Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 12

Καθώς προχωρούσαμε, ένα δροσερό αεράκι με διαπέρασε και ανάθεμα την ώρα και την στιγμή, που δεν πήρα μια ζακέτα μαζί. Ο Σαμ περπατούσε δίπλα μου, βυθισμένος στις σκέψεις του. Τι να τον απασχολούσε άραγε; Τον παρατηρούσα για λίγα λεπτά.

Τα μάτια του, πιο σκουρόχρωμα από ποτέ. Ταίριαζαν με το βαθύ μπλε του ουρανού. Τα φρύδια του, συνοφριωμένα. Ένα βλέμμα σκεπτικό. Έντονο. Δυστυχώς, την πιο απρόσμενη στιγμή, γύρισε το κεφάλι του και τα βλέμματά μας, συναντήθηκαν.

"Έμιλι. Συγγνώμη." Μου είπε μετά από λίγο. Γύρισα να τον κοιτάξω.

"Συγγνώμη για ποιο λόγο;" Τον ρώτησα.

"Δεν έπρεπε να σου ζητήσω να με εμπιστευτείς όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για μένα. Ειδικότερα όταν ο ίδιος έχω πρόβλημα να εμπιστεύομαι άτομα. Είναι καθαρή διπροσωπία. Είμαι μετανιωμένος." Είπε κοιτώντας το δρόμο. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω.

"Δεν πειράζει, Σαμ. Κι εγώ ήμουν απότομη. Κοίτα. Μου είναι δύσκολο να εμπιστεύομαι άτομα τόσο εύκολα, δεν έχω περάσει λίγα στη ζωή μου και όσους και να εμπιστεύτηκα, κατέληξαν να με προδώσουν. Δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Έτσι, είναι προτιμότερο να είμαι κλειστή, παρά να πληγωθώ. Όμως, εσένα για κάποιο λόγο, θέλω να σε εμπιστευτώ." Είπα και γύρισε να με κοιτάξει. Το βλέμμα του, εκείνη τη στιγμή, έκανε το χρόνο να σταματήσει, την καρδιά μου να σκιρτήσει και εγώ απλά να τον κοιτάω. Ασκούσε τεράστια επιρροή πάνω μου και πλέον ήταν αργά, για να τη σταματήσω. Μα δεν ήθελα όμως.

Είχα καεί και αυτός ήταν η φωτιά μου.

Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, καθώς είχα βρεθεί στην αγκαλιά του. Ήθελα να μην την ξεχάσω ποτέ, αυτή τη στιγμή. Ένιωθα πως μετά από χρόνια, ήμουν ολοκληρωμένη. Τον αγκάλιασα σφιχτά. Τα συναισθήματά μου, στο κόκκινο. Πιο έντονα από ποτέ. Τίποτα δεν μ'ένοιαζε πια. Μόνο εγώ και ο Σαμ. Έτσι όπως έπρεπε να είναι. Η ίσως έτσι όπως εγώ, νιώθω ότι πρέπει να είναι.
Κι εκείνος. Με κρατούσε σφιχτά. Σαν να μην μας χώριζε το δροσερό φθινοπωρινό αεράκι. Δυστυχώς όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.

Απομακρυνθήκαμε από την αγκαλιά.

"Κι εγώ Εμιλι. Κι εγώ θέλω να σε εμπιστευτώ." Μου είπε.

Χαμογέλασα. Ενα αληθινό χαμόγελο.

"Σαμ. Ότι και να γίνει τώρα. Αν αλλάξεις γνώμη για μένα, πες το. Είναι καλύτερο να ξέρω, από το να βρίσκομαι στο σκοτάδι." Του είπα. Γνωρίζω πως θα τελειώσει. Με το που ακούσει ό,τι έχει να του πει ο Κόρι, θα φύγει. Όπως όλοι. Όλα κρίνονται απόψε.