Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 03

Ιούνιος 2011

Έπειτα από την καθημερινή μου πρωινή πορεία προς το δάσος, περιπλανήθηκα στους δρόμους της πόλης, μήπως και μάθω κάποια μαγαζιά σε περίπτωση που χρειαζόμουν κάτι. Ένιωθα κάπως καλύτερα, γνωρίζοντας πως δεν ξέρει κανείς για μένα ακόμη. Μπορούσα να αλλάξω τα πάντα εδώ πέρα, τον τρόπο συμπεριφοράς μου, το ντύσιμό μου και κανείς δεν θα με κατακρίνει, γιατί απλά δεν έχω κάποια φήμη. Ύστερα από δέκα λεπτά, βρέθηκα απ'έξω από μια γυάλινη πόρτα. Σήκωσα λίγο το κεφάλι μου, για να διαβάσω την ταμπέλα.

"Δημόσια Βιβλιοθήκη του Τζόρτζταουν"

Μα πώς με καταλαβαίνει το ένστικτό μου ώρες ώρες; Είμαι λάτρης των βιβλίων. Οποιοδήποτε κι αν μου έδινες θα το διάβαζα σε τρεις ώρες και θα σου έλεγα και τη γνώμη μου. Η αδυναμία μου είναι τα αστυνομικά. Δεν τα βαριέσαι ποτέ. Μη διστάζοντας, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μες στο κτίριο. Αμέσως, ο ήχος ενός κουδουνιού κατέκλυσε τα αυτιά μου. Προχώρησα ακόμη πιο μέσα και χάθηκα στα τεράστια ράφια του κτιρίου. Εδώ μέσα υπήρχαν χιλιάδες βιβλία, που περίμεναν να τα ξεφυλλίσω. Αυτό που με εξέπληξε ήταν, πως το κτίριο ήταν πεντακάθαρο, δεν υπήρχε κανένα ίχνος σκόνης. Κάποιος θα νοιάζεται πολύ για αυτό το χώρο λογικά.

"Καλημέρα σας, πώς θα μπορούσα να βοηθήσω;" Μια γυναικεία φωνή, με έκανε να γυρίσω και να αντικρίσω μία μεσήλικη ξανθιά κυρία, που μου χαμογέλασε πλατιά.

"Γεια σας, απλά εγώ, πήγαινα μια βόλτα και βρέθηκα έξω από αυτό το κτήριο. Πρέπει να τα αγαπάτε πολύ τα βιβλία, ο χώρος είναι πολύ προσεγμένος." Της απάντησα, ανταποδίδοντας το χαμόγελο.

"Τώρα εξηγείται. Ναι τα αγαπώ πολύ, είσαι νέα εδώ; Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ γύρω γλυκιά μου." Με ρώτησε.

"Ναι. Μόλις μετακόμισα με τον πατέρα μου. Απλά τώρα που είναι καλοκαίρι, είπα να μάθω λίγο τα κατατόπια, απ'ότι φαίνεται θα με βλέπετε πολύ συχνά. Λατρεύω τα βιβλία." Της είπα.

"Είναι ωραίο να βλέπεις νέα παιδιά να αγαπούν τα βιβλία, και ο εγγονός μου και η ανιψιά μου, κληρονόμησαν αυτή την αγάπη. Δυστυχώς, δεν βρίσκεται ακόμη κανένας από τους δύο εδώ. Θα σου τους γνώριζα. Τι τάξη θα πας τώρα;" Με ρώτησε. Αχ! Ελπίζω να μην είναι από αυτές τις αδιάκριτες κυρίες, την συμπάθησα πολύ, δεν χρειάζεται να ξέρει και ολόκληρο το παρελθόν μου.

"Ε, δευτέρα λυκείου.Γιατί ρωτάτε αν επιτρέπεται;" Την ρώτησα.

"Α ωραία, η ανιψιά μου, Μαρίσσα είναι στην ίδια ηλικία με εσένα, ο Σάμ όμως είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος. Ρώτησα, για να ξέρω περίπου αν βρίσκεστε στην ίδια ηλικία. Αχ τι χαζή που είμαι. Με λένε Κάθριν. Σε παρακαλώ να μου μιλάς στον ενικό." Μου συστήθηκε.