Δεκέμβριος 2017 (5 Χρόνια Μετά) Έμιλη
Τα φώτα άρχισαν σιγά σιγά να ανάβουν, με τη σειρά τους στον μεγάλο κεντρικό δρόμο. Ο ήχος της μηχανής των αυτοκινήτων εμπόδιζε την σιωπή που έμελε να κυμανθεί. Η αλήθεια είναι, πως μου έλειψε το βουητό της πόλης.
Τον ουρανό, τον σκέπασε μία γκρίζα μάζα, εμποδίζοντάς με να αντικρίσω τα αστέρια. Ίσως αν βρισκόμουν ακόμα εκεί, θα μπορούσα να ξαναδώ τη λάμψη τους, τώρα μόνο τεράστιες πολυκατοικίες και ουρανοξύστες μπορεί να δει κανείς. Είναι η μόνη ανάμνηση που θα μου λείψει από εκείνο το μέρος. Τα αστέρια του.
Πέρασε καιρός από τότε που γύρισα πίσω στην πόλη. Δεν θα ξαναγύριζα ποτέ, οι συνθήκες με υποχρέωσαν. Λάτρευα την εξοχή. Πλέον δεν θέλω τίποτα να μου την θυμίζει. Με εκείνο το μέρος μόνο, λύπη και θυμός με συνδέει.
"Λοιπόν, είναι μεσάνυχτα, θα πρέπει να είσαι κουρασμένη αγάπη μου. Καλύτερα να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Θα τα πούμε το πρωί που θα είσαι πιο ανάλαφρη." Η φωνή της Ελίζας διέκοψε όλες τις σκέψεις μου, αναγκάζοντάς με να ξαναγυρίσω στην πραγματικότητα. Της έγνεψα, κι εκείνη, αφού μου φίλησε το μάγουλο, έκλεισε την πόρτα, αφήνοντάς με να απορροφηθώ στη θέα από το μεγάλο γιάλυνο παράθυρο του δωματίου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Πεπρωμένο| ✔
Mystery / ThrillerΔεκέμβρης 2017 (5 Χρόνια Μετά) Κλινική Φόρρεστ (Τμήμα Εφήβων, Πτέρυγα 1644) Πέρασε καιρός από τότε, που είδα ξανά τα αστέρια. Το παράθυρό μου πλέον, περιτριγυρισμένο από ουρανοξύστες και πολυκατοικίες. Δεν μου επιτρέπει να τα θαυμάσω. Κι όμως...
