς με τρομοκρατούν όλα αυτά και τώρα που μιλάμε για φόβο η μαμά μου θα φρικάρει που δεν γύρισα ακόμη σπίτι. Πρέπει να φύγω αλλά θα σου τηλεφωνήσω, λέει και αφούμου δώσει ένα φιλί στο μέτωπο βγαίνει από το δωμάτιο, χαιρετώντας και τον Νίκολας.

-Πρέπει να πάμε αμέσως στον Φίλιπς. Του είπα τι συνέβη και φάνηκε να το γνωρίζει ήδη, λέει ο Νίκολας.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω προς το παράθυρο. Αν ήταν αυτό που ήθελε να μας πει τότε πόσα άλλα θα έμαθε; Αν είμαι ένα τέρας; Ποτέ δεν θα το παραδεχόμουν αυτό αλλά αρχίζω να φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ο Νίκολας με πλησιάσει και σε λίγο νιώθω τη ζεστασιά του αγγίγματός του στο δέρμα μου. Με φιλάει απαλά κατά μήκος του λαιμού, μέχρι το αυτί και ύστερα επιστρέφει στο λαιμό.

-Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει, μου ψιθύρισε καθώς μία πύλη άνοιγε στο τοίχο...

Ετοιμαστείτε για εκπλήξεις....!!!

Πατήστε αστεράκι αν σας άρεσε!!!☆☆☆