Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 07

Δεκέμβριος 2017

"Γλυκιά μου, ήρθε ο κύριος Θόρν. Έλα, σου έχω φτιάξει και τσάι να ζεσταθείς λίγο." Η Ελίζα, είχε έρθει στο δωμάτιό μου από το πρωί, περιμέναμε μαζί τον δικηγόρο. Σήμερα, δεν είχα κέφια, ο καιρός ήταν μουντός. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά, αλλά ακόμη άφαντο το χιόνι. Μόνο σύννεφα. Έβρεχε όλη την ώρα, αλλά μόνο αυτό μου ταιριάζει. Το να έχει ήλιο είναι ειρωνικό. Αφού τίποτα δεν είναι φωτεινό για μένα πλέον. Όλα σκοτεινά. Σαν κι εκείνη την καταραμένη μέρα.
"Έμιλι. Με άκουσες; Ήρθε ο κύριος Θόρν." Μου ξαναείπε η Ελίζα.

"Εντάξει Ελίζα, σε ευχαριστώ." Της είπα. Σηκώθηκα από το σιδερένιο κρεβάτι και περπάτησα στο πλάι της. Περπατούσαμε στους διαδρόμους της κλινικής. Μερικές νοσοκόμες με χαιρετούσαν. Εγώ απλά έσκυψα το κεφάλι μου χωρίς να μιλήσω. Βρεθήκαμε μπροστά στο επισκεπτήριο. Η Ελίζα άνοιξε με δύναμη την μεγάλη πόρτα και μπήκαμε μέσα στην αίθουσα.
Ο κύριος Θόρν βρισκόταν ήδη εκεί. Έπινε τον καφέ του και κοιτούσε τα χαρτιά του. Με το που άκουσε την πόρτα, σήκωσε το κεφάλι του και μας χαμογέλασε.
"Καλημέρα στις ωραίες κύριες μου." Είπε. Τον κοίταξα περίεργα, ενώ η Ελίζα κοκκίνισε. Χα! Κοίτα να δεις που μέχρι και το τρελάδικο έχει και τα προνόμιά του.

"Που την βρίσκεις την όρεξη, Θόρν;" Τον ρώτησα.

"Γιατί βρε Έμιλι; Κι εγώ είπα να σας φτιάξω την διάθεση." Μου απάντησε."Πώς είσαι Ελίζα;" Ρώτησε.Ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του.

"Καλά είμαι Σεθ. Εσύ;" Αποκρίθηκε ντροπαλά η Ελίζα.

"Μια χαρά." Ξερόβηξε.

"Λοιπόν Έμιλι είσαι έτοιμη;" Με ρώτησε.

"Πάντα." Του απάντησα. Μου χαμογέλασε.

"Άρα μου έλεγες, γνώρισες την παρέα έτσι;" Του έγνεψα καταφατικά.

"Και μετά;" Με ρώτησε.

"Μετά δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Πέρασα το καλοκαίρι μου με αυτούς. Για την ακρίβεια, περισσότερο με τη Zoe, τον Βασίλη και τον Ορέστη. Η Άννα και ο Θοδωρής δεν ήταν συχνά μαζί μας. Δέθηκα πολύ μαζί τους. Ήταν καλά παιδιά. Έπειτα, πήγαινα κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη. Η κύρια Κάθριν είχε γίνει η δεύτερη μητέρα μου....."

Αύγουστος 2011

"Καλημέρα παιδί μου. Γιατί τόσο νωρίς;" Με ρώτησε η κύρια Κάθριν.

"Δεν χαρήκατε που με είδατε κυρία Κάθριν;" Την ρώτησα, με ένα χαμόγελο στα χείλη μου.