Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 08

"We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars." Oscar Wilde

Σεπτέμβρης 2011

"Έμιλι; Άντε κορίτσι μου! Μην αργήσεις απ'την πρώτη μέρα." Φώναξε ο πατέρας μου. Μα πώς πέρασε έτσι το καλοκαίρι; Εκεί που περνούσα την ώρα μου με τα βιβλία και εξερευνώντας περισσότερο την πόλη, τώρα τα φύλλα πέφτουν και ήρθε η ώρα για τα πουλόβερ. Δεν παραπονιέμαι. Μου αρέσει πολύ το φθινόπωρο, την θεωρώ μία εποχή κατάλληλη για κάψιμο του εγκεφάλου στις σειρές και στα βιβλία. Η βροχή θα με εμπνεύσει να σκιτσάρω τοπία της φαντασίας μου. Εκεί που θα ήθελα να είμαι πραγματικά.

Κλείνοντας την ξύλινη πόρτα του δωματίου μου, κατευθύνθηκα στην κουζίνα, όπου βρισκόταν ο πατέρας μου. Ντυμένος καθώς ήταν με τη στολή του, έπινε τον καφέ του, διαβάζοντας εφημερίδα. Αφού τον φίλησα στο μάγουλο, βγήκα από το διαμέρισμα και βρέθηκα να περπατώ στο δρόμο προς το σχολείο. Για καλή μου τύχη, η Zoe, μου είχε δείξει τον δρόμο και ήξερα πού πήγαινα. Με το που τοποθέτησα τα ακουστικά μου, όλος ο κόσμος χάθηκε κι εγώ μαζί του. Πλέον, σιγοτραγουδούσα τους στίχους του τραγουδιού και σκεφτόμουν, πώς θα ήταν άραγε αν ζούσε ακόμη. Μου λείπει αφάνταστα. Μπορεί να πέρασαν τρία χρόνια, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Θυμάμαι την τελευταία φορά, που τον αντίκρισα και αηδιάζω με τον εαυτό μου. Κούνησα γρήγορα το κεφάλι μου και συγκεντρώθηκα στο να παρατηρώ τα σπίτια που περνούσα.

Δεν είναι ώρα για ευαισθησίες, Έμιλι!

Σωστά.

Τώρα όλο το σχολείο θα ασχολείται με την καινούρια. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους εδώ πέρα. Ένα μειονέκτημα του να ζείς σε μικρή πόλη. Όλοι ασχολούνται μαζί σου. Το μισώ αυτό. Εγώ το μόνο που επιθυμώ, είναι να περάσω απαρατήρητη. Δυστυχώς, δεν μπορεί να εκπληρωθεί αυτή η επιθυμία μου.

Καθώς περπατούσα, συνειδητοποίησα, πως είχα ήδη φτάσει στο σχολείο. Το κτίριο είναι καλύτερο από αυτό που πήγαινα στη μεγαλούπολη. Αρχικά, περιβάλλεται γύρω από ένα γκρί φράχτη. Υπάρχουν δύο κτήρια. Το κύριο κτίσμα είναι και το μεγαλύτερο. Εκεί βρίσκονται οι αίθουσες διδασκαλίας και το κλειστό γυμναστήριο, το οποίο είναι και υπόγειο. Στο διπλανό κτίριο βρίσκεται η θεατρική σκηνή και η αίθουσα μουσικής. Οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να αναδείξουν το ταλέντο τους σε όποιο τομέα επιθυμούν. Το σχολείο έχει ομάδες από τα βασικότερα αθλήματα, καθώς επίσης και ομάδες βιβλιοφάγων ή εφήβων ζωγράφων. Μιμούμαι τα λόγια του Ορέστη, ο οποίος φαινόταν πολύ περήφανος για το σχολείο του.

Μόλις μπήκα στο κύριο κτίριο, κάθε μου βήμα συναντούσε και από ένα προβληματισμένο βλέμμα. Ένιωσα τα βλέμματα των μαθητών να με εγκλωβίζουν και κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης είχε πλέον σβηστεί, αντικαθιστώντας τη με την ανασφάλεια. Παρόλα αυτά, έστρεψα το βλέμμα μου στην ευθεία και αγνόησα τα βλέμματα. Μόλις πήρα το χαρτί με το πρόγραμμά μου από τη γραμματεία, βρέθηκα πάλι στους διαδρόμους ψάχνοντας το δικό μου ντουλαπάκι. Κατάλαβα πως ήταν στο τέλος του διαδρόμου και αμέσως ένα κύμα ανακούφισης με κατέκλυσε. Όσο πιο μακριά, τόσο το καλύτερο. Μόλις βρήκα το νούμερο 106, χαμογέλασα και αφού το άνοιξα, τοποθέτησα όλα όσα περιείχε η τσάντα μου και ξανακοίταξα το πρόγραμμα, για να σιγουρευτώ πως είχα τα σωστά μαθήματα.

Μαθήματα

1. Λογοτεχνία για προχωρημένους

2. Γυμναστική

3. Χημεία

Διάλειμμα

4. Σχέδιο

5. Έκθεση

6. Αρχαία Κείμενα

Ομολογώ πως καλύτερο πρόγραμμα δεν είχα ξανά αντικρίσει στα δεκαεφτά χρόνια της ζωής μου. Εκτός από τη Χημεία, όλα τα υπόλοιπα ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα. Αναγκαστικά επέλεξα τη Χημεία, αφού σιχαίνομαι τη Φυσική και τα Μαθηματικά. Κρατώντας τη Λογοτεχνία στα χέρια μου, έκλεισα το ντουλαπάκι. Μα έπρεπε να γίνω και ρεζίλι σε κάτι. Το ντουλαπάκι δεν έκλεισε. Το χτύπησα με περισσότερη δύναμη αυτή τη φορά, παρ'όλα αυτά δεν άλλαξε κάτι. Έβριζα από μέσα μου, όταν ένα χέρι απλώθηκε από πίσω μου, αρπάζοντας το δικό μου. Γύρισα να δω ποιός με σταμάτησε και σχεδόν ξέχασα πώς αναπνέουν. Ο Σαμ βρισκόταν μπροστά μου και εννοούσα σε σημείο που θα μπορούσα να μυρίσω την ανάσα του.

"Άσε με να σε βοηθήσω." Μου είπε με αυτή τη βραχνή αλλά συγχρόνως μελωδική φωνή του. Τότε αναγκαστικά, έκανα ένα βήμα πίσω, ώστε να μπορέσει να μου δείξει. Τοποθέτησε το ένα του χέρι στο μισάνοιχτο λουκέτο. Όταν έκλεισε το σιδερένιο ντουλαπάκι, πίεσε την κλειδαριά και έκλεισε. Ένα ροδοκόκκινο χρώμα, ζωγραφίστηκε στα μάγουλά μου. Μα πόσο χαζή πρέπει να είμαι; Να ξεχάσω ότι έπρεπε να κλειδώσω ταυτόχρονα το λουκέτο;

"Σε ευχαριστώ πολύ, είμαι χαζή, ξέχασα το λουκέτο." Του είπα, κρύβοντας με το χέρι μου το κατακόκκινο πρόσωπό μου. Εκείνος μου χαμογέλασε.

"Μην το συζητάς. Το κατάλαβα. Λίγο ακόμα να το χτυπούσες και θα το έβρισκες στα χέρια σου." Μου είπε και αρχίσαμε να γελάμε. Τότε κατάλαβα πως κυριολεκτικά όλο το σχολείο μας παρατηρούσε και ειδικότερα τον Σαμ. Φαίνεται πως το κατάλαβε κι εκείνος, καθώς το χαμόγελό του έσβησε και μετατράπηκε σε ένα βλοσυρό ύφος. Με αγριοκοίταξε και χάθηκε από δίπλα μου, αφού περπάτησε προς την τάξη του.

Μα τι έκανα;

______________________________

Τα λέμε...
Starstruck✨